Jacqueline Carvalho
Jacques Dupuis
Jacques Monod
Jacques Villeneuve
Jack Reed
jak kocha mężczyzna
Jak napisać prośbę
jajko na miękko
jak działa flukonazol
Jak Motywować Urlop Bezpłatny
Widzisz wypowiedzi wyszukane dla zapytania: Jacques Delors
Temat: Presto furioso, czyli Chór Wujów
s. 349
[VI 1959]
Drogi Panie Jerzy,
Obfitość spraw żydowskich w numerze mnie cieszy. Hertz miał rację, że zabrał się do tego tematu(...)Może by ktoś napisał kiedyś o potrzebie zażydzenia Polaków, że to ich jedyny ratunek(...).
Czesław
s. 505
[1 VII 1961]
Drogi Panie Jerzy,
(...) To, co pisze Pan o Żydach, jest słuszne i ważne. W tym duchu starałem się inspirować Turowicza, do którego napisałem długi list przez okazję i posłałem mu parę książek Karla Sterna. Obrzydliwy katabasowy katolicyzm polski nie rozumie, że tylko Żydzi mogą być jego zbawieniem(...).
Czesław
[Jerzy Giedroyc â Czesław Miłosz. Listy 1952-1963. Czytelnik. Warszawa 2008]
Pośmiertnie do Chóru Wujów⌠?
Pasowałby, ale ⌠nie.
Nie.
Nie wiem, w jakim jest stanie.
Pozdrowienia,
G.
PS
Dzisiaj rano, w lewackim France Inter, humorysta Stephane Guillon, mówiąc o Martine Aubry, córce Jacquesa Delors i aktualnej szefowej socjalistów, powiedział, że razem ze swoim otoczeniem "wygląda, jak krematorium, które chce sprzedać prochy".
Ten Wór, pardon Chór Wujów ma też coś z tej tonacji.
A, byłbym zapomniał â zapisałem do Chóru Kłopotowskiego. Znaczy niewiele, ale niech sobie popiskuje.
Temat: Gaston Thorn nie żyje - trzydniowa żałoba narodowa
W niedzielę w Luksemburgu zmarł w wieku 78 lat Gaston Thorn, były premier Luksemburga i przewodniczący Komisji Europejskiej. W związku z tym od środy do piątku w Wielkim Księstwie zapanuje żałoba narodowa.
Gaston Thorn urodził się 3 września 1928 roku w Luxembourg-Ville. Po uzyskaniu wykształcenia prawniczego we Francji został przyjęty do palestry luksemburskiej i rozpoczął działalność polityczną. Już w wieku 23 lat został członkiem zarządu miasta Luksemburg (za czasów burmistrza E. Hamiliusa), a następnie w wieku 31 lat dostał się z ramienia liberalnej Partii Demokratycznej (DP) do Izby Deputowanych oraz Parlamentu Europejskiego. Dwa lata później, w 1961 roku został szefem partii. W latach 1969-1980 Thorn był członkiem rządu, w tym w latach 1974-1979 premierem jedynego w powojennej historii kraju rządu liberalno-socjalistycznego (poza tym okresem krajem rządzą chrześcijańscy demokraci). Jako premier Luksemburga Thorn pełnił funkcję przewodniczącego 30. sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ (1975/1976).
W latach 1981-1985 Gaston Thorn był przewodniczącym Komisji Europejskiej. To za jego kadencji KE przeprowadziła rozszerzenie Wspólnot Europejskich o Grecję i przygotowała je dla Hiszpanii i Portugalii oraz opracowała projekt przyjętego w 1986 roku Jednolitego Aktu Europejskiego, konkretyzującego powstanie Wspólnego Rynku. Także Thornowi zawdzięcza Komisja wzmocnienie swojej pozycji wśród innych instytucji unijnych oraz rządów narodowych, które umożliwiło przyspieszenie procesów integracyjnych w następnej kadencji KE pod przewodnictwem Jacques'a Delorsa.
Pogrzeb Gastona Thorna odbędzie się w najbliższy czwartek w stolicy w ścisłym gronie rodzinnym. Poprzedzony on zostanie uroczystościami państwowymi ku czci zmarłego.
Informacja na podstawie wort.lu i różnych źródeł internetowych.
Temat: Nowe państwo w Europie - Prussia ?
# Konrad Adenauer
# Winston Churchill
# Etienne Davignon
# Jacques Lucien Delors
# Alcide de Gasperi
# Charles de Gaulle
# Helmut Kohl
# Francois Mitterrand
# Jean Monnet
# Robert Schuman
# Paul Henri Spaak
# Margaret Thatcher
---
Kościół a Unia Europejska
Same słowa Jana Pawła II wystarczyłyby, aby określić stosunek polskiego kościoła do Unii Europejskiej - "Polska ma pełne prawo, aby uczestniczyć w ogólnym procesie postępu i rozwoju świata, zwłaszcza Europy. Integracja Polski z Unią Europejską jest od samego początku wspierana przez Stolicę Apostolską. Doświadczenie dziejowe, jakie posiada Naród polski, jego bogactwo duchowe i kulturowe mogą skutecznie przyczynić się do ogólnego dobra całej rodziny ludzkiej, zwłaszcza do umocnienia pokoju i bezpieczeństwa w Europie"
Chociaż obecnie są w Polsce biskupi i księża eurosceptycy, to jednak ich głos blednie w obliczu jasnych deklaracji Jana Pawła II, kardynała Glempa i innych pasterzy Kościoła. Tym bardziej, że pro unijne świadectwo najwyższych przedstawicieli katolickiej hierarchii jest skrzętnie wychwytywane i nagłaśniane w mediach o największym w Polsce oddziaływaniu.
Jedyne badania dotyczące postaw duchowieństwa w kwestii przystąpienia Rzeczypospolitej do Unii Europejskiej przeprowadzone przez CBOS, wyraźnie ukazuję nam obraz całej sytuacji w 97 roku zwolenników takiej integracji było 84 procent. Obecnie zgodnie z ogólnopolską tendencją liczba ta kształtuje się zapewne na poziomie ponad 50 procent. Warto przy tym zauważyć, że katoliccy księża w sposób zdecydowany popierali "Europę ojczyzn" - zachowujących własną niezależność, suwerenność i tożsamość, a nie Unię będącą formą megapaństwa. A przecież taki byt może ostatecznie powstać, gdy analizuje się wypowiedzi i działania przedstawicieli "Piętnastki". Ogólnie rzecz biorąc polski kościół jest jak najbardziej za wstąpieniem Polski do Unii Europejskiej.
---
Patroni Europy
Św. Benedykt z Nursji (480 - 547 r.), założyciel Zakonu Benedyktynów. Budowniczy kościoła i klasztoru na Monte Cassino, organizator życia zakonnego w zachodniej Europie. W 1964 roku papież Paweł VI ogłosił go głównym patronem Europy.
Św. Cyryl (827 - 869) i św. Metody (820 - 885), misjonarze pochodzenia greckiego, zasłużeni w dziele wprowadzania ziem słowiańskich do kręgu kultury chrześcijańskiej. Odegrali wybitną rolę w rozwoju piśmiennictwa słowiańskiego, ich działalność miała też znaczenie dla hamowania ekspansji niemieckiej na Wschód. W 1980 roku Jan Paweł II ogłosił ich współpatronami Europy.
Św. Brygida Szwedzka (1303 - 1373), założycielka Zakonu Brygidek, słynęła z objawień i proroctw religijnych i politycznych (przepowiadała m.in. upadek i potępienie Zakonu Krzyżackiego); spisane teksty widzeń św. Brygidy są uznawane za najwybitniejsze dzieło średniowiecznej literatury szwedzkiej.
Św. Katarzyna ze Sieny (1347 - 1380), włoska mistyczka i stygmatyczka, działała na rzecz przywrócenia pokoju we Włoszech i reformy kościoła. W 1939 roku ogłoszona patronką Włoch.
Św. Edyta Stein (siostra Benedykta od Krzyża 1891 - 1942), filozof i teolog. Pochodziła z rodziny żydowskiej, w 1921 roku przyjęta katolicyzm, w 1933 wstąpiła do Zakonu Karmelitanek, w 1942 aresztowana przez Gestapo, zamordowana prawdopodobnie w obozie Auschwitz. Kanonizowana przez Jana Pawła II w 1998 r.
Temat: w sprawie obrony u prof. ILuka i Fehra!!
Temat nr 2: Proces rozszerzenia UE (10 etapów)
1951: Sześć krajów założycielskich ustanawia Europejską Wspólnotę Węgla i Stali
1957: Na mocy Traktatu Rzymskiego powstaje wspólny rynek
1973: Grono Wspólnoty zostaje powiększone do dziewięciu państw członkowskich. Wspólnota zaczyna opracowywać zasady wspólnej polityki
1979: Odbywają się pierwsze bezpośrednie wybory do Parlamentu Europejskiego
1981: Dołącza pierwszy kraj śródziemnomorski
1993: Zakończono pracę nad rynkiem wewnętrznym
1993: Traktatem z Maastricht ustanawia się Unię Europejską
1995: Unia liczy już 15 członków
2002: Do obiegu wchodzą banknoty i monety euro
2004: Do Unii dołącza dziesięć kolejnych krajów
1. Dziewiątego maja 1950 r. w ramach Planu Schumana przedstawiono propozycję utworzenia Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali (EWWiS) . EWWiS stała się rzeczywistością dzięki Traktatowi Paryskiemu, który podpisano 18 kwietnia 1951 r. Na mocy tego traktatu sześć krajów założycielskich (Belgia, Francja, Luksemburg, Holandia, Republika Federalna Niemiec oraz Włochy) utworzyło wspólny rynek węgla i stali. Celem przyświecającym tej inicjatywie było zapewnienie pokoju między krajami Europy i stworzenie możliwości współpracy instytucjonalnej, na zasadach równości, między zwyciężonymi i zwycięskimi krajami po II Wojnie Światowej.
2. Na mocy Traktatu Rzymskiego z 25 marca 1957 r. sześć krajów założycielskich postanowiło utworzyć Europejską Wspólnotę Gospodarczą (EWG) , której podstawą byłby szerszy wspólny rynek dla wszystkich towarów i usług. Pierwszego lipca 1968 r. całkowicie zniesiono opłaty celne pomiędzy sześcioma państwami EWG. Również w latach sześćdziesiątych XX wieku wprowadzono zasady wspólnej polityki, zwłaszcza w zakresie rolnictwa i handlu.
3. Sukces „Wielkiej Szóstki” zachęcił Danię, Irlandię oraz Zjednoczone Królestwo do przyłączenia się do Wspólnoty. Pierwsze rozszerzenie, z sześciu do dziewięciu członków, miało miejsce w 1973 r.W tym samym czasie wdrożono nowe zasady polityki społecznej i polityki dotyczącej ochrony środowiska. Natomiast w 1975 r. utworzono Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego .
4. W czerwcu 1979 r. miało miejsce zdarzenie stanowiące wyraźny krok w kierunku Wspólnoty Europejskiej – pierwsze wybory do Parlamentu Europejskiego w drodze bezpośredniego powszechnego głosowania. Wybory do Parlamentu odbywają się co pięć lat.
5. W 1981 r. do Wspólnoty przystąpiła Grecja, a w 1986 r. – Hiszpania i Portugalia.Z jednej strony Wspólnota umocniła swą pozycję w Europie Południowej, z drugiej jednak strony rozszerzenie pokazało, jak paląca jest potrzeba rozwoju regionalnych programów pomocowych.
6. Recesja gospodarcza panująca na całym świecie we wczesnych latach osiemdziesiątych XX w. przyczyniła się do powstania fali „europesymizmu”. Jednak w roku 1985, kiedy Komisja Europejska pod przewodnictwem Jacques'a Delorsa opublikowała tzw. „Białą księgę”, znowu pojawiła się nadzieja. W Białej księdze przedstawiono harmonogram całkowitego wdrożenia rynku wewnętrznego do 1 stycznia 1993 r. Ten ambitny cel został zawarty w Jednolitym Akcie Europejskim, podpisanym w lutym 1986 r., a obowiązującym od 1 lipca 1987 r.
7. Polityczny kształt Europy uległ radykalnej zmianie po upadku muru berlińskiego w 1989 r. Wydarzenie to pociągnęło za sobą inne – zjednoczenie Niemiec w październiku 1990 r. i demokratyzację państw Europy Środkowej i Wschodniej, które wyzwoliły się spod kontroli Sowietów. Sam Związek Radziecki przestał istnieć w grudniu 1991 r.
W tym samym czasie państwa członkowskie zaczęły negocjować zapisy nowego Traktatu o Unii Europejskiej, który został przyjęty przez Radę Europejską, czyli szefów państw lub rządów, w grudniu 1991 r. w Maastricht. Traktat o Unii Europejskiej wszedł w życie 1 listopada 1993 r. Do istniejących struktur wspólnotowych dodano system współpracy międzyrządowej, w wyniku czego powstała Unia Europejska (UE).
8. Nowy dynamizm europejski i zmieniające się warunki geopolityczne na kontynencie przyczyniły się do przyłączenia się 1 stycznia 1995 r. trzech kolejnych państw do UE – Austrii, Finlandii i Szwecji.
9. W okresie tym UE była na drodze do realizacji najbardziej spektakularnego ze swych osiągnięć - stworzenia wspólnej waluty. Euro zostało wprowadzone do (bezgotówkowych) transakcji finansowych w 1999 r., natomiast banknoty i monety zostały wyemitowane trzy lata później w 12 krajach tworzących tzw. obszar euro (zwany również strefą euro). Obecnie euro jest jedną z głównych walut światowych stosowanych przy dokonywaniu płatności i tworzeniu rezerw. Jego status jest zbliżony do statusu dolara amerykańskiego.
Europejczycy wspólnie stawiają czoła wyzwaniom jakie niesie ze sobą globalizacja. Nowe technologie i rozwój Internetu zmieniają całkowicie światową gospodarkę, przynosząc równocześnie inne wyzwania natury społecznej i kulturowej.
W marcu 2000 r. UE przyjęła tzw. strategię lizbońskąDeutshEnglishFrançais w celu unowocześnienia gospodarki UE i dostosowania jej do nowych warunków panujących na rynku światowym tak, aby mogła stanowić konkurencję dla innych ważnych uczestników tego rynku, jak Stany Zjednoczone i nowo uprzemysłowione kraje. Strategia lizbońska zakłada promowanie innowacji i inwestycji biznesowych oraz dostosowanie systemów edukacyjnych do potrzeb społeczeństwa informacyjnego.
Reformy są tym bardziej potrzebne, że rosnące bezrobocie oraz koszty rent i emerytur stanowią coraz większy ciężar dla gospodarek poszczególnych państw. Obywatele coraz częściej domagają się, aby ich rządy znalazły praktyczne rozwiązania tych problemów.
10. Ledwie Unia Europejska zwiększyła się do 15 państw członkowskich, a już rozpoczęto przygotowania do nowego rozszerzenia na niespotykaną skalę. W połowie lat dziewięćdziesiątych XX w. swoją kandydaturę zgłosiły kraje byłego bloku sowieckiego (Bułgaria, Polska, Czechy, Rumunia, Słowacja i Węgry), trzy kraje bałtyckie, które kiedyś były częścią Związku Radzieckiego (Estonia, Litwa i Łotwa), jedna z republik byłej Jugosławii (Słowenia) oraz dwa kraje śródziemnomorskie (Cypr i Malta).
Unia z zainteresowaniem przyjęła te kandydatury jako możliwość stabilizacji na kontynencie europejskim i rozszerzenia korzyści płynących ze zjednoczenia Europy na młode europejskie demokracje.Negocjacje na temat przyszłego członkowstwa tych krajów rozpoczęto w grudniu 1997 r. Unia została rozszerzona do 25 krajów 1 maja 2004 r., kiedy do grona jej członków dołączyło 10 z 12 kandydujących krajów. Bułgaria i Rumunia stały się członkami UE 1 stycznia 2007 r.
Temat: Co Partia Demokratyczna proponuje oświacie?
Zadbajmy o sukces naszych dzieci- Oto oferta Partii Demokratycznej:
programy nauczania dostosowane do potrzeb nowoczesnego rynku pracy,
wyrównanie szans dzieci i młodzieży pochodzących z różnych środowisk,
wzmocnienie pozycji szkoły i jej dyrektora, lecz również rodziców,
stworzenie warunków do edukacji ustawicznej,
rozwój społeczeństwa informatycznego.
Wśród naszych członków jest wielu nauczycieli i nauczycieli akademickich, dyrektorów szkół, byłych i przyszłych ministrów edukacji, studentów, działaczy organizacji pozarządowych zajmujących się problemami oświaty. Jest Grażyna Staniszewska, która jak nikt inny przyczyniła się do unowocześniania polskich szkół. Jest profesor Bronisław Geremek, jedyny Polak, który był współautorem fundamentalnego raportu Jacques’a Delorsa „Edukacja - jest w niej ukryty skarb”. To Unia Wolności, która jest współzałożycielką Partii Demokratycznej, opracowała projekt Fundacji Edukacji Narodowej. To my pragniemy realizować idee edukacyjne Jacka Kuronia. Potrafimy stworzyć mądry program dla edukacji na najbliższe lata. Wiemy, jak to zrobić.
1. Dostosujmy szkoły ponadgimnazjalne do potrzeb uczniów
Licea ogólnokształcące muszą nauczyć w dwa lata tego, czego uczyły w cztery. Technika nadal przygotowują rzesze bezrobotnych. Szkoły zawodowe kształcą zbyt wąsko i często stanowią ślepy zaułek edukacji. W szkołach ponadgimnazjalnych dziewiętnastolatków traktuje się jak dzieci, nie dając im możliwości wpływu na własną naukę. Licea profilowane, jak wykazała nowa matura, wymagają natychmiastowej zmiany.
Trzeba zmienić programy nauczania. Obecne są zbyt obszerne i za trudne dla większości uczniów i pedagogów. Nie uczą tego, co jest naprawdę potrzebne. Szkoła musi kształcić takie umiejętności jak komunikacja interpersonalna, praca zespołowa, twórcze rozwiązywanie problemów. Uczniowie powinni mieć większy wpływ na własną naukę, większe prawo wyboru przedmiotów i większą odpowiedzialność za uzyskane rezultaty. Potrzebne jest też doradztwo zawodowe w szkołach i pomoc uczniom w planowaniu karier.
2. Znieśmy bariery w dostępie do edukacji
Wciąż istnieje wiele barier w dostępie do edukacji. Trzeba:
utworzyć Specjalne Strefy Edukacyjne w obszarach szczególnie dotkniętych biedą i bezrobociem, w których szkoły mogłyby dostawać dodatkowe środki,
organizować letnie szkoły językowe dla dzieci, którym rodzice nie mogą opłacić tej nauki, wprowadzić naukę języków obcych od pierwszej klasy szkoły podstawowej, aby absolwent szkoły średniej znał trzy języki, w tym dwa obce,
upowszechnić przedszkola, zwłaszcza na terenach wiejskich,
wykorzystać świetlice szkolne, by dziecko mogło w nich otrzymać posiłek, pomoc w odrabianiu lekcji, życzliwą opiekę, mieć dostęp do książek i komputera,
wspierać rozwój uzdolnień i talentów dzieci i młodzieży ze środowisk biedniejszych, tworzyć warunki do integracji na każdym etapie nauczania.
3. Zaufajmy rodzicom i dyrektorom
Obowiązujące prawo oświatowe nakłada na każdą szkołę wiele zbędnych i mocno zbiurokratyzowanych obowiązków. Można to zmienić poprzez uproszczenie przepisów, przekazanie większych uprawnień dyrektorom szkół, jasne określenie kompetencji, ograniczenie biurokracji. Konieczne jest poszerzenie autonomii szkół i umocnienie roli dyrektorów.
Szkoły powinny być wolne, różnorodne, dostosowane do potrzeb środowiska, w którym działają. Trzeba zapewnić równe traktowanie szkolnictwa publicznego i niepublicznego. Rodzice muszą mieć zapewnione prawo wyboru dowolnej szkoły dla swojego dziecka i większy wpływ na to, co się w niej dzieje. Rodzice, uczniowie i środowisko lokalne powinni mieć dostęp do informacji o funkcjonowaniu każdej szkoły i wynikach uzyskiwanych przez jej uczniów.
4. Budujmy podstawy społeczeństwa informatycznego
Potrzebne jest wykorzystywanie i upowszechnienie innowacji oświatowych – Internetu, interaktywnych lekcji muzealnych, edukacji przemiennej. Niezbędne jest poszerzenie dostępu do Internetu.
5. Stwórzmy warunki do edukacji ustawicznej i nieformalnej
Coraz więcej ludzi będzie się uczyć w sposób niesformalizowany, wykorzystując Internet i możliwości samokształcenia. Niezbędne staje się utworzenie sieci ośrodków potwierdzających umiejętności zdobyte w różny sposób, także poza głównym nurtem oświaty. Trzeba ułatwiać organizacjom pozarządowym prowadzenie placówek edukacyjnych, zwłaszcza nastawionych na szeroko rozumianą integrację społeczną.
Także nauczyciel, aby mógł być prawdziwym ekspertem, mentorem i przewodnikiem, powinien sam kształcić się ustawicznie. To wymaga stworzenia mu warunków, np. poprzez czas przewidziany na dokształcanie, urlopy naukowe i wsparcie uczelni wyższych.
6. Zadbajmy o to, by szkoła przygotowywała do życia w społeczeństwie obywatelskim
Szkoła może stać się miejscem przygotowania do aktywnego uczestnictwa w demokracji. W tym celu powinna zachęcać uczniów do udziału w organizacjach pozarządowych i wolontariacie. Musi uwrażliwiać na krzywdę innych ludzi i pobudzać do efektywnego działania. Szczególnym zadaniem edukacji staje się wyrabianie postawy tolerancji, poszanowania praw człowieka, gotowości do obrony praw mniejszości, wyczulenia na kwestię równego statusu kobiet i mężczyzn.
//demokraci.pl / program / Zadbajmy o sukces naszych dzieci
Temat: zamkniecie tematu
Oto, co czytamy w programie Partii Demokratycznej. Sorry, ale na temat nauczyciela to ja tu nic interesującego nie widzęoprócz tego, że mamy się kształcić ustawicznie i należy nam to umożliwić. Nas teraz interesuje godne wynagrodzenie i emerytura, która nie uczyni z nas klientów opieki społecznej. Osobiście nie mam zamiaru udostepniać swojego garba do wspinaczki dla kolejnych koryciarzy. Kto mnie przekona,ze i tym razem tak nie będzie?
Zadbajmy o sukces naszych dzieci. Oto oferta Partii Demokratycznej:
programy nauczania dostosowane do potrzeb nowoczesnego rynku pracy, wyrównanie szans dzieci i młodzieży pochodzących z różnych środowisk, wzmocnienie pozycji szkoły i jej dyrektora, lecz również rodziców, stworzenie warunków do edukacji ustawicznej, rozwój społeczeństwa informatycznego. Wśród naszych członków jest wielu nauczycieli i nauczycieli akademickich, dyrektorów szkół, byłych i przyszłych ministrów edukacji, studentów, działaczy organizacji pozarządowych zajmujących się problemami oświaty. Jest Grażyna Staniszewska, która jak nikt inny przyczyniła się do unowocześniania polskich szkół. Jest profesor Bronisław Geremek, jedyny Polak, który był współautorem fundamentalnego raportu Jacques’a Delorsa „Edukacja - jest w niej ukryty skarb”. To Unia Wolności, która jest współzałożycielką Partii Demokratycznej, opracowała projekt Fundacji Edukacji Narodowej. To my pragniemy realizować idee edukacyjne Jacka Kuronia. Potrafimy stworzyć mądry program dla edukacji na najbliższe lata. Wiemy, jak to zrobić.
1. Dostosujmy szkoły ponadgimnazjalne do potrzeb uczniów
Licea ogólnokształcące muszą nauczyć w dwa lata tego, czego uczyły w cztery. Technika nadal przygotowują rzesze bezrobotnych. Szkoły zawodowe kształcą zbyt wąsko i często stanowią ślepy zaułek edukacji. W szkołach ponadgimnazjalnych dziewiętnastolatków traktuje się jak dzieci, nie dając im możliwości wpływu na własną naukę. Licea profilowane, jak wykazała nowa matura, wymagają natychmiastowej zmiany.
Trzeba zmienić programy nauczania. Obecne są zbyt obszerne i za trudne dla większości uczniów i pedagogów. Nie uczą tego, co jest naprawdę potrzebne. Szkoła musi kształcić takie umiejętności jak komunikacja interpersonalna, praca zespołowa, twórcze rozwiązywanie problemów. Uczniowie powinni mieć większy wpływ na własną naukę, większe prawo wyboru przedmiotów i większą odpowiedzialność za uzyskane rezultaty. Potrzebne jest też doradztwo zawodowe w szkołach i pomoc uczniom w planowaniu karier.
2. Znieśmy bariery w dostępie do edukacji
Wciąż istnieje wiele barier w dostępie do edukacji. Trzeba:
utworzyć Specjalne Strefy Edukacyjne w obszarach szczególnie dotkniętych biedą i bezrobociem, w których szkoły mogłyby dostawać dodatkowe środki,organizować letnie szkoły językowe dla dzieci, którym rodzice nie mogą opłacić tej nauki, wprowadzić naukę języków obcych od pierwszej klasy szkoły podstawowej, aby absolwent szkoły średniej znał trzy języki, w tym dwa obce, upowszechnić przedszkola, zwłaszcza na terenach wiejskich, wykorzystać świetlice szkolne, by dziecko mogło w nich otrzymać posiłek, pomoc w odrabianiu lekcji, życzliwą opiekę, mieć dostęp do książek i komputera, wspierać rozwój uzdolnień i talentów dzieci i młodzieży ze środowisk biedniejszych, tworzyć warunki do integracji na każdym etapie nauczania.
3. Zaufajmy rodzicom i dyrektorom
Obowiązujące prawo oświatowe nakłada na każdą szkołę wiele zbędnych i mocno zbiurokratyzowanych obowiązków. Można to zmienić poprzez uproszczenie przepisów, przekazanie większych uprawnień dyrektorom szkół, jasne określenie kompetencji, ograniczenie biurokracji. Konieczne jest poszerzenie autonomii szkół i umocnienie roli dyrektorów.
Szkoły powinny być wolne, różnorodne, dostosowane do potrzeb środowiska, w którym działają. Trzeba zapewnić równe traktowanie szkolnictwa publicznego i niepublicznego. Rodzice muszą mieć zapewnione prawo wyboru dowolnej szkoły dla swojego dziecka i większy wpływ na to, co się w niej dzieje. Rodzice, uczniowie i środowisko lokalne powinni mieć dostęp do informacji o funkcjonowaniu każdej szkoły i wynikach uzyskiwanych przez jej uczniów.
4. Budujmy podstawy społeczeństwa informatycznego
Potrzebne jest wykorzystywanie i upowszechnienie innowacji oświatowych – Internetu, interaktywnych lekcji muzealnych, edukacji przemiennej. Niezbędne jest poszerzenie dostępu do Internetu.
5. Stwórzmy warunki do edukacji ustawicznej i nieformalnej
Coraz więcej ludzi będzie się uczyć w sposób niesformalizowany, wykorzystując Internet i możliwości samokształcenia. Niezbędne staje się utworzenie sieci ośrodków potwierdzających umiejętności zdobyte w różny sposób, także poza głównym nurtem oświaty. Trzeba ułatwiać organizacjom pozarządowym prowadzenie placówek edukacyjnych, zwłaszcza nastawionych na szeroko rozumianą integrację społeczną.
Także nauczyciel, aby mógł być prawdziwym ekspertem, mentorem i przewodnikiem, powinien sam kształcić się ustawicznie. To wymaga stworzenia mu warunków, np. poprzez czas przewidziany na dokształcanie, urlopy naukowe i wsparcie uczelni wyższych.
6. Zadbajmy o to, by szkoła przygotowywała do życia w społeczeństwie obywatelskim
Szkoła może stać się miejscem przygotowania do aktywnego uczestnictwa w demokracji. W tym celu powinna zachęcać uczniów do udziału w organizacjach pozarządowych i wolontariacie. Musi uwrażliwiać na krzywdę innych ludzi i pobudzać do efektywnego działania. Szczególnym zadaniem edukacji staje się wyrabianie postawy tolerancji, poszanowania praw człowieka, gotowości do obrony praw mniejszości, wyczulenia na kwestię równego statusu kobiet i mężczyzn.
