Jak mówić, żeby dzieci
ja kiedy usta interpretacja
Jacek Ziobro minister PiS
j.angielski gotowe Rozmówki
jachty Kusznierewicz
Jak napiasć testament
Jak działa Yaesu
jajka do kolorowania
Jak czytać badania laboratoryjne
JAGUAR X8
Widzisz wypowiedzi wyszukane dla zapytania: Jak ćwiczyć żeby schudnąć
Temat: jestem tu nowa...
Ja tez...
Odkrylam to forum doslownie przed godzina. Ja podobnie jak ty mam 29 lat, 170
cm ale niestety wiem ile waze (u mnie to juz chyba problem psychologiczny bo
waze sie 2 razy dziennie :( ) - az 74 kg o zgrozo. Zawsze mialam nadwage,
wlasciwie cale zycie troche ponad norme, pomimo ze uprawialam troche sportu i
duzo jezdzilam na rowerz. Niestety lubie jesc i w jedzeniu topie smutki. Mialam
jeden szczesliwy okres 6 lat temu kiedy to nic nie robiac (zaden sport ani
dieta) schudlam do 61 kg (dodam ze maksimum do ktòrego doszlam bylo 86 kg).
Niestety powoli wròcily kilogramy. Dla mnie momenty krytyczne to przyjazdy do
Polski (mieszkam na stale zagranica). W domu to jeszcze ale jak odwiedzam
przyjaciòki to horror. Owszem polska goscinnosc jest mila, ale wiecie jak to
jest jak ciagle ktos ci cos podtyka i tylko "no jedz, skosztuj to skosztuj
tamto".
Bylam u dwòch dietologòw. Jeden od razu stwierdzil ze z moim rodzajem nadwagi
(skupionej na tylku i nogach) to niewiele da sie zrobic i ze on to wlasciwie od
razu mi mòwi ze to sie nadaje do liposukcji!!!! Hehe!! O diecie niewiele
powiedzial (wiedzialam juz z wlasnego doswiadczenia o wiele wiecej niz on mi
powiedzial i przepisal dwa rodzaje tabletek: jedne na spalanie tluszczu a
drugie na uczucie sytosci. Oczywiscie zadnych nie kupilam bo nie chce takiej
diety. Potem poszlam do jeszcze innego dietologa i tam wszystko ok ale widze ze
sama nie dam rady. Musialaby miec kogos kto mnie stymuluje, sprawdza, zawstydzi
jak z czyms przesadze czy zjem czekolade gdy nie wolno. Wiem ze 99% zalezy
tylko ode mnie, bo to ja musze chciec schudnac i to ja decyduje co zjem.
Zapisuje to co jem, ostatnio staram sie nie przekraczac 1200-1300 kcal, ale
opròcz chodzenia i cwiczenia w domu odpada mi rower, biegi i wszystkie kursy
typu aerobic, step itd. z powodu problemòw z lekotka. Ewentualnie jeszce basen.
Nawet jak od poniedzialku do piatku uda mi sie cos zrzucic to w weekend siedzac
w domu wracam do poprzedniego stanu.
Bardzo bym chciala zeby ktos mnie podtrzymywal na duchu, stymulowal no i moze
widzac ze komus innemu sie udaje to moze mnie to podbuduje???
Temat: Modelka- To możliwe by nia byc??
ja Ci napisze jak schudlam w ciagu jakis 2 miesiecy.Wymaga to samozaparcia, ale
da sie zrobic.Od razu napisze, ze jestem byla bulimiczka-chorowalam na to
jakies 4 lata temu, wyszlam dzieki mojej mamie i swojej silnej woli.
A co do odchudzania i dobrej figury-przede wszystkim jakies 2 miesiace temu
wykryto u mnie anemie.Przestraszylam sie nie na zarty bo ja bardzo dbam o
zdrowie.Lekarz kazal zdrowo sie odzywiac(oprocz lekow).Wiec jem mase owocow i
jogurtow.Slodyczy unikam-nic nie wnosza dobrego do organizmu, a wrecz
przeciwnie.Odstawilam calkowicie cukier(kiedys slodzilam 3 lyzeczki).Pije duzo
wody, praktycznie odstawilam cole, pepsi , kawy nigdy nie pilam bo nie lubie,
zwykla herbate(wyplukuja witaminy z organizmu).Z herbat pije tylko czerwona
tzw.zabojce tluszczu.Po pracy jakis obiad, tu wcale sie nie katuje jakas dieta,
jem zwykly, normalny obiad z dodatkiem jakis warzyw.Acha-jesli pieczywo to
tylko pelnoziarniste, ciemne-jest najzdrowsze.
Cwicze-3 razy w tygodniu steper albo rower po 40 minut, zamiast windy schody,
spacery, od pazdziernika odstawiam steper i rower i zaczynam chodzic na
basen.Uzywam kremu ujedrniajacego dove(tego na cellulit na nogi i pupe,
zwyklego ujedrniajacego na reszte ciala).Jesli chodzi o paznokcie to przez pol
roku nosilam tipsy, ktore 2 miesiace temu zdjelam-paznokcie wygladaly naprawde
koszmarnie.Zaczelam lykac witaminy(oprocz zelaza)-humavit, cynk, magnez , wapn
walmarku, capivit A plus E(to akurat juz od bardzo dawna), witamina B (B
compositum), na paznokcie nakladam codziennie odzywke Killys"witaminowa
bomba".I nie wiem czy to przez witaminy, czy przez odzywke, a moze przez
polaczenie ich, ale paznokcie sie wzmocnily wprost niewiarygodnie, co jak na
mnie jest istnym cudem, bo ja cale zycie mialam cienkie blonki.
Co do figury i wygladu-twarz sie wygladzila, wlosy nie wypadaja, cellulit
prawie zniknal, pupa sie podniosla i ma ladny ksztalt, uda wysmuklily.
Ale-tak jak napisalam-tylko polaczenie racjonalnej diety, cwiczen i kosmetykow
da jakis efekt.Nie ma nic za darmo.Ale po 2 miesiacach zobaczysz efekty.
Glowa do gory,pozdrawiam!
Temat: już problem - jeszcze nie choroba?
Gość portalu: Ewa napisał(a):
wielkie dzięki za duużo ciepłych słów :)
sprobuje napisac troche dokładniej bo objawy mam i typowe i nietypowe. może to
zabrzmi dziwnie ale nigdy w życiu się nie odchudzałam, po prostu w pewnym
momencie zaczęłam chudnąc. i schudłam z 55 do 40 kg (przy 160 cm), nie wiem czy
to hormony czy stres czy jeszcze cos innego (tryzmali mnie kiedys w szpitalu i
badali ale nic im nie wyszlo).
nie miałam kompleksów, nie miałam obsesji na punkcie własnego wyglądu (a
wyglądałam naprawdę dobrze na początku...). potem tez wyglądałam nieźle ale...
38...36...34...32... rozmiary w sklepach sie skonczyly (cholera, ostatnio
sukienke kupowalam - w sklepie dla dzieci, na 140 cm rozmiar). wystające kości
obciagnięte skórą, siniaki bez powodu, wieczne zimno, zmęczenie, niechęć do
jakiejkolwiek aktywności... tak to teraz wygląda.
i ten pieprzony rozdzwięk - ja doskonale wiem ze jestem za chuda, ze powinnam
da wlasnego zdrowia przytyc, ze wygladam zle tak chudo
ale moja "dusza" (nie mam w tej chwili lepszej nazwy) uwaza sie za gruba,
nieatrakcyjna, paskudna... i to jest problem.
cwicze do bolu miesni, moge zyc caly dzien na kilku kawach i jednym jablku,
bywa ze nei odcuzwam glodu w ogole.
ale czasami mam napady glodu i wtedy jem (nie, nie obzeram sie, jem jak
normalny czlowiek) a potem koszmarny dol, wyrzuty sumienia, wielkie poczucie
winy i wstret do siebie ze jestem tlusta i ohydna.
jak cos mi sie nie uklada to przestaje jesc zupelnie - nie wiem czy to zwykla
nerwowa reakcja czy moja podswiadomosc wpadla w pulapke "jak bede chudsza to
bedzie mi lepiej"...
nie wiem co mam ze soba zrobic, nie wiem z kim moglabym pogadac zeby
potraktowal to na serio (a nie ze ja wymyslam a ludzie maja prawdziwe problemy).
moze ten "elaborat" troche wyjasni ;)
Temat: ładny biust po karmieniu
nie ryzykowałabym chodzenia bez stanika przy takim rozmiarze, zresztą własnie
taki mam! (75C) )
Myślę, że stan piersi po karmieniu zalezy od tego ile w międzyczasie "urosną" i
w jakim tempie oraz jakie zrobią się faktycznie po karmieniu oraz jaki jest
ogólny przyrost gabarytu Mamy w ciąży i co z tego potem zostaje, bo jak dużo i
chudniemy, to piersi wtedy cierpią najbardziej.
Mnie w pierwszej ciąży z rozmiaru 75C (a więc niemałego) urosło do 5 E!, a w
trakcie karmienia straciłam w ogóle miarę, bo przerabiałam sobie na piersi
takie "namioty" które przychodziłay w paczkach z Ameryki (to było dawno temu).
Potem biust wrócił do normalnego rozmiaru, ale niestety nie do kształtu, mimo
regularnych już przez całą ciąże zabiegów ujędrniających (potem też dbałam).
Zrobił się "ołówkowy".
Swoją drogą ciekawe i humorystyczne: wiecie skąd nazwa "ołówkowy"? Otóż
testujemy to tak, że w fałdę pod piersią wkładamy ołówki i ilość ołówków, która
NIE WYPADNIE na podłogę wyznacza rozmiar biutu "ołówkowego".
No więc mój normalnie był "ołówkowy" nr 1 (przy "C" chyba nie jest możliwy
nieołówkowy), a zrobił się ołówkowy nr 2 (w porywach do 2,5 )).
W drugiej ciąży osiągnęlam rozmiar miseczki "D", ale po tej drugiej ciąży biut
mi "schudł" do "B"-"B1/2" (zaczęłam troche intensywniej trenować, nie miałam
problemów z figurą, ale jednak biust na tym ucierpiał!). Teraz jestem już w
rozmiarze "D" właściwie od samego początku ciąży. Zobaczymy co będzie dalej....
Ze względu na estetykę piersi nigdy nie zrezygnowałabym z karmienia, ale
oczywiście każdy decyduje za siebie.... Myślę, że piersi najgorzej wyglądają
zaraz po ciąży (jeżeli ktoś się nie zdecyduje jednak karmić) ew. karmieniu,
czyli po ustaniu laktacji, po paru latach można odzyskać w przybliżeniu
kształt "sprzed" za pomocą ćwiczeń muskulatury podtrzymującej piersi i
preparatów ujędrniających, ale przeciw grawitacji niewiele da się zrobić.
(są też oczywiście "naturalne" szczęściary jak gosia.mama.wojtusia ))
Temat: Wątek Sylwestrowy
Muszko, dzięki za głos w sprawie.
Trochę czuję się wywołana do tablicy, więc odpowiem kilka słów.
Widzisz, tak to jest, że jak już podejmujesz decyzję o zmianie trybu zycia, o
zmianie siebie, to potrzebujesz trochę czasu i nastawienia, by zmienić swoje
podejście do odżywiania się i ruchu. Piszesz, że nie jesteś jeszcze w 100%
gotowa. Rozumiem Twoje podejście, ze wszech miar właściwe.
Lecz kiedy już bedziesz gotowa i podejmiesz walkę z kilogramami daje 100%, że
będziesz miała chwile słabości. Nie piszę tego po to, by Ciebie odstraszyć czy
zniechęcić. To jest NORMALNY cykl - masz okresy, kiedy idziesz do przodu z
dietą (dieta jako sposób odżywiania, nie atkins, kapusciana itp.) jak taran,
ćwiczysz, masz motywację, bo zdrowie, figura, samopoczucie. A potem przychodzi
moment pewnego załamania. Trzeba go jakos przetrwać, by znowu nabrac sił i
ruszyć dalej. Dla jednych załamaniem takim jest jeden mały batonik, dla innych
jeden tort orzechowy i pizza. Na to trzeba byc przygotowanym, bo to zwykła
rzecz, że organizm się buntuje i ma napady głodu na rzeczy które lubił od
zawsze.
Inaczej mówiąc: nie jest to takie proste.
A dlaczego Sylwester? bo to jest dobra motywacja do tego, żeby SCHUDNĄĆ.
Przejśc przez ten etap, kiedy ciało zmuszone będzie oddać swoj magazynek,
chcoćby cześciowo. Po Sylwestrze, przynajmniej jesli o mnie chodzi, nie
zamierzam wrócić do podjadania wieczorem, zajadania się słodyczami. Potem po
prostu chce UTRZYMAĆ to, co udało mi się z dziewczynami, naszym wsparciem,
zadziałać.
Wiele z nas o odchudzaniu, procesach fizycznych i psychicznych w tym czasie
zachodzących mogłaby wiele powiedzieć i jestem pewna, że mają swiadomośc, że na
Sylwestrze się nie kończy.
pozdrawiam:)
Temat: jestem wykonczona
wczesniej zapomniałam ci dodać (a pytałas o to)ze waze teraz 59,60 kg przy
wzrosci 168.Nie zawsze tak było.Kiedy zaczynałam sie odchudzac , ponad 2 lata
temu wazyłam 53 kg.Wygladałam dobrze.Chciałabym do tego wrócić, udało mi sie to
rok temu na wakacjach, kiedy nie było mnie w domu ,absorbowało mnie mnóstwo
innych spraw.Ale we wrzesniu ,przed rozpoczeciem roku akadem.wrócołam do domu i
nawet nie pamietam kiedy wróciłam do wagi, zaczeły sie po prostu napady
obzarstwa szczególnie wieczornego i wqystarczyło.
Wakacyjny spadek był jakby poza mna ,bo nie stosowałaz zadnej diety, tylko
jadłam w miare regularnie, a do tego nie miałam dostepu do kuchni, kto inny
zajmował sie posiłkami.
To niestety nie jest do końca tak ze nie che sie odchudzać, nie jestem
zadowolona ze swojego wyglądu(mam duze biodra i pupe to mankament mojej figury).
Zdałam sobie jednak sprawe, ze przede wszystkim chce wyzdrowiec, skonczyc z
bulimia, zaczac normalnie myslec, a schudniecie tych kg przyjdzie
póżniej.Myslenie w odwrotnej kolejności spowoduje ze nigdy nie osiągne żadnego
z tych celów.Na diety , restrykcyjne ograniczenia i forsowne ćwiczenia nie mam
po prostu siły ,ani ochoty.
Co do przemysliwania powodów napadów to przed kwadransem mialam sekundową myśl
(złą myśl).
Moja starsza siostra ,która notabene była przy kiosci, a teraz jest chudsza ode
mnie, wychodziła spotkać sie ze znajomy. I wyglądała szczupło ,ale tez po
prostu ładnie.Gdy wychodziła pomyślałam ,ze mam ochote na wielki obzarsstwo,
przecie nie bede nigy taka jak ona, nigy nie bede bez wysiłków wyglądać jak
ona.Poza tym przez ta chorobe stałam si emniej towazyska bardziej skryta, mniej
wyluzowana, trudno mi pomyślecze moge sie podobać facetom, a ona jest niższ ode
mnie pewne wady w wyglądzie ,ale w ogóle na nie nie zwraca uwagi, ne
przeszkadza jej to w prowadzeniu udanego zycvia z ludzmi.
Nie wiem moze to infantylne ale był to jakiś powód do złej myśli, totalnego
poddania sie.
Pisałam ostatnio, ze świat ise kreci jakby beze mnie.To taki uczucie, ze w nim
nie uczestnicze ,stoje gdzieś na bocznicy, a powpodem jest moja choroba, moje
mankamenty figury, nieatrakcyjoność, sama nie wiem
Ale kończe
Dzieki ,ze jestaś,.
Czytałam twoje posty i twoja sytuacja na poczatku wydawała mi sie beznadziejna(
twojego punktu widzenia,),a teraz sama potrafisz patrzec na pewne problemy z
dystansem ,podziwiam to.
Bede kontynuawała "detektywistyczne" myśli nad samą sobą,papa,dzieki jeszcze raz
Temat: DZIEN I DIETY SPIS MENU
moja dieta pon świętach:
śniadanie: musli(zalewane goracą wodą i potem odrobina mleka), kromka (chlebek
zwykły lub razowy) z czymś (wędlina, serek biuały lub żółty, dżem - czyli to,
co akurat mam w lodówce), duzy kubas herbaty PuErh
w pracy:
II sniadanie:2 zwykłe kromki z czymś, jabłko lub jogurt, herbata
dużo herbaty (zwykła, owocowa, mietowa)
niby-obiad: chińska zupka z kubka z makaronem
w domu (ok.17.30-18):
"normalny" obiad (jedyny posiłek, który mogę zjeść z mężęm) - ja pół porcji
wszystkiego, on za to półtorej (mąż dla odmiany tuczy się).Jak widać, mamy
sprzecznośc interesów, ale da sie jakoś wytrzymać :)
Nie jem: słodyczy (tylko 1 w tygodniu coś u teściowej, ale niedużo), chipsów,
słonych paluszków i innych "zamulaczy".
Pije dużo herbaty (rano i wieczorem oboiwązkowo PuErh) i wody mineralnej.
Ruch: do pracy i z pracy na piechotę (ok.1,5 km w 1 stronę), w weekendy praca w
ogrodzie, zakupy w hipermarkecie (odchudzają wspaniale!!!), sprzątanie domu i
garażu...Jak tak przez 2 dni się nadźwigam, naodkurzam, naprasuje, nacośtam, to
czuję się jak po aerobiku na spółke z siłownią:)
Rano trochę ćwiczę "na rozrusznik"-10-15 min, czasami wieczorem troche Pilates.
No i w sumie nie jest źle:)
Efekty: od świąt 1 kg mniej, w biodrach 1,5 cm, w pasie 1 cm :) Powoli, ale
skutecznie. Nie głoduję prawie niczego sobie nie odmawiajac.
Do Setoriki: uważaj na herbatkę Figura. Ta z kruszyną mi nie smakowała, więc
odstawiłam szybko i nie było efektów. Natomiast ta z senesem jest smaczna,
piłam jej sporo - fakt, przyśpiesza przemianę materii, ale na dłuzszą metę
organizm do niej się przyzwyczaja i trzeba zwiększac dawkę, a potem nie działa
już wcale. Piłam ją ok. 3 lat (najpierw mały kubeczek dzienie, potem
2,3,4,5....Wypijałam chyba z 5 albo 6 kubków dziennie i efekty były takie same
jak na początku po tym 1:(. Organizm się przyzywczaił:(. Nie pije już jej i na
początku miałam problemy z...wypróznianiem - a hemoroidy mam od urodzenia, więc
to u mnie i tak niełatwa sprawa;), no i cierpiałam strasznie... Potem zaczęłam
pić herbatkę czerwoną PuErh i... to działa!!! Moja "materia" ruszyłą, schudłam
na początku sporo, teraz trochę wolniej, ale chudnę.
Życzę wytrwałości i powodzenia w tej odwiecznej walce ze zbędnym tłuszczykiem:)
Temat: Bilans - 9 kg... minus 9 kg!!!!
Witam :),
serdecznie dziękuję za wszystkie gratulacje :)). Tak jeszcze chcę schudnąć bo
ja... no coż duza byłam :))jeszcze tak z 8-10 kg by sie przydalo zeby wazyc 50
kg (mam 161cm), ale zobaczymy jak mi to wyjdzie. W sumie wsystkiego odchudzania
za wszystkie te moje waleczne lata ;) zrzucilam 26 kg! Ale mnie było no nie ;)?
Dlatego wiem, że chciec to moc :). Nie katuje się jakoś strasznie i chyba
pierwszy raz nie czuję, że jestem na diecie. Jedyne co to po operacji musiałam
odstawić wszyskie rzeczy z kakaeo, wiec ukochana czekoladka precz!! :) No i
wszystko muszę jeść odtłuszczone...
Ale teraz stwierdziłam, że nie ważne czy codziennie jest
1000 kcal i czy codziennie perfekcyjnie ralizuję dietkę, tylko jakie są efekty
na dłuzszą metę. I wiecie co??? U mnie się to sprawdza! Jakbyście wiedziały jak
objadłam się w poniedziałek z 2500 kcal to bylo na 100/%, ale juz nie placze
nad tym tylko szybko przywoluje sie do porządku, najlepiej od następnego
podsilku, czasem następnego dnia i tak do następnego potknięcia :)). Nie jest
tragedią to ile razy się potkniesz tylko jak szybko się z tego podniesiesz :)).
A słodycze to cały czas podjadam bo za bardzo je kocham zeby z nich
zrezygnowac ;), tylko staram się wybierać te mało kaloryczne.
Tzn fakt najwięcej zgubilam przez pierwsze dwa tygodnie diety, bo w pierwszym
tygodniu nie jadlam nicc, a w drugim tak ok. 300 kcal dziennie, ale to nie
dlatego zeby sie katować tylko taka byla dieta pooperacyjna.
Jeżeli chodzi o ćwiczonka to staram się w dmku ćwiczyć, takie tam rozne na
brzuszek, nozki itp. :), a od tego tygodnia zapisalm sie na aerobik 2x w
tygodniu, oj babeczka daje wycisk ;)).
Jezeli chodzi o rozst ępy to żadnych nowych... kiedys jak bylam mlodsza
odchudzalm sie, nie mialam pojecia co to rozstępy i cellulit i wtedy pojawila
mi sie cala sieteczka na biuscie i na biodrach, ale teraz wiem jak zapobiegać,
bronię się kremami i nie ma nowych na pewno a i stre jakoś tak blekną ;)).
Dziewczynki ja rowniez za was wszystkie trzymam mocno kciuki!!! I porsze
zebysvie jeszcze za mnie trzymaly... w sumie to jeszcze nigdy nie bylam
szczupła.... to moje marzenie a jeszcze dluga droga przedemną...
Buziczki gorące!!!
Temat: Chcę być CHUDA--za wszelka CENE !!
KObieto!
Za wszelką cene znaczy dla Ciebie nawet za CENĘ ŻYCIA??:> Zastanow sie!Bo
ankreksja i BUlimia w koncu doprowadzaja do... czy to ciała czy duszy, na jedno
wychodzi.. Teraz siedze w domu i kombinuje co by tu zjeść, a może jednak z domu
wyjść i moze uda mi sie w spokoju spedzic choc jeden dzie.. wczoraj
przegralam.. a dzis??
Słuchaj moim zdaniem jest sposob! Zawsze jest! Zastanow sie ile chesz schudnąc,
tylko nie tak ze jak osiagniesz cel to chcesz wiecej! Tak zwykle bywa! Okresl
minimalny nnie przekraczajacy limit! Mysle ze nie powinnas zejsc ponizej 58
kilo!!! Wiec powili zacznij pracowac nad soboą!
Chcesz szybkich efektow? Zacznij ostro, wrecze morderczo cwiczyc!!! Zobaczysz w
ciagu 2-3 miesiecy jestes w stanie nawet do 9 kilo zrzucic bez efektow
ubocznych, obwislej skory, celulitu itd. POszukaj w swoim miescie najlepszej
silowni! Tam dodatkowych zajec typu Aerobic, pillates, body shaper, hi-low!!!
Jezeli rozplanujesz soebe wszystko, do tego dolączy dieta 1000 kcal, na pewno
juz na wiosne bedziesz mogla pochwalic sie pieknym cialkiem, bez zbednych kg!!!
Ale pamitaj ostra sila walki, ostre treningi!!! Teraz czas swiat jest troche
niewskazany na zaczynanie odchudzania, ale jak masz zaczac go od razu, nigdy
nieodkladaj na pozniej!!
Zmien przyzwyczajenia, zastap pieczywo chrupkim, wprowadz wiecej warzyw i
owocow, wymyslaj rozne dania, gotowane, pieczone bez tluszcze, w malych
porcjach!!! Jezeli ostro wezmiesz sie za siebie, NA PEWNO SIE UDA!!!!
W miare mozliwosci moge ci doradzic i podpowiedziec jeszcze to i owo! I w
zadnym wypadku nie prubuj wymiotowac!!!! Szkoda czasu i pieniedzy!!! A jezeli
sadzisz ze nie masz pieniedzy np na silownie -to uwierz, BULIMIA wyciagnie z
ciebie kazdy grosz!!! Bo i ciuchy nie pasuje, wiec masz w szafie os s do xl
cala rozmiarowke a i sklep osiedlowy zarabia na tobie dziennie kilkadziesiat
zlotych na samych slodyczach ktore kupujesz, poczym one laduja w toalecie.. ;(
Wiec zastanoiw sie czy chcesz doprowadzic sie do "MARTWEJ ZA Zycia", z pozoru
szczesaliwej, czy cieszyc sie rzyciem takim jakie ono jest w rzeczywistosci!!!!
Tyle na dzis, odezwe sie na pewnie jeszcze
POzdrawiam i APELUJE!
NIE PRUBUJECIE POROWOKOWAC DO WYMIOTOW!!! To nie jest spobob! A na pewno nie
skuteczny na dłuższa mete!!!
Temat: bulimia z tabl.przeczyszczającymi
witaj:) ja przez 6 lat, codziennie brałam po 3 opakowania tabletek
przeczyszczających:( Czułam się z tym fatalnie, popsuły mi się zęby, cera,
wzrok, często bolał mnie brzuch itd...Też nie wymiotowałam, tylko brałam
tabletki..Jestem mniej więcej tej samej postury co Ty,mam 160cm, ważę 55kg.Na
początku trochę schudłam, ale po jakiś czasie tabletki przestały działać a ja
bałam się, że jak przestanę je zażywać, to strasznie przytyję, bo organizm nie
będzie trawił tego, co zjem.Ale tak wcale się nie stało.Miałam tego wszystkiego
dosyć: mnóstwo pieniędzy straconych na prochy, nerwów, ukrywania wszystkiego
przed mężem, odwiedzanie kilku aptek dziennie i ten podejrzliwy wzrok pań
sprzedających...Bałam się też strasznie o swoje zdrowie, czułam że dłużej tak
nie pociągnę..Postanowiłam z dnia na dzień rzucić to świństwo,tak po prostu.
Przez kilka dni faktycznie nie odwiedzałam toalety, ale trzeba cierpliwie
poczekać i po kilku dniach wszystko zaczęło wracac do normy.Oczywiście jadłam
tylko zdrowe,lekkostrawne produkty,częściej a w małych ilościach.Jogurty z
otrębami,polecam Danone Activia, serki wiejskie light, musli, owoce,szczególnie
jabłka są dobre na trawienie, soki warzywne,drób,ryby, pieczywo chrupkie,
suszone śliwki, .Zero słodyczy i tłustych, smażonych potraw.Ostatni posiłek
jadłam przed 17.Piłam dużo zielonej i czerwonej herbaty.Na takiej diecie nie
można przytyć, więc nie bój się o to.Na początku trochę też ćwiczyłam, ale od
jakiegoś czasu nie chce mi się:)I waga też wcale nie poszła w górę.Od tamtej
pory minęło 8 miesięcy i nie mam żadnych problemów z wypróżnianiem się.W życiu
nie wzięłabym też żadnej tabletki przeczyszczającej do ust..na samą myśl o
tamtym robi mi się niedobrze:( Prochy na dłuższą metę kompletnie nic mi nie
dały a wiele dobrych chwil pewno straciłam..Wystarczy tylko zdrowo się odżywiać
i waga będzie ok:)
Uwierz, że da się z tego wyjść, normalnie żyć.Zołądek na nowo przyzwyczai się
do normalnego jedzenia, tylko daj mu na to szansę i odrobinę czasu!
Pozdrawiam Cię i życzę cierpliwości i wytrwałości, na pewno Ci się uda, tylko
spróbuj!
Gdybyś miała jakieś pytania, pytaj śmiało:)
aha, jest jeszcze b.dobry lek, naturalny,zupełnie
nieszkodliwy,nieuzależniający, pomagający w pracy jelit: Colon C.Jest dostępny
w aptece bez recepty, niedrogi.Ja nie musiałam go zażywać, bo po ok trzech
dniach byłam w ubikacji, ale gdyby u Ciebie zaparcia trwały dłużej, możesz
spokojnie po niego sięgnąć.On wszystko unormuje i będzie ok.
bd.lilypie.com/puRGp2
Temat: Nie potrafię
Niutka myśle dokładnie tak samo jak Ty. Był okres, ze próbowałam wyjśc z tego i
jadłam normalnie. Trafiały do mnie argumenty, że zycie i zdrowie ma sie jedno,
że muszę coś zmienic bo nie da sie dalej funkcjonować w depresji i samotności
obsesyjnie myśląc o jednym - o schudnieciu. Bardzo chciałam stać sie znowu
osobą sprzed choroby, usmiechniętą, otoczoną przyjaciółmi, nie mająca zielonego
pojęcia okaloriach, tłuszczach i weglowodanach. Mimo dalszego przerażenia
kaloriami w pewne dni jadłam dość dużo, ponieważ po tylu latach głódówki nagle
zaczęłam odczuwać ogromny głód, natomiast w inne dni wracałam do głodowania i
ćwiczeń. Efektem takich poczynań było przytycie, racjonalnie rzecz biorąc
niewielkie, ale mi wystrczyło aby poczuc się przeraźliwie grubą i tym samym
wszystko rozbiło się o te przybrane kilogramy. Popadłam ze skrajności w
skrajność - niegdyś nie mogłam wrecz patrzyć na jedzenie bez niepokoju, a teraz
muszę tłumic głód, ponieważ znowu głoduję i próbuję stracic to, co przybrałam.
Mimo wszystko jednak pisząc piewszego posta miałam nadzieję, że to kolejny etap
choroby, niekoniecznie gorszy, że po czasie znowu powrócę do checi noramalnego
odżywiania, dlatego martwi mnie to, co piszesz, że wiesz, iz "nigdy nie
będziesz jadła normalnie". Skoro Ty to pewnie i ja. Mechanizm choroby przeciez
jest ten sam i sądząc po moim zachowaniu to sie potwierdza.
Niutko czy korzystałaś z terapii i mimo to powracasz do choroby? Czy też nie
poddałaś sie leczeniu? Moze w tym tkwi problem, bo ja tym razem założyłam, że
dam radę sama, więc może z tego powodu mi się nie udaje(?).
Pozdrawiam serdecznie.
Temat: Pomozcie mi zrozumiec
posłuchaj....
mam 19 lat i bardzo podobny problem.Odchudzam sie już nie pamiętam odkąd.Nie
jestem otyła,jestem po prostu gruba.Nie podobam sie sobie,wstydze sie
rozebrac.Przy wzroście 165cm waże 65kg.Pół roku temu,na własnej studniówce
ważyłam 57kg.Kupiłam sobie sukienke która ewidentnie była za ciasna,ale kupiłam
ja.Miałam wypróbowac diete grejfrutowa.i co?Przez 2tyg nie schudłam wiecej jak
kg.Na 3 tyg przed studniówką włożyłam kiecke i usiadłam i ryczałam.Za
mała...Wiec trzevbba było schudnąc.Przez tydzien zjadłam 1pomarańcza i 3
mandarynki.W drugim tyg 4 jabłka i dużo piłam,w 3 tyg juz nie pamietam ale
prawie nic.Byłam wyczerpana,smarowałam sie fluidem i do solarium latałam zeby
nie było widać jaka blada jestem i tych sinców pod oczami.Najgorzej było udawać
przed rodzicami.Ale wlożyłam tą kiecke i była na mnie za duża,mama musiała ją
zwężać.radość nie miała granic.nie wiem ile schudłam ale troche napewno.Ale
potem wróciłam do normalnego jedzenia i znów sie przytyło,potem odchudzanie ale
już nie tak drastyczne,i jedzenie i tak w kołko.Piłam herbatki przeczyszczające
które wogóle nie skutkowały aż znalażłam taką Red Slim Tea,dłużej nie stosowac
niż 7 dni.Ja nawet tyle nie wytrzymałam.Obudziłam sie w nocy w zeszłym tyg z
takimi bólami brzucha i głowy prosząc Boga by mnie dobił,dodatkowo ciągłe i
silne dreszzce.rano temperatura 39,9stopni. Do szpitala,okazało sie ze mam
silne odwodnienie i zatrucie.Stosowałam jeszcze tabletki,ale nie
przeczyszczające tylko takie na wypychanie żołądka.I co?tez myslałam ze to
dobre ze mi pomoze ze schudne.Schudniesz,i co z tego??!Potem znowu przytyjesz i
znów sie bedziesz katowac.I tak wkoło wojtek.Wymiotować nie
potrafie.Chciałam,pchałam rece do gardła i nic.Nie umiem.Ale chowałam jedzenie
za kaloryfer,czekałam specjalnie az kazdy z kuchni wyjdzie,psa karmiłam,ale
widze jakie to poronione bylo.teraz sie odchudzam ale moim zdaniem juz
rozsadnie.Jem fitnesy na sniadanie,tylko 2 razy w tyg bułke ale nie biała,do
obiadu nic bo nawet nie jestem głodna,obiad cały ale nie do syta i połowe
porcji ziemniaków albo i wogóle,kolacji tez nie jadam,po obiedzie jak głód daje
o sobie znać pije herbate,albo cappuccino z magnezem albo inne mało kaloryczne,
potem jakies jabłko,małą miseczke truskawek albo marchewke skubie i tak dzien
za dniem i sie schudnie.Robiłam tak dokładnie rok temu i przez 2,5 miesiaca od
poczatku wakacji schudłam 10kg,naprawde.Teraz tez tak chce.A wiesz co jest
najgorsze?Mam taki atak,czuje ze musze coś zjeść bo zwariuje i albo sie opanuje
i gadam ze swoim zołądnkiem typu "nie dostaniesz nic,chudnij!" (to nienormalne
wiem) albo rzucam sie na jedzenie.A jak zjem kawałek to potem mowie sobie "od
jutra dietka" i jem jeszcze jeden i jeszcze jeden i tak sie napcham jak
prosiak.A potem siedze i rycze i nie potrafie zwymmiotowac chociazbym chciała.A
jesli zjem jeden kawałek bo sie opamietam np.tortu,albo placka jakiegos to
lapie skakanke,wlaczam tv i cwicze.Ale tak zaraz po jedzeniu dobre to nie jest
bo mozna sie pozygac naprawde.Wiec ja tez mam taki problem i jest nas coraz
wiecej,ale to psychika.To jest już choroba i pasowałoby z kims pogadac.Ja rano
o 8 jade po kumpele i jedziemy na stadion na rowerkach.Robimy 6-10 kólek i do
domu.Przedtem codziennie teraz co 2-3 dni.A;e pomaga.Ma sie lepsze
samopoczucie.Najgorzej jest jak w domu własnie tatuś kochany moiw "aga,ty sie
nie obraż ale wez schudnij troche ty musisz za mąż wyjść" albo moiw pocwicz
sobie,zrob coś,lub po prostu nazywa mnie kluseczką,grubaskiem itp.On nie wie
ale wlasnie przez takie coś doprowadza mnie do placzu ale tez mnie mobilizuje i
wiem już teraz że ja mu pokaze!Zrobie z siebie laske.Chciałam zrobic na
studiach typu,nikt nie pilnuje moge robic co chce i moge nie jesc.Ale juz teraz
wiem ze bede rozsadniejsza.Tobie tez tego życze.Nie łam sie!Baby są silne!
Uwierz w siebie i we wlasne mozliwosci.Jesli jest naprwde zle to musisz
poprosić o pomoc specjaliste.Ale odłóż te tabletki!Spieprzysz o ile juz tego
nie zrobiłaś sobie żołądek,jelita,a wątrobe przede wszystkim i powiedz po co ci
to?Chcesz byc wrakiem człowieka?Przerzuć sie na herbatki ale nie
przeczyszczające tylko np.zielone czy czerwone,nie mają skutków ubocznych a pić
możesz je litrami.No i nie obzeraj sie.Jest Nas więcej i pomyśl ze nie tylko ty
masz problem i chcesz z nim walczyc.Ale walczyć a naprawde wlaczyć to wielka
różnica.Na początek musisz zacząć robić coś,bo samo gadanie w niczym nie
pomoże.Odwlecze tylko a najgorsze przed tobą.
Ja naprawde dużo przeszłam.Ale teraz wiem już czym to grozi.Mialam anemie kilka
razy,zatrucie, i inne paskudztwa.Ale ja ucze sie na swoich błędach nie na
czyichś i to jest błąd.
Aha,a wypadają ci już włosy?paznokcie łamią sie?jeśli tak to wierz mi bedzie
gorzej...
pozdrawiam
jak najdzie cie chęć to napisz do mnie
Temat: 3po3
Hej!No to OtyŁ (ość).Wydaje się,że problem otyłości jest powiązany z kłopotami
w sferze emocjonalnej,głównie ze stłumionym poczuciem nieszczęścia wynikającym
z przekonania o istnieniu licznych braków i niezaspokojonych potrzeb w
życiu.Ponieważ"niedostatek"paralelnie może prowadzić do głodu i
śmierci,postanawiamy "zadbać" o przetrwanie.Czujesz się pozbawiona opieki i nie
mówisz otwarcie O SWOICH POTRZEBACH,dlatego reagujesz spożywaniem nadmiernej
ilości pokarmów.Podstawowym warunkiem sukcesu w każdej metodzie odchudzania
jest twój własny wysiłek.Poniższe cwiczenie powinno ci pomóc odnalezć
emocjonalne odpowiedniki swojego niezadowolenia z własnej tuszy.Wyobrażenia te
m o ż n a stosować równolegle z innymi metodami odchudzenia lub zupełnie
niezależnie,szczególnie,jeśli wszystkie i n n e s p o s o b y
zawiodły...zaczynamy...ODBICIE W LUSTRZE...jednym z ważnych elementów
odchudzania jest z a c h ow a n i e w p a m i ę c i obrazu osoby,ktorą chcesz
się stać. W y o b r a z sobie swoje szczuplejsze odbicie w lustrze,a potem
wejdz do środka lustra i polącz się z tym obrazem.Zwróć uwagę na
wrażenia,których doznajesz.Wyjdz teraz z lustra,stań znów przed nim i odepchnij
swoje odbicie prawą ręką w prawo.Za każdym razem,kiedy siądziesz do jedzenia
(lub kilka minut wcześniej),przypomnij sobie ten obraz.Być może zechcesz
narysować go i powiesić w widocznym miejscu.Może zabierzesz go ze sobą,jeśli
wyjedziesz z domu na dłuższy czas.Jedno krótkie spojrzenie na swoją
szczuplejszą wersję wystarczy,by umocnić się w postanowieniu.To ćwiczenie do 2
minut.....nastepne ćwiczenie to,nazwa:PRZEBUDOWA CIAŁA,cel:Schudnąć,jak często:
Przez minute,przed k a ż d y m p o s i ł k i e m,w opisanym cyklu.Celem tego
ćwiczenia jest przesunięcie UWAGI z procesu chudnięcia na zmianę kształtu
ciała.Gdy przebudowujesz ciało,zwykle tracisz również na wadze.Narysuj sobie
przede wszystkim obraz samej siebie,zaznaczając,w których miejscach oraz ile
chciałabyś schudnąć.Około pół godziny przed każdym posiłkiem usiądz na krześle
i wyobraz sobie,jak składają się twoje kończyny.Palce rąk i nóg zwijają się do
wnętrza dłoni i stóp,a potem do nadgarstków i kostek:dalej do przedramion i
łokci oraz łydek i kolan:następnie sięgają barków i bioder,aż wreszcie znikają
zwinięte w brzuchu pod przeponą.Wszystko to powinno odbywać się bardzo szybko -
w trakcie jednego wdechu.Przy wydechu zobaczysz szary dym,ktory wydostaje się z
ciebie i unosi się w powietrzu.Wykonajto ćwiczenie trzy razy:zawsze tak
szybko,jak pozwala ci na to długość jednego wdechu....Nastepnie wstań z krzesła
i stań przy ścianie.Zwracając się na północ,stań na palcach i wyciągnij
ramiona.Pózniej zwróć się o jedną czwartą obrotu w prawo,stań na palcach i
wyciągnij swoje prawe ramię.Znów wykonajjedną czwartą obrotu w prawo i sta ń na
palcach,a potem wyciągnij oba ramiona.I jeszcze jedna czwarta obrotu:stań na
palcach i wyciągnij lewe ramię.Powtórz cały proces jeszcze dwukrotnie i wykonuj
to ćwiczenie przez tydzień....W drugim tygodniu kontynuuj ćwiczenia z
pierwszego tygodnia i dodaj jeszcze następujące:gdy usiądziesz przy
posiłku,określ zawartość tego,co będziesz jadła.Potem powiedz swemu ciału,aby
przyjęło tylko to,co mu potrzebne,odrzucając zbędne skladniki.Wykonaj to
ćwiczenie przed każdym posiłkiem w ciągu następnych dwóch tygodni....W trzecim
tygodniu dołącz jeszcze następujące ćwiczenie: mniej więcej pół godziny przed
jedzeniem,po zakończeniu skladania i rozciągania ciała,usiądz na
krześle,zamknij oczy,wykonaj wdech i - w s e n s i e dosłownym - zegnij swoje
ciało wpół,rozciągając nogi i wyciągając przed siebie ramiona.Przy wydechu
wyobraz sobie,jak twoje ramiona i nogi wydłużają się i dotykają jakiejś budowli
odległej o kilka kilometrów.Teraz zrelaksuj się(kilka otwartych oddechów)i
powtórz jeszcze dwukrotnie ostatnią część ćwiczenia....PO 3 tygodniu przerwij
ćwiczenia na 7 dni i zmierz części ciała,które chciałaś zmienić.....Jeśli nie
jesteś zadowolona z wyników,powtórz tę serię przez dwa 21-dniowe cykle. Tyle
razy,ile potrzeba do uzyskania zadawalających rezultatów....'Jestem',masz to
przepisać i wykonywać.Cholera ,długi opis i nuży.Natomiast efekty są.To
ćwiczenia stosowane klinicznie,w medycynie.To wszystko jest proste jak kij od
miotły.Działaj.A tu lepiej,nie zaglądaj za często,bo Cię oblepią jak.......lub
płatki śniegu i zamrożą.Jeżeli ,jeszcze rysujesz,to rysując,spróbuj lewą ręką.A
w ogóle to co dzień 1 rysunek.
Temat: Chcę być anorektyczką!!!!!!!!!!
Witam! Bardzo mnie to zdziwiło co napisałaś, bo przecież anoreksja to choroba i
dziwi mnie to, że chcesz być na nią chora... ja jak tylko bym mogła cofnąć czas
to z chęcią bym to zrobiła, bo byłam chora na anoreksję i powiem Ci, że wcale
miło tego okresu nie wspominam... teraz jestem chora na bulimię, ale już powoli
z tego wychodzę tzn cały czas walczę z tym, ale jest mi bardzo ciężko, bo za
każdym razem kiedy coś zjem to zwraca mi się to w buzi, ale to połykam, bo nie
chcę, żeby ktoś to widział. Oczywiście nie da się tego ukryć i moi rodzice,
znajomi, rodzeństwa i chłopak o tym wiedzą, że jestem chora, ale nic na to mi
nie poradzą... wiedzę, że się starają, ale przede wszystkim to ja muszę chcieć
wyjść z tej choroby, ale nie o tym chciałam Ci napisać... po pierwsze chciałam
Ci powiedzieć, że Ty jesteś bardzo szczupła i masz odpowiednią wagę do swojego
wzrostu i nie wiem dlaczego chcesz koniecznie schudnąć, czy Twoje koleżanki są
też takie wysokie i takie szczupłe? Bo ja to jak schudłam to byłam może nie
szczupła, ale normalna. Miałam 165 i ważyłam 55kg, ale przez chłopaka miałam
opsesje na swoim wyglądzie... schudłam do 32 i wylądowałam w szpitalu i zawsze
tak się kończy anoreksja, albo jeszcze gorzej... śmiercią, bo tak mi mówili, że
miałam dużo szczęścia. Leżałam w szpitalu przez 3 dni, ale to nie był mój
ostatni pobyt w szpitalu, bo po tym wszytkim załamałam się psychicznie i
chciałam popełnić samobujstwo i to 3 razy, ale za każdym razem mi się nie udało
i byłam odratowana... teraz bardzo dziękuję, że tak się stało, bo wtedy nie
poznałabym mojego obecnego chłopaka, który naprawdę jest bardzo wyrozumiały i
próbuje choć trochę mnie zrozumieć. Wyszłam z anoreksji w ciągu około 4 czy 5
miesięcy i weszłam w bulimię i tak do dziś walczę z tą chorobą, czasami są
sukcesy, ale często i porażki. Waże teraz bardzo dużo więcej niż przed tym jak
byłam normalna, bo ważę 65kg i nie jestem zadowolona ze swojego ciała, ale w
wakacje zawsze chudnę i to sporo, bo nie mam tak dużo czasu wolnego jak teraz.
W anoreksje wpadłam przez chłopaka, który powiedział mi, że fajnie by była
jakbym troszkę schudła i dodał, że po mnie to i tak nie będzie nic widać jakbym
nawet schudła kilogram. Ja oczywiście zdenerwowałam się i postanowiłam mu
pokazać. Dużo się ćwiczyłam, bo około 2 godziny dziennie i biegałam około 16km
oczywiście stopniowo to zwiększałam do właśnie takich norm i mało jadłam, a
później to już wogóle nie jadłam i chowałam jedzenie gdzie tylko mogłam i
udawałam, że jem, aby rodzice byli zadowolenie i nie krzyczeli. No i tak
właśnie schudłam, ale nie powiedziałam Ci o tym dlatego, żebyś Ty teraz to
stosowałaś, ale po to, żebyś nie wpadła w to co ja i teraz tego żałuję bardzo!
Ale czasu nie można cofnąć, więc pamiętaj, że później to się odbije wszystko na
Twoim zdrowiu, bo ja już powoli odczuwam to wszystko. Moja koleżanka też teraz
cierpi pomino, że ona nie weszła ani w anoreksje, ani w bulimię, ale odchudzała
się tak jak i ja i też dużo schudła i teraz nie ma okresu i nie będzie miała,
bo jej lekarz tak powiedział, chyba że będze brać cały czas proszki hormonalne,
ale ona nie chce, bo od nich tyje. Ja już powiedziałam prawie wszystko Tobie co
mogłam Ci powiedzieć, a Ty postąpisz i tak jak uważasz, bo wszystko zależy od
Ciebie!
Temat: jak schudnac?????
igrysek napisała:
> Według mnie to jakaś kpina w żywe oczy- pytać się na tym forum, jak schudnąć
> osób, które o odchudzaniu i tym podobnych historiach chcą jak najszybciej
> zapomnieć!!!!!
Schudnąć mozna wcale sie nie odchudzając. Dziewczyna pyta zdaje mi sie
rzeczowo, ale forum racja - niestosowne. POza tym jest szansa, ze do forum
dołączy całkiem niedługo, jesli odchudzac sie bedzie w bardzo glupi sposob.
Moge poradzic diete prostą, ale wymagającą sporo czasu.
Co mozna jeść:
1. Warzywa - 6 kubkow gotowanych warzyw dziennie
2. 2 kromki razowca dziennie (100% żytni chlebus) - i nie wolno na sniadanie!
3. Herbaty czerwone - 1.5 litra dziennie (musza byc gorace lub bardzo
cieplutkie!). Organizm trzyma tłuszcz, bo go grzeje. Kiedy pije sie zimną wodę,
organizm gromadzi co sie da, bo mu zwyczajnie zimno. Kiedy pijesz cieplą
herbate, w dodatku z gozdzikiem, imbirem czy cynamonem, organizm puszcza
tłuszcz - teraz wystrczy go spalić. Aha, ale cynamon postroznie, moze tylko
grupa krwi A.
4. Zero cukru - dozwolone 2 łyzki miodu, zby organizm nie wariował.
5. Mieso najlepiej odstawic, ewentualnie czasem indyka. Kurczak odpada.
6. Rybki, duszone, grillowane lub z piekarnika. Najlepiej nie solic.
7. Pic najwczesniej 30 minut po posilku - zeby nie utrudniac trawienia.
8. Jesc kasze - gryczaną, kukrydzianą etc (jeczmienna odpada).
9. Jesc bialy lub ciemny ryz. Bez ograniczen.
10. Mozna jesc gołąbki, bigos (domowy) sajgonki, fasolke po bretonsku.
11. Oleje - co najmniej 2 łyzki dziennie, najlepiej sojowy lub oliwa z oliwek.
Nie smażyć ządnych potraw! Olej do duszenia lub do sałatek.
12. Masło - 2 łyzki dziennie.
13. Owoców max 250 gr dziennie.
Najwazniejsze:
1. Wszystkie posiłki muszą byc cieple.
2. Nalezy pic miedzy posilkami.
3. Zadnych modyfikowanych genetycznie smakołyków (poza olejem sojowym odpada
rowniez soja, niestety)
4. Żadnych przetworów z dodatkami, mrozonek, słoiczków i puszek.
5. Jesc zawsze o tej samej porze:
sniadanie - 07:00 - 09:00
obiad - 13:00 - 14:00
kolacja - 18:00 - 19:00
Organizm przyzwyczaja sie, ze dostaje posilki zawsze o tej samej porze.
Przestaje magazynowac na wypadek 'katastrofy niedozywienia' co ma zakodowane
genetycznie. Wazne, aby w razie niemozlwiosci zjedzenia czegos konkretnego,
zjesc chociaz jabłko - aby posilek nie zostal opuszczony. Efekt jest
niesamowity, organizm NICZEGO nie magazynuje, bo uczy sie, ze nie musi. Wazne,
zeby pamietac o godzinach. Z czasem przychodzi poczucie głodu wraz z zegarkiem,
czyli o wyznaczonych godzinach. Efekt szybki i przyjemny. Bardzo wazne przy
leczeniu bulimii. I skuteczne.
6. Ogólnie jesc to, co natura oferuje w Naszym regionie o danej porze roku.
Nie babany czy pomarancze, tylko np gruszki i winogrona oraz buraczki.
7. ZAKAZ jedzenia przetworów mlecznych - sera, mleka, jogurtów
8. ZAKAZ jedzenia przetworów PRZENICY. Mąka, chlebus, buleczki, pierogi etc.
9. Mozna jesc jajka - od 3 do 8 tygidniowo (jesli jest sie wegetarianką)
EFEKTY:
MOja siostra od urodzenia byla typowym grubaskiem. Z powodu lekow na alergie,
ktore przyjmowała Nasza Mama w czasie ciąży i karmienia.
Siostra duzo cwiczyla, odchodzala sie, dostawa leki i chodzila na masaze.
Nosila rozmiar 44. Bylo jej bardzo zle.
Dietetyczka wyjasnila jej, ze nie musi sie odchudzac.
Wystarczy, ze bedzie jadla co innego, i w zadnym razie ma nie liczyc przesadnie
kalorii, bo to prowadzi do zaburzen psychicznych.
Teraz moja siostra nosi rozmiar 36. I potrafi wciagnac blache ciasta. Rozmair
pozostaje bez zmian.
!!!!!!!!
Jedyny minus diety: wszystkie posilki trzeba przygotowywac wlasnorecznie.
Kiedys jak bylam na dieci 1000 kalorii, szlam do sklepu i zawsze znalazłam cos
malo kalorycznego, to batnika musli, to soczek pomaranczowy.. teraz to odpada.
Żadnej przetwarzanej, pakowanej zywnosci, zadnych barow czy restauracji.
Ta dieta leczy cialo i umysł. Nie wymaga silnej woli, tylko czasu.
Mi go niestety ostatnio zabrakło. Ale od wczoraj postanowilam, ze 2 razy w
togodniu bede szykowac jedzenie na cały tydzien. I potem tylko odgrzewac.
Teraz wchodze do sklepu i nie mam co kupic.
To nie jest dieta, tylko sposob na zycie. Jak najbardziej polecam przy bulimii.
Monika, moja siostra, rozpoczela diete w grudniu zeszlego roku.
Dietetyka odwiedzała raz na miesiąc, potem raz na dwa miesiące.
W marcu nosiła juz rozmiar 36. I jadła ile chciała. Tylko ze chciała coraz
mniej.
Dwa, to cwiczenia.
Co drugi dzien. I urozmaicone. Moja siostra ciwczyla capoeire. Efekt
niebanalny. Piekna sylwetka. Lekko umiesniona. Zgrabna. Z zalecen dietetyka
wybrac cos, co sie lubi. I nie katowac sie. Np 3 godzinki tanca. Codziennie
jedynie silownia. Na luzie i bez obciazen (wazne!). Duzo spacerow.
Podobno swietne efekty daje joga. Nie probowałam.
Wazne, zeby robic to co sie lubi. I cwiczyc ponad 40 minut rownomiernie
wszystkie miesnie ciala. I nie przesadzac!! Wazne, zeby miec z etgo frajde.
Temat: Przede mną leży pół czekolady..OtoMoja historia...
Przede mną leży pół czekolady..OtoMoja historia...
A więc tak.Znowu jestem w dołku.Przede mna leży pół czekolady.Pewnie myślicie
że jestem po ataku.Że tak sie nażarłam że juz nie moge nawet patrzeć na
jedzenie.Otoż nie.Tak wyglądałby scenariusz jeszcze pół roku temu...Wybaczcie
mi jesli kogkolwiek zanudze a bedzie tak na pewno bo są tu miliony osób które
opisały bardziej malowniczo "historie swojego życia".Ale ja musze to z siebie
wyrzucić.
Skoro juz tak walnęłam z ta czekoladą to może wezme ja za punkt
odniesienia.Dziś przyszła babcia.Przyniosła mi i bratu pyszną orzechową
czekoladę milki.Pycha.Brat zjadł juz połowe swojej.Zostawił przy
komputerze.Ładnie pachnie.Ładnie wygląda.Ale w tej chwili sie jej boję.Wiem
że nic nie stałoby sie gdybym troche zjadła bo naprawdę nie wzięłabym wiecej
niż 2 kawałki.Poczułabym chociaż najlżejsze wypchanie brzuszka i koniec,rzut
na podłoge,200 połbrzuszków,wciaganie brzucha,ogladanie go w
lustrze.Pokłóciłam sie z rodzicami.Wiem że cierpia ale w tej chwili ich
nienawidze.Moja reakcja?(a raczej mojego popieprzonego mózgu?)Musze mniej
jeść..musze schudnąć..wtedy bedę bezpeiczna,tak,poczuje sie
bezpieczna..chociaż to moge w życiu kontrolować..jedzenie..uwielbiam wciąz
malejace numerki na wadze łazienkowej..teraz tak..teraz waże 45,5 kg przy
wzroscie 166...najmniej ważylam okolo 43..najlepiej czuje sie przy 44...musze
to osiagnac ale teraz wiem ze na tym sie nie skonczy bo gdy tylko w zyciu
pojawia mi się jakis problemik,mysle o tym ze schudne jeszcze pare kg i
poprawie sobie humor..jeszcze jakis czas temy powiedzialam:dosyc!wiecej juz
nie schudne,jestem chuda,nie hce juz nikogo martwic.po jakims czasie euforia
zniknela.znow zaczelam widziec w lustrze grubą świnie.wszedzie ten
tluszcz..dlaczego oni mowia mi że jestem chuda?? nie widzą tego tłuszczu w
talii i udach?tych grubych łydziochów?aaa...wiem,mam obsesje..boze..nie
rozumiem tego,wdze to samo grube cielsko jakie mialam ważąc 55...tylko że
wtedy mialam bulimie...nagle sie urwało..przeszlam zalamanie nerwowe...nie
mialam w ogóle apetytu..potem wykorzystalam to ze i tak już schudlam i
glodziłam się..nie mialam ataków obzarstwa...od sierpnia,zero atakow...a
wtedy wazylam jeszcze 53-4 i bylam wielorybem..we wrzesniu jadlam po 200
kalorii dziennie..pamietam jak raz na "obiad" zrobilam sobie sałatke z pól
pomidora,ogórka i paru rzodkiewek...zjadłam ja i..stwierdziłam ze za duzo
zjadlam,o wiele za duzo...poszlam do supermarketu,20 minut w jedna
stronę..chodzilam tam z 2 godziny czytając etykietki,licząc kalorie,oglądając
wszystko to czego i tak nie kupie..kupiłam opakowanie lekkiego pieczywa i
gume do zucia...wrocilam do domu..polozylam spac z cudownie pustym
żoładkiem...potem przyszedl pewien wyjazd na ktorym niestety musiała
jeść...tak strasznie sie bałam że przytyję bo jadłam jakieś 1500 kcal
dziennie..balam sie ze jak zaczne normalnie jeść,zaczną sie ataki,że nie
zapanuje nad tym...nie zaczęly sie..zamiast tego po każdym posiłku "badanie"
brzuszka,obsesyjne ćwiczenia...nadal tak jest..choc i tak lepiej..nie boje
sie cukru tak jak wtedy..dzieki jednej osobie...jeszcze na tym wyjeździe
zaczęłśmy sobie urządzać dni obzarstwa ale dla mnie to było co innego niż
ataki przy bulimii..po prostu jadlam bardzo duzo ale razem z osobą która
kocham najbardziej na świecie,ktora mnie uratowała..to było fajne..i do teraz
tak jest..tylko że jak nie jestem z nia to prawie nic nie jem..ona o tym nie
wie..wczoraj tez miałyśmy dzień obżarstwa..wrocilam do domu i niestety
siegnelam po senes...a dzis uwazam na każda kalorie mimo że podczas dni
obzarstwa z moja najlepszą przyjaciołka zupelnie nie przeejmuję sie wypchanym
brzuchem i tym że wpieprzamy dziennie jakieś 4 tysiace kalorii...oczywiscie
potem mam wyrzuty sumienia ale to nic...jakos z tym da sie zyc,tylko ze teraz
jak juz mowilam znow jestem w dolku i znow musze schudnac...musze...czuje sie
taka cholernie gruba,co ja mam na to poradzić..?powiedzcie mi,na co ja
wlasciwie jestem chora???
Temat: to juz 6 dni ale...
Hej, przepraszam ze tak długo nie odpisywałam ale nie mialam dostępu do Netu.
Wywnioskowałam z twoich wypowiedzi ze tak naprawdę bulimia jest z tobą od
niedawna, powiem ci ze wiesz o niej dużo, masz takie odczucia, ten sam sposób
myslenia, podziwiam cie za to ze potrafiłas sobie z tego szybko zdać sprawę i
zaczęłas sie leczyć. Ja tego nie zrobiłam . Moze teraz moja kolej i napiszę cos
o sobie, bulimię mam od prawie 5 lat, zaczęłam sie odchudzac we wakacje na
przełomie 1 i 2 klasy liceum, ważyłam 60kg przy wzroscie 172 i chciałam być
chudsza, wydawało mi sie ze jak schudnę kilka kiligramów to zalatwi wszystkie
moje problemy. Zaczełam ograniczać jedzenie , schudłam do 55 kg i byłam bardzo
zadowolona i chciałam przestać, ale mój kuzyn który w zartach powiedział "a
czemu nie od razu 50 kg" wpłynął na moją psychikę i postanowiłam ze na tym nie
poprzestanę , wszyscy odradzali mi odchudzanie kiedy widzieli jak niknę w
oczach. a ja twierdziłam ze to nie odchudzanie ale cwiczenie silnej woli , a
ubytek kilogramów jest skutkiem uboczynym.
Schudłam do 48 kg i byłam bardzo chuda, ale tez niesamowicie głodna, po nocach
sniło mi sie ze pochłaniam góry jedzenia, zobaczyłam sie tez kiedys w lustrze,
zero biustu , wystające kosci , stwirdziłam ze ok to koniec odchudzania
zaczynam jesc normalnie... niestety to nie było takie proste nie potrafiłam
jesc normalnie, zachowywałam sie jak w moich snach jadłam wszystko i o każdej
porze. oczywiscie przytyłam i od tamtej pory odchudzanie stało sie moją
obsesją, wypisywałam sobie na kartkach zakazy odnosnie posiłków, nakazy
odnosnie cwiczen itp, pierwszy raz zwymiotowałam we wigilię i tak to sie
zaczęlo. co było dalej ? przez pierwsze miesiące bulimii nie wiedziałam ze
istnieje swiat, dla mnie było tylko jedzenie moje ciało i waga, nie czułam
zmieniajcych sie pór roku własciwie nic, stałam sie bardzo wrażliwa, kazde
słowo przeciwko mnie było zabójcze.Potem jakos sie otrząsnełam gdy zaczełam byc
z moim obecnym chłopakiem wiedzialam ze nie moge go oszukiwać , powiedziałam
mu o wszystkim i on mnie rozumie, zaczęłam czuc ,znowu sie zastanawiać, wagę 50
kg utrzymywałam z wahaniem 2 3 kg przez 2 lata( oczywiscie wymiotując) potem
przytyłam , czasem dochodze do 56 kg ale .... nigdy sie nie leczyłam,
powiedziałam mamie ale mnie nie zrozumiała więc więcej nie próbowałam. Teraz
jest tak jak ci pisałam , raz w tygodniu i marzę by to przerwać tak
definitywnie. Co mogę ci radzić ... tego co i sobie , zaakceptujmy siebie ,
kontrolujmy sie, bądzmy silne ....!!!
piszesz ze masz studniówkę , czyli maturka i to nowa, fajnie :)
POZDRAWIAM CIE SERDECZNIE I jeszcze raz przepraszam ze nic nie pisałam , ale
teraz bede rzadziej na internecie no chyba ze sie postara, (okoliczności sie
zmieniły) A w ogóle jak masz na imię - ja jestem Wiktoria jakby nie było -
miło mi. buziaki papa
Temat: Katolickie formy religijności
Przykazanie postu i abstynencji
Jeżeli ktoś chce coś osiągnąć, musi się w swój cel zaangażować.
Osiągnięcie zysku niemal zawsze poprzedza rezygnacja: Kto oszczędza, rezygnuje
z konsumpcji; kto chce wychować swoje dzieci na świadomych i krytycznych
odbiorców programów telewizyjnych, nie wysiaduje godzinami przed odbiornikiem;
kto chce schudnąć, stosuje dietę.
Coraz więcej ludzi nie spożywa mięsa ze względów zdrowotnych, etycznych lub też
ekologicznych.
Chociaż pojęcia asceza, post i abstynencja wyszły z mody, to mają one nader
aktualne odniesienie w życiu realnym: Kto chce osiągnąć dobry cel, musi ćwiczyć
się w jego osiąganiu (greckie słowo “askese" oznacza “ćwiczenie") i zdobyć się
na dystans wobec tego, co mu w tym przeszkadza (łac. “abstinentia"
= “powściągliwość").
Podobnie ma się rzecz z przykazaniami postu i abstynencji w Kościele: Podłożem
ich jest przekonanie, że świat nie jest doskonały; nieprawość i zło są częścią
naszego życia.
Dzięki pogłębionej refleksji człowiek zaczyna pojmować, jak bardzo uwikłany
jest w nieprawości i sam się do nich przyczynia.
Wszystko to jest mu przeszkodą na drodze do Boga.
W walce ze złem Biblia zaleca “czuwanie, post i rozdawanie jałmużny".
O samym Chrystusie wiemy, że przez 40 dni pościł na pustyni.
Sens tego wypływa z przekonania, że człowiekowi ustawicznie grozi zagubienie
się w troskach i zabiegach o dobro doczesne.
“Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust
Bożych" (Mt 4,4).
Wskazanie na to jest intencją postu, ma on nam pomóc w skierowaniu się na Boga.
We wszystkim tym chodzi więc zawsze o postawę duchową, nigdy o zewnętrzną
wierność prawu.
Kościelne przykazania postu są tym samym wyzwaniem wobec czujności wiernych.
Służą one nawróceniu i nigdy nie są celem samym w sobie.
Są one znakiem wspólnoty z Chrystusem.
Stąd np. na przypomnienie Jego śmierci wszystkie piątki są dniami pokuty.
Wszyscy katolicy (od 14 roku życia) są w tym dniu zobowiązani do złożenia tzw.
ofiary piątkowej.
W większości krajów świata (lecz nie wszędzie) polegało to wcześniej na
zachowaniu wstrzemięźliwości od potraw mięsnych.
Jednak dziś rezygnacja z potraw mięsnych dla wielu nie oznacza już żadnego
realnego wyrzeczenia; ponadto duch przykazania nie jest wypełniony, jeżeli co
prawda nie spożywamy mięsa, lecz pozwalamy sobie w to miejsce na inne
przyjemności – toteż dzisiejszy katolik może samodzielnie wybierać formę
rezygnacji.
Ofiara piątkowa może nadal polegać na zrezygnowaniu z potraw mięsnych; lecz
można w tym dniu odmawiać sobie również innych rzeczy, ku którym mamy skłonność
(np. tytoniu).
Możliwe jest także zarezerwowanie sobie w tym dniu oddzielnego czasu na
modlitwę lub lekturę Pisma świętego, można w tym dniu poświęcać się pracy dla
potrzebujących.
Solidarność wierzących wyrazi się najlepiej wtedy, gdy zaoszczędzone przez
naszą rezygnację środki pieniężne przekażemy na potrzeby ludzi żyjących
w ubóstwie.
Powyższa regulacja w żadnym wypadku nie jest osłabieniem postnego zobowiązania,
lecz racjonalnym przystosowaniem go do dzisiejszych warunków i wyjściem
naprzeciw osobistej inicjatywie.
Post nie ma nic wspólnego z abnegacją życia i świata.
Pozwala na uzyskanie krytycznego dystansu wobec tego, co natarczywe.
Pozwala na większe uwolnienie od rzeczy, od których we własnym mniemaniu
jesteśmy zależni.
Rozjaśnia pogląd na to, co konieczne.
Co prawda świat i nasze życie zostają przez post “zrelatywizowane", lecz
właśnie to pozwala na spojrzenie na nie niejako “z boku".
Św. Teresa powiedziała: “Jak już pościć, to pościć; jak już ucztować, to
ucztować!" Słowa te trafnie oddają katolicki punkt widzenia.
Temat: to juz 6 dni ale...
> Dziekuje za slowa otuchy, ciesze sie ze ktos mnie rozumie.
nawet nie wiesz, jak bardzo, a za otuchę nie ma co dziękować, bo przyjdzie taki
dzień, że ja Tobie będę dziękować za pomocną dłoń:)
I
> tak wiem ze w porównaniu do tego co było na samym początku to kropla w
> morzu...
I to jest to, o czym ci pisałam - właśnie tak! Porównaj siebie z częstymi
napadami i siebie z jednym w tygodniu! Inna ? Lżejsza? Wolniejsza?
Szczęśliwsza? No powiedz, powiedz sama... Wiem, że jeden raz w tygodniu
skutecznie potrafi zatruć cały świat, zburzyć cłą ukladankę, którą starało sie
ułożyć w ciagu tygodnia, ale to i tak niebywały sukces. Wbrew pozorom
doprowadzenie do jednego epizodu wtygodniu nie jest takie latwe.
Nie leczyłam sie nigdy, mozesz mi
> napisac co tak naprawde dała ci terapia ??
U mnie z tym leczeniem, to inna bajka zupełnie...nie wiem, czy to można nazwać
terapią w ogóle. Byłam na kilku wizytach u psychiatry, miałam leki,
powiedziałam mamie, najpepszej przyjaciółce. Ale... Ja jeszcze rózne cyrki
wyprawiam, do tej pory. Wiec nie czuję się dostatecznie wyleczona.
Parę miesięcy temu założyłam sobie bloga, który miał mi pomóc, wmawiałam sobie,
że to taka blogoterapia. To też inna historia.
(pozwoliłam sobie skopiować słowa, które juz kiedyś napisałam)
Nie pamiętam, kiedy pierwszy raz zaczęłam się odchudzać. Zawsze byłam lekko
przy kości, więc w sumie zawsze raz na jakiś czas katowałam się dietą. I tak
samo zawsze po dwóch-trzech tygodniach ograniczania się, wracałam do swoich
dawnych nawykóe żywieniowych. Na początku wakacji, między drugą a trzecia
liceum, powiedziałam sobie: dość, ty tłuściochu, teraz to juz musisz schudnąć.
Zapierałam się nogami i rękoma, nie jadłam, ćwiczyłam i ...to byl ten pierwszy
raz, kiedy naprawdę schudłam - prawie 10 kg. Słuchałam miłych słów na temat
mojego wygladu -wreszcie ktoś zauważął także moje ciało, nie tylko wnetrze.
Ale pewnego dnia zjawił się głód - głód tak wielki, że niemożliwy do
opanowania. Juz nie pamiętam tego pierwszego razu, gdy zwymiotowałam. Wiem, że
plakałam nad kiblem, pomiędzy wsadzaniem palca do gardla. Bolało mnie ciało,
bolała dusza. Koszmar trwał całe wakacje, przyszedł rok szkolny i nadal nie
potrafiłam spobie z bestią poradzić.
Wymiotowałam ostro - 6 razy dziennie. Każdego dnia. Bez opamiętania - nie
liczyło się nic, tylko najeść się, zwymiotować, znów jeść i znów wymiotować...
Przełyk nie wytrzymał - zarzygałam cały kibel czyściutką, jasnoczerwoną
krwią....i dotarło wreszcie do pustej mózgownicy, że to droga donikąd, do
samowyniszczenia, powolne konanie na własne życzenie, zabijanie siebie kawałek
po kawałku. Powiedziałam przyjaciółce - była tak wstrząśnięta, że
powiedziała "nie mam słów, żeby cokolwiek powiedzieć. jestem przerażona".
Prawie płakałam. Przełamałam się, poszłam do psychiatry. Miałam szczęście
trafić na kogoś, kto zagnieździł we mnie zalażek nadziei. Nadziei na
wyzdrowienie. Minęło wiele czasu, zanim z wymiotowania 6 razy dzinnie
przerzuciłam się na raz dziennie, raz na kilka dni, dwa razy w tygodniu -
wreszcie -abstynencja.... Od 5 tygodni jestem "czysta". I zmnieniam
myśli...zmieniam siebie - kiedyś zawsze myślałam : idiotko, tobie się nic nie
należy, jesteś nikim". Dziś myślę: "cały świat jest mój i marzenia są moje".
Chcę, marzę,pragnę....nie boję się niczego, z wyjątkiem lodówki... nie jem
normalnie, ograniczam kalorie, wciaż boję się napadu....ale kazdego dnia staram
się robić mały krok, żeby doceniać życie. I siebie.
I tobie raz jeszcze gratuluję, naprawdę wielki to postęp, ogromny. Wiem, co
mówię.
Temat: 40 dzien 'czysty', jak mi sie udalo?
Mala korekta. Ba, gdyby to bylo 179 wzrostu to ok, ale to jest 170. Wiec 59 kg
przy 170. Jednak to nie takie wazne, kazdy ma jakas swoja idealna wage, cialo,
w ktorym dobrze sie czuje. Moja waga idealna to jakies 52-4 kilo (wtedy chyba
mialybysmy podobne BMI). Musialam kupic nowe spodnie, we wszystkie stare
obcisle dzinsy nie wchodze, przy talii mam walki, uda grube, nad kolanami
walki. Nie poszlabym na basen Oczywiscie wiem, ze sa kobiety grubsze, itd, itd,
ale taki argument na mnie nie dziala. Chodze na takie zajecia sportowe, gdzie
widzimy sie w lustrze, i ja widze te roznice, i jak tluszcz w talii podskakuje
mi przy cwiczeniach, wyglada to okropnie. Wstrzymuje sie na razie z
odchudzaniem bo bardzo sie ciesze, ze udalo mi sie tyle dni wytrzymac bez
atakow. Jest to dla mnie niesamowite. Przez te 5 lat wielokrotnie probowalam,
zapisywalam strony motywujac sie, ale nigdy nie wychodzilo, ulegalam pokusie.
Dopiero teraz to forum i takie publiczne 'obietnice', oswiadczenia sa bardzo
dla mnie pomocne, motywujace, zobowiazujace. Polecam innym uzaleznionym.
To niesamowite, ze mimo jedzenia slodyczy (fakt ze troche) nie utylas.
Przeczytalam na innym forum, ze odradzalas komus glodowke, ze lepiej i
skuteczniej jest sie odchudzac racjonalnie. Rzeczywiscie jestes tego dowodem,
naprawde podziwiam. Ale ja jestem zupelnie inna, nie moge w
polowie 'zabronionego' jedzenia przestac, musze sie najesc, no wiec wpychalam
do oporu i potem do kibla. Teraz tez sie najadam, ale takimi nie bardzo
kalorycznymi rzeczami, wiec jakos tam trzymam wage. Masz racje, do konca zycia
dieta.
Ja nie rozumiem tych roznych diet w czasopismach dla kobiet. Piekne zdjecia
potraw, dlugie opisy, dlugie przygotowania, roznorodnosc. A przeciez osoba
odchudzajaca powinna wlasnie nie miec ochoty na jedzenie. Takie smakowite dania
tylko podkrecaja glod. Ja zawsze jadlam wtedy niezachecajace do jedzenia
rzeczy, np rozne bezcukrowe sucharki i inne swinstwa. Dobre tez sa rozne diety
plynne, po mniej sie tych sokow trawiennych wydziela, i czlowiek mniej mysli o
jedzeniu. Generalnie jednak odchudzanie, jesli skuteczne, zawsze to byl smutny
okres, bylo mi ciagle zimno, bylam ospala, podkrecal mnie jednak efekt - np 3
kilo w ciagu tygodnia.
Ty potrafilas 'bez problemu', 'bez wyrzeczen' schudnac, dla mnie to nie do
pojecia, ja tak nie potrafie. Nawet sport wzmaga we mnie apetyt. Wiec dzialaja
u mnie tylko radykalne metody.
Super, ze sie trzymasz, absolutnie nie zalamuj sie, ze byla wpadka, jestes
usprawiedliwiona, ze to niestrawnosc (i nie zaczynaj liczenia dni od nowa!)
Swieta to napewno bedzie koszmar jedzeniowy. Ja 'wytresowalam' swoja rodzine,
ze nie jem slodyczy itd (oczywiscie mialam ataki, ale w ukryciu). Nie kazdy
jednak tak moze. Pamietaj, ze nawet te dwa dni mozna wykreslic sobie, ale potem
wrocic do tego sukcesu, czyli 20 (?) dni. Trzymam kciuki przede wszystkim,
zebys 'nie pojechala', i nie zrezygnowala, i po swietach dalej walczyla.
Oczywiscie byloby cudownie, gdybys dala rade w sieta, ale to naprawde bardzo
bardzo trudne. Ja mocno wierze, nawet jestem pewna, ze dam rade, ale ja mam
mnostwo potraw 'dozwolonych', ktorymi mozna sie najesc, wiec jest mi latwiej.
I jescze jeden dopisek. Na temat zwierzania sie facetowi, czy innym bliskim
osobom. Ja powiedzialam mojemu dopiero po 2 latach znajomosci, bardzo oglednie,
potem gdy sie oswoil, wyjasnilam bardziej na czym to polega. Przede wszystkim
opisalam mu to jako nalog, on zna osobe wychodaca z nalogu, wiec rozumie, ale
tak nie do konca, troche to dla niego dziwne, takie 'niepowazne'. Natomiast
nigdy nie robilam tego przy nim, i przy komkolwiek, zawsze w samotnosci, ale ja
mam latwiej, bo mieszkam sama.
Pozdrawiam, pisz, trzymaj sie.
Temat: Do WSZYSTKICH ANOREKTYCZEK!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Twoj list b mnie poruszył, mi anoreksja nie grozi, jeśli chcę schudnąć schodzę
najniżej do 800-900 ...
chciałam napisać ,że zawsze byłam b zdrowa, nigdy nie miałam żadnych złamań, mam
dosyć masywne kości:), pare wybitych palców to wynik gry w siatkówkę:)żadko
miałam jakieś przeziębienia, od czasu do czasu ćwiczę jogę, mimo że jem za
dużo(zajadanie stesu- powoli to pokonuję) to nigdy nie były to słodycze,
ciastaka czy śmieciowe żarcie ,mimo nadwagi ciało moje było okazem zdrowia i
bylam pewna, że nic mi się nie może stać nigdy, za silna jestem:)
> poszłam nie przygotowana na pielgrzymkę do Częstochowy, po12 dniach miałam
zapalenie stawów skokowych i kolanowych, dziury w stopach do mięsa po pękniętych
pęcheżach.
niemal 2 tygodnie siedziałam w domu , nie mogłam ćwiczyć jogi tak bolało, i do
dziś czuję jeszcze że zmoimi kolanami jest nienajlepiej.
> nauczyłam się wtedy że moje ciało ma mniejsze możliwości niż mi się wydawało ,
że nie mogę wszystkiego kontrolować tzn muszę się liczyć z konsekwencjami
pewnych działań dla mojego organizmu.
> Chcę być zdrowa i szczupła, same wiecie(dziewczęta odwiedzające forum), że
mania odchudzania tak daleko posunięta niszczy zdrowie
wasze ciała nie są tak silne jak duch, jak myśl i determinacja która wami kieruje,
>tylko po co , dziewczęta które są już tak zdesperowane i nieszczęśliwe, że
otwarcie mówią, że chcą zostać anorektyczkami tak naprawde nie zdają sobie
sprawy z tego co chcą, szczupłej sylwetki, chmm... o ile wiem jeśli anoreksja
nie kończy się śmiercią to...albo wątpliwym zdrowiem fizycznym i ukojeniem ducha
po terapiach, poczuciem straconego czasu lub ciągnącymi się wiele lat bojami z
samą sobą w kuchni i toalecie...
>a co z marzeniami, z przyszłością , z fajną pracą , facetem, dziećmi:P ,
przyjemnościami jakie daje nam życie, z satysfakcją... tylko myśl o jedzeniu...
pewnie ktoś zaraz odezwie się , że zaburzenia odżywiania wynikają nie tylko z
chęci bycia szczupłą to kwestia natury psychicznej- radzenie sobie z problemami
obok, a właściwie ich zagłuszanie,
>z kłopotami można sobie innaczej radzić , wiem, że to łatwo tak pisać ale to od
nas zależy jak je rozwiążemy,
myślenie o tym jak ludzie wokół mnie się nade mną znęcają, nie myślą o mnie
wcale nam nie pomoże, bo to jest stałe myślenie o sobie, jeśli kogoś drażni to
co napisałam to znaczy, że jest skupiony na sobie,
ja wychodzę z założenia, że jeśli ktoś jest dla mnie niemiły tzn że on ma jakiś
problem,, może wartto się nań otworzyć , zrozumieć, pomóc.
ja zamknięta we własnych problemach byłam niemiła, uważałam że wszyscy są
egoistami a ja teraz chcę żeby w końcu ktoś otworzył się na mnie i mnuie
zrozumiał, to było niemożliwe, musiałam otworzyć się pierwsza bo widać inni nie
widzieli problemu, byli zajęci swoimi...
może to was nie rusza, ale to czy i jak będziecie prowadzić wasze życie zależy
tak naprawdę tylko od was , nie jesteście jedynymi słabymi , obciążonymi
istotkami na tym świecie, każdy z czymś się zmaga, każdy potrzebuje czasem
pomocy, ale decydujący krok stawiamy my same (bo i do siebie to piszę).
:*
Temat: Poczatki diety i dramaty...
Poczatki diety i dramaty...
Nie bede pisala o poczatkach samego odchudzania, bo zaczelam
w maju i mowilam o tym nie jeden raz. Obiecalam wspomniec
cos o tej diecie, ktora przygotowala dla mnie trenerka z silowni.
Tak wiec robie. Dzis jest dopiero trzeci dzien, ale pierwsze dwa
byly dla mnie - wierzcie lub nie - dramatem co najmniej z kilku
powodow. Po pierwsze, niektore z Was wiedza, ze nie jem miesa(7lat)
a dieta obfituje wlasnie w mieso...Margolka miala do mnie pretensje,
ze nie wzielam sobie do serca jej rady, ze bez miesa schudnac bedzie
ciezko, ale ja balam sie i niestety mialam racje. Pierwszego dnia musialam
zjesc kurczaka,100g usmazone bez tluszczu.Usmazylam.Zjadlam polowe.
Bylo mi tak niedobrze, ze nawet nie chce tego wspominac. (To nie byl
pierwszy posilek, pierwszym byla jajecznica z 5 bialek i to chyba
niestety bede musiala czyms zastapic, bo nie jestem w stanie powstrzymac
odruchow...no...). Pierwszego dnia byly tez inne rzeczy, ale o tym
kiedy indziej. Wczoraj z kolei sniadanie bylo pycha bo nalesniki (!),
ale kiedy doszlo do obiadu... 50g ryzu basmati i 200g mintaja
(plus surowka oczywiscie). Probowalam. Naprawde. Wymieszalam 100g
z tym ryzem, myslalam, ze moze latwiej bedzie zjesc. Zjadlam tez mniej
wiecej polowe. I tez skonczylo sie na wiadomych odruchach. Mozecie mi
nie wierzyc, ale przezywam dramat. To samo je moj chlopak, tylko np
ryba w wersji z panierka i bardzo mu smakuje. A ja...ja po prostu prawie
placze nad talerzem...Czuje sie jak iles lat temu kiedy siedzialam w domu
nad schabowym i ojciec na mnie wrzeszczal, ze jak nie zjem to nie odejde
od stolu. Zastanawialam sie, czy warto sie tak meczyc, ale sprobuje
jeszcze. Pierwsze dwa dni czulam sie okropnie, dzis juz widze, ze jest
lepiej - metabolizm sie ustatkowal, nie boli mnie brzuch (pierwszego
dnia bolal, ale ona mowila, ze tak bedzie - ostrzegala, ze bede sie czula
strasznie pelna, najedzona i tak bylo). Nie wiem czy dobrze robie,
ale prawde mowiac zawsze mialam problemy z jedzeniem, albo za malo
(w ogole) albo za duzo i niezdrowo, teraz przynajmniej wiem, ze ta dieta
ma wszystko czego potrzebuje moj organizm, wiec chocby z tego powodu
wydaje mi sie kuszaca. Dzis sniadanie bylo dobre. Nie sadzilam, ze kiedys
zjem platki owsiane gorskie i powiem, ze bylo dobre :-))) A bylo.
I kolejna rzecz, ktora sie sprawdza - rzeczywiscie z dnia na dzien mam
mniejszy brzuch. Za wczesnie aby mowic o efektach, ale sadze, ze musza
byc. W koncu dawka nie przekracza 1000kcal w naprawde zdrowych produktach
(nawet taki laik jak ja to widzi...) a cwicze 4 razy w tygodniu po ok.2godz.
(1,5 godz bieznia, bo na niej jednak spala sie najwiecej i rowerek lub
orbitrek na dodatek)
tyle na razie
beda kolejne doniesienia z mojego obozu ;)
pozdrawiam!
n
ps
dla przypomnienia - przede mna jeszcze 14kg
Temat: Zdrowe Odżywianie -> żadne diety cud !!! WEJDŹCIE
Witam Cie:)
Niestety wiem jakie to ciezkie,ale nikt nie obiecuje ze bedzie lekko.
Napoczatku nie badz zdziwiona Twoj org. musi sie przestawic, mozesz troszeczke
przybyc na wadze ale to jedynie kwestia czasu, az na nowo powiazania w Twoim
org. sie ustabilizują. Masz zwolniony metabolizm i trzeba go przyspieszyc.
Nawet 1000 kcal to za mało. Ale nie licz wogole kalorii. Bo to jest wielkie
przemyslowe oszustwo i tak naprawde nie odzwierciedla prawdziwego wplywu na
org. Jesz za malutko, jednak abys nie przezyla szoku termicznego proponuje
stopniowo i rozsadnie komponowac posilki. Moze wybierz sie do dietetyczki, ale
najlepiej wg. mnie kup sobie ksiazke do dietetyki, tam masz wszystko a nie
zawracaj sobie glowe kaloriami.
Odwiedz moze rowniez psychologa, powiem CI ze mnie to pomoglo spojrzec na pewne
sprawy inaczej. Zreszta decyzja lezy w Twoich rekach a kazdy jest kowalem swego
losu. Ale widzisz jest tak ze cos co spowodowalo takie drakonskie traktowanie
samej siebie samo nie zniknie. Tutaj najlepiej udac sie do specjalisty abys nie
powrocila juz do tych blednych nawykow.
Poza tym nie mozna porownywac pustych kalorii z tymi wartosciowymi.
Za niedlugo jak bedziesz stosowala sie do tego co Ci mowie, to zobaczysz
znaczna poprawe i jedzac nawet 2000 kcal bedziesz wygladala slicznie i zgrabnie.
Ale nie mozesz tego z dnia na dzien zrobic bo wtedy to Cie przytloczy i bedzisz
czula sie zmeczona.
Zdrowe Odżywianie to sposob na zycie a nie kolejna dietka cud. Ponadto
odpowiedna umiejetnosc komponowania posilkow sprawia ze czlowiek nie tyje. Ale
do tego trzeba dochodzic stopniowo jak mowilam juz zreszta. I naprawic to co
sie zniszczylo.
Dam Ci rade:
Wdrazaj stopniowo do swojego jadlospisu pokarmy, jedz wiecej cieplych rzeczy
(od zup nie przytyjesz) unikaj tych typu light, jedz regularnie(to jest glowny
sposob do sukcesu). Staraj sie godzinke dziennie poswiecic na cwiczenia. Nie
musze one byc forsowne ale przydadza sie do podkrecenia metabolizmu.
Kazda przekaska ma wplyw na funkcjownowanie ciala i ducha.
Łykaj witaminke B12 ktora nie dosc ze przyspieszy metabolizm to doda energii.
Jedz jak najwiecej owocow i warzyw. Nie lacz miesa i ziemniakow.
Ogolnie najmniej jedz mieska.
Nie wchodz na wage, bo tak naprawde teraz nie mozesz schudnac bo wszystko masz
zablokowane, a zwolnione do maskimum przemiana materii musi sie odbudowac.
Kiedy nie zrobisz tego teraz to bedzi Ci coraz ciezej.
Kazdy blad mozna naprawic ale potrzeba do tego wiele czasu i systematycznosci.
Nie zniechecaj sie i pomysl o przyszlosci. Aby nie przytyc na razie nie siegaj
po slodycze. Mozesz tez kupic sobie ksiazke zielarska i pic odpowiednie ziolka -
to naprawde skutkuje (nie przeczyszczajace).
Ja juz od 2 miesiecy jem normalnie i powiem Ci tak, ze waga owszem skoczyla ale
tego nie widac (skad wiem, po ubraniach i opiniach innych, sama tego nie
widze). Wygladam co raz lepiej a poza tym czuje sie stopniowo zdrowiej. Jeszcze
nie mam energii ale to tez przyjdzie z czasem. Na dzien dzisiejszy nie
akceptuje siebie do konca, ale nic nie ma za darmo. Musze jeszcze czekac na
swoj sukces.
Moj brzuch staje sie bardziej plaski niz byl poprzednio bo utrudniony przeplyw
plynow ustrojowych powodowal tzw. zator. Ponadto cellulit ktorego przez diete
sie nabawilam znikl. To jest naprawde niesamowite.
Wrocila mi miesiaczka ale poza pozytywnymi skutkami fizycznymi musze teraz
naprawic psychike.
Jest i bedzie przez jakis czas ciezko ale dam sobie rade.
Nie wiem skad wzielam sily, bo mialam taki wstret do jedzenia, ze nie moglam
niczego przelknac. Wszedzie widzialam ociekajacy tluszcz.
Kazdy moze dojsc do harmonii ze soba sam tylko musi tego bardzo chciec.
A pozniej jezeli z tym sobie czlowiek poradzi w zyciu bedzie zylo mu sie
lepiej. Kazde nowe doswiadczenie wzmacnia i pozwala podchodzic z dystansem do
wszelkich spraw.
Najwazniejsze jest zdrowie i samopoczucie.
Pu-erh herbatka tez jest dobra, ale ta sypana (nie w sklepie spozywczym ale
herbaciarni badz sklepie zielarskim). Zalewasz, przykrywasz na 10 minut
wieczkiem i sciereczka, mozesz dodac imbiru badz kumany i pijesz do 6 filizanek
dziennie. Oczyszcza i wzmacnia org. ale co wazne nie przeczyszcza.
Srodki przeczyszczajace nie dosc ze powoduja liczne uszkodzenia to jeszcze sie
od nich tyje. Ale to tak na marginesie :)
Jezeli jeszcze chcialabys czegos sie dowiedziec to pytaj smialo, badz jezeli na
jakies zadane przez Ciebie pytanie nie odpowiedzialam wyczerpujaca badz wcale.
Jestem troszke roztrzepana osobke i zdarza mi sie zapomniec badz nie zauwazyc;)
Trzymaj sie cieplutko i Buziaki
Tobie tez sie uda, jeste na dobrej drodze, nie zbocz teraz tylko z toru a
sukces osiagniesz niebawem. Grunt to cierpliwosc.
Temat: My, które dałyśmy radę!!!
Uwierz, że wiem, jak bardzo Ci jest teraz ciężko. Szczerze mówiąc zakręciła mi
się łza w oku, gdy czytałam list od Ciebie. Chorowałam na anoreksję bulimiczną.
I wiem, jak "atakuje" każda z tych chorób. Anoreksję byłam jeszcze w stanie
pokonać, ale bulimia była dla mnie czasami zbyt silna. Uwierz w siebie, bo
każda dziewczyna, która chce wyzdrowieć, ma szansę. A Ty musisz wiedzieć, że
masz naprawdę wielką szansę. Chorujesz krótko i na szczęście nie jesteś jeszcze
wychudzona. Nie dawaj się bulimii, nie pozwól, aby ona była lekiem na Twoje
smutki, bo dobrze wiesz, że nie jest lekarstwem. Powoduje tylko, że czujemy się
jeszcze gorzej. Ja naprawdę uważąm, żę anoreksja nie rujnuje psychiki tak, jak
bulimia. Bulimia jest po prostu piekłem. Ale pamiętaj, ja chorowałam na nią (w
połączeniu z anoreksją) ponad rok i udało mi się. I też nie miałam za sobą zbyt
wiele osób - opuścili mnie przyjaciele. Zaczęłaś się odchudzać tak po prostu,
aby troszeczkę schudnąć - ja także. I udało mi się wyzdrowieć. Pamiętaj, że
musisz chcieć wyzdrowieć, bez tego nic Ci się nie uda. Ja pojechałam do
szpitala ważąc 36 kg przy wzroście 161cm. Tam pospisałam kontrakt,
zobowiązujący mnie do przytycia do 48 kg. Bez tej wagi nie mogłam opuścić
szpitala. Na początku kombinowałam, ćwiczyłam, biegałam, ale pewnego dnia
zrozumiałam, że takie życie nie ma sensu. Myślę, że do tego wniosku dochodziłam
już od jakiegoś czasu. Ale uparłam się - z dnia na dzień przybierałam, aż w
końcu osiągnęłam wagę 48 kg. Wyszłam ze szpitala i dopiero wtedy zaczęła się
walka na serio. Ale nie dałam się - przytyłam jeszcze, bo tak bardzo chciałam
być zdrowa. Był moment, że ważyłam 54 kg. Ale każdy człowiek ma swoją wagę,
którą reguluje organizm. Te 54 kg były przeze mnie wymuszone (nie chciałam
wrócić do anoreksji i bulimii), tak naprawdę przy normalnej diecie (bez
ograniczania słodyczy, mięsa) waga uregulowała się samoistnie. Dziś ważę około
46-47 kg. Ale to troszeczkę za mało - to wynik wysiłku, jaki wkładam w naukę.
Ale wiem, że każdy człowiek czsami traci, bo jest zmuszony na większą pracę. Ja
studiuję i czasai muszę troszeczkę dłużej posiedzieć nad książkami. Jestem
szczęśliwa, bo nareszcie nie mam żadnych zastrzeżeń do wagi ( no, może czasami,
chciałabym troszeczkę przytyć - naprawdę, też się dziś dziwię, żę można tak
myśleć). A więć widzisz, na moim przykładzie, że trzeba powalczyć o siebie. Nie
można poddawać się. To przecież Twoje życie, Ty nim sterujesz. W życiu każdego
człowieka są ludzie, którzy nas krzywdzą. Czasami są to najbliżsi. Ale Ty nie
możesz się poddać. Przecież zależy Ci na sobie inaczej nie napisałabyś tu,
przecież masz mamę, dla której warto żyć. No, i teraz masz mnie, a ja jeśli
tylko zechcesz będę podtrzymywać Cię na duchu. Zwłaszcza teraz, gdy zbliżają
się Święta, a to tak naprawdę najgorszy czas dla bulimiczek. Uwierz, że nie
musisz się obżerać i wymiotować, że możesz zjeść normalnie, odejść od stołu i
nie wymiotować. Przecież dawniej tak jadłaś. Nie chcę, abyś pomyślała, że
wszystko tak łatwo rozwiązać. Musisz wiedzieć, że Twój organizm może zareagować
na brak wymiotów, przyrostem (ale naprawdę niewielkim)wagi. Musisz to
przetrwać. Twój organizm wie, ile powinnaś jeść. Waga się unormuje.
Strona 3 z 3 • Wyszukano 217 rezultatów • 1, 2, 3
