Jacek Malczewski obraz Śmierć
Jacek Soplica bohater patriota
Jacek Soplica bohater rozprawka
Jacek Wójcicki Beata Rybotycka
Jacek Ziobro minister PiS
Jacek Cygan Galeria
Jacek Koziński Smoktunowicz
Jacek Soplica zdjęcia
Jacek Antczak
Jacek Baj
Widzisz wypowiedzi wyszukane dla zapytania: Jacek Kaczmarski piosenki
Temat: Króciutki kurs najnowszej historii Polski
Króciutki kurs najnowszej historii Polski
Gandalph przedstawił „Krótki kurs historii PRL’u, w 4 częściach”.
Myślę, że najwyższy czas na historię najnowszą.
Jak to się zaczęło? Lata 1989-1990. Na najwyższych stanowiskach zaczęli się
pojawiać ludzie z opozycji demokratycznej, cenieni za uczciwość i odwagę w
głoszeniu własnych poglądów. W dodatku popierali ich najwybitniejsi ludzie
nauki i kultury.
I co się stało? Zaczęto ich atakować i z prawa i z lewa. Wszystkie metody
były dobre.
Dlaczego tak się stało? Można przypuszczać, że ci z „drugiego szeregu”
zrozumieli, że w inny sposób nie będą w stanie „dorwać się do władzy”.
Jednocześnie nie potrafili pogodzić się między sobą i umożliwili powrót do
władzy komunistom. Co skutecznie zablokowało tempo przemian.
Przypomnę fraszkę Ignacego Krasickiego „Ptaszki w klatce”:
"Czegoż płaczesz? - staremu mówił czyżyk młody -
Masz teraz lepsze w klatce niż w polu wygody".
"Tyś w niej zrodzon - rzekł stary - przeto ci wybaczę;
Jam był wolny, dziś w klatce - i dlatego płaczę".
Nasza sytuacja była trudniejsza, Nas wypuszczono z klatki. I tego nawet nie
dałoby się ująć w tak zgrabnej fraszce. Nie byliśmy przygotowani do życia na
wolności. Gdy trzeba znaleźć wędkę i jeszcze nauczyć się nią posługiwać.
Większość ludzi tego nie potrafiła. Więc byli rozgoryczeni i szukali winnych.
Oczekiwali manny z nieba, a tu było gorzej niż poprzednio. W tej sytuacji w
większości staliśmy się podatni na pomówienia i oszczerstwa.
Swoje odegrała też tu telewizja publiczna, podtykając często
mikrofon „lepperopodobnym”, którzy uczciwych i mądrych ludzi nazywali
złodziejami i ludobójcami. Efekt jest taki, że teraz mamy najgorszy sejm w
III RP.
Nucąc sobie piosenkę Jacka Kaczmarskiego „Przejście Polaków przez Morze
Czerwone”, w latach osiemdziesiątych, byłem na 100% przekonany, że to, o czym
Jacek mówi w tej piosence, nie zdarzy się. Mając w pamięci 10-
milionową „Solidarność”. Jednak, niestety dla nas, Jacek, proroczo, chyba
miał rację.
Przejście Polaków przez Morze Czerwone
Na brzegu stojąc, drżące plemię boże
Patrzymy w trwodze na Czerwone Morze.
Za nami ściana świata tego ludów
Stoi milcząca, czekająca cudu.
A nam nie dobrze to milczenie wróży:
My się musimy w morze to zanurzyć!
Nie dla nas sady na żyznych rzek stokach -
Dla nas jest toń ta czerwona, głęboka.
Wtem jeden człowiek, niespełna rozumu
Na kamień włazi i woła do tłumu:
Ja wam powiadam i kto chce, niech wątpi,
Że się to morze przed nami rozstąpi!
Ja nad tym morzem trzymam wiary władzę!
Ja pójdę pierwszy! Ja was poprowadzę!
I nim ktokolwiek zdążył przetrzeć oczy
Już jedną nogę w odmętach zamoczył.
Drugiej nie zdążył bo oto toń rzyga
I jeden poziom w dwa piony się dźwiga!
Szum się podnosi, a od ludów wrzawa:
Sprzeczne z naturą, więc na cud zakrawa!
A onże człowiek pierwszy w wąwóz wkroczył
Między sztandary purpurowych zboczy.
A wszystko warczy, pieni się i pryska,
Lecz najmniejszego nie zamoczy listka.
Więc nie pytając nawet o przyczynę
Już wszyscy razem weszliśmy w szczelinę.
Idziemy rzędem wzdłuż krwistych otchłani -
Zlęknięci, dumni, zdumieni, znękani.
Ktoś krzyknął nagle: Wracamy! To zdrada!
Ktoś - Naprzód! - woła, a ktoś jęczy - Biada!
Inny znów ściany czerwonej dotyka
I nim coś powie - bezszelestnie znika.
Czyśmy za wolno szli, czy pobłądzili,
Czy iść przestali we zwątpienia chwili,
Czy wszystko złudą było czy omamem
I tylko w myślach weszliśmy w tę bramę,
Nie wiem i nie wie chyba nikt na świecie,
Choć wszyscy wszystko oglądali przecież.
Dość, że się toniom w pionie stać znudziło,
W chwil kilka mokrą szmatą nas przykryło
I ciężkiej ciszy przytrzasnęły drzwi
Jakby nas wchłonął kubeł pełen krwi!
Chyba na zawsze będzie już schowana
Pod wodą nasza Ziemia Obiecana.
Patrzyli żywi z czerwonej mogiły
Jak do swych dziejów ludy odchodziły.
Mówiono teraz: I widzicie sami
Jakie są skutki żartów z żywiołami.
A ci z ustami, oczami pod wodą
Choć odpowiedzieć by chcieli - nie mogą
Mnie na nieznane brzegi wyrzuciło...
I stąd ta piosenka, której by nie było!
Jacek Kaczmarski
1983
Temat: Dzieła wszystkie (?) J. Kaczmarskiego - list
Dzieła wszystkie (?) J. Kaczmarskiego - list
DO: Kompania Muzyczna Pomaton EMI
Szanowni Państwo,
pozwalam sobie wystąpić do Państwa w imieniu swoim i znanych mi
niezadowolonych posiadaczy 22-płytowego boksu "Syn marnotrawny". Wydawnictwo
to było zapowiadane jako zawierające wszystkie dostępne legalnie nagrania
piosenek Jacka Kaczmarskiego w Jego wykonaniu. Zapowiedź ta dawała
przekonanie, że zostaną przez Państwa naprawione błędy z czasów, kiedy pełne
programy Jacka (także te współtworzone przez Przemysława Gintrowskiego i
Zbigniewa Łapińskiego) były wydawane jedynie na dwukasetowych albumach, zaś
na płytach kompaktowych znajdowały się ich okrojone wersje. W tamtych czasach
można było to tłumaczyć względami technicznymi, czyli oszczędnościowymi - 10
i więcej lat temu koszt wytłoczenia dodatkowego krążka CD był prawdopodobnie
wielokrotnie większy od dzisiejszego. Wedle nieco bardziej spiskowej teorii
ta polityka wydawnicza wykorzystywała cynicznie fakt, że Jacek miał - i ma
nadal - wielu wyjątkowo oddanych wielbicieli, któym bardzo zależało na tym,
aby mieć wszystkie dostępne Jego nagrania i jednocześnie jak najwięcej z nich
na jak najlepszych nośnikach - kupowali zatem i płytę i kasetę.
W najnowszym wydawnictwie zabrakło wydanych wcześniej na kasetach (też przez
Pomaton przecież) piosenek:
- "Rozbite oddziały", "Zmartwychwstanie Mandelsztama", "Czołg", "Śmierć
Baczyńskiego" w wersji live z 1990 roku;
- "Starzejesz się, stary" i "Błędy wróżbitów" (jakże ważne i jakże znaczące!)
z koncertowego programu "Mury w Muzeum Raju";
- "Jan Kochanowski" i "Zbigniew Herbert" w wersji studyjnej (2 gitary i
fortepian) programu "Wojna postu z karnawałem".
Fakt takiego zlekceważenia wielbicieli przy jednoczesnym wprowadzaniu ich w
błąd twierdzeniem, iż wydawnictwo jest kompletne, pozwala sądzić, że głównym
celem tego wydawnictwa jest zdyskontowanie dobrej koniunktury na twórczość
Jacka, wynikłej z uwagi, którą poświęciły Mu media po Jego śmierci. Że, jak
to się teraz brzydko mówi, "targetem" tego "produktu" są Ci, którzy kupowali
reedycje Niemena, Starszych Panów, Johnny'ego Casha, wielu innych - tuż po
śmierci twórców, kiedy było to - jakichż czasów dożyliśmy! - en vogue.
Żadne ewentualne względy techniczne (zagubienie taśm matek etc.) nie mają tu
znaczenia. Fatalnie nagrany "Raj" i kiepskie technicznie nagrania koncertowe
zostały przecież opublikowane na CD.
W pudełku jest jeszcze sporo miejsca na 23. płytę. Naprawcie swoje
niedopatrzenie (skąpstwo? niechlujstwo?), tłocząc ją i sprzedając po
symbolicznej cenie. Zróbcie to dla Pamięci Jacka. Dla nas, jego wielbicieli.
Dla spokoju ducha Pana Tomasza Kopcia. Dla siebie.
Z poważaniem
(...)
PS Moglibyście Państwo również dotrzeć do nagrań koncertów Jacka
zarejestrowanych przez TVP. Wtedy 23. płyta byłaby pełniejsza. Chyba że z
niewiadomych względów nie będzie to możliwe. A kiedy względy są niewiadome,
to przeważnie wiadomo, o co chodzi.
Temat: Chirac nas łaja za brak solidarności europejskiej
Polska w Europie (nie mylic Slon a Sprawa Polska)
Szanowni,
Jestesmy w Europie i na Europe nie ma sie co obrazac, ale tez
nie nalezy zapomniec 6-tego wrzesnia 1939 roku kiedy to
zolnierze francuscy grali w futbol z Werhmahtem (dla
niedowiarkow proponuje przejrzec mikrofilmy w pierwszej lepszej
bibliotece z gazetami alianckimi z tamtego okresu i tego dnia)
mimo deklaracji wojny ich rzadu i traktatu z Polska. Kazdy z nas
jest Polakiem i wie jakimi strasznymi konsekwencjami grozi brak
woli pokonywania trudnosci i poswiecenia przez spoleczenstwa
Europy Zachodu.
Nasze interesy musza sie zaczac od zapewnienia bezpieczenstwa
naszego codziennego zycia i jego stabilnosci w przeciwnym
wypadku nasze spoleczenstwo rozpadnie sie od braku wartosci
ktorego bronili nasi dziadowie. O Europe w ktorej bedziemy mogli
tak zyc musimy sie starac - Unia Europejska nie jest podworkiem
jakiegos mniejszego czy wiekszego kraju - to miejsce do zycia
dla kazdego z nas.
W obecnym momencie Europa jest za slaba na gwarantowanie czego
kolwiek a napewno nie bezpieczenstwa. Jedyne gwarancje moze
dawac rzad Stanow Zjednoczonych ktory jest daleko i ktorego cele
strategiczne sa w coraz wiekszym stopniu zwrocone w kierunku
Pacyfiku a nie Europy, Bliskiego Wschodu (pomimo obecnego
konfliktu) czy tez Polski. Wedlug mnie powinnismy skorzystac z
tej calej awantury i zobaczyc jaka role oryginalnie przeznaczyli
nam wielcy Uni Europejskiej we wspolnym domu i jesli to mozliwe
to doprowadzic do stanu w ktorym nasza opinia bedzie tak samo
wazna jak kazdego innego w Europie - jesli to mozliwe to tworzac
korzystne alianse wewnatrz Europy.
Konflikt w Iraku i sprawa dyplomatycznego ambarasu na osi Paryz-
Waszyngton oraz nieszczesna wypowiedz Prezydenta Francji daje
nam okazje do udowodnienia panstwom zachodu do czego prowadzi
poczucie wyzszosci i checi dyrygowania innymi oraz braku
swiadomosci dotyczacej problemow wschodu Europy - Pan Chirac
zbudzil upiory i bedzie go wiele kosztowalo ich uspienie
(wystarczy popatrzec na reakcje powyzej).... Zaplaci za to
mozliwoscia tak swobodnego przywodzenia Europie jak to bylo
dotychczas - bedzie musial oddac pola... Trzega koniecznie ten
moment wykorzystac.
Z drugiej strony nie wolno zrezygnowac z jak najwiekszego
zaangazowania Ameryki w Polsce - to jest kwestia naszego
istnienia i sily (choc Amerykanie sa bardzo trudnymi i
nieprzyjemnymi partnerami - ale tacy sa... a innych
sprzymierzencow na razie nie znajdziemy).
W koncu Panowie - dlaczego caly czas sie obrazamy na Czechow
(Pepikow) i Wegrow (Madziarow) - ilu znas zna roznice miedzy
Slowencem a Slowakiem? Dlaczego nie dazymy do rozwiazania
problemow w naszej czesci kontynentu - bedziemy silniejsi i ...
beddziemy sie bardziej liczyli w Europie. Dla tych co nie lubia
Pepikow chcialem przypomniec ze to od nich nauczylismy sie pisac
i czytac.. Dla tych co nie lubia Wegrow niech pamietaja o takim
siedmiogrodzkim wielmozy ktory sie nazywal Batorym - jest wiele
w tej czesci Europy rzeczy ktorych Zachod nie rozumie a my tak
tylko sami wiele musimy sie nauczyc odrozniac wlasna
pyszalkowatosc od prawdziwie istnijacych wartosci istnijacych w
naszym spoleczenstwie.
Glupi Jasio - ten z piosenki Jacka Kaczmarskiego
Temat: Spotkanie miszowców w Jamnej 22-24 lutego
Spotkanie miszowców w Jamnej 22-24 lutego
Koło Naukowe Studentów MISH UJ
Rada Studencka MISH UAM
Sfera Inicjatyw Interdyscyplinarnych
Serdecznie zapraszamy wszystkich zainteresowanych na Warsztaty Pracy Twórczej Studentów Międzywydziałowych, które odbędą się w bacówce UAM w Jamnej od 22 do 24 lutego br. (piątek – niedziela).
Warsztaty przeznaczone są dla wszystkich studentów MISH polskich uczelni, w szczególności zaś do osób planujących międzyuczelniane projekty naukowe i kulturalne, które chcą nawiązać i zacieśnić współpracę ze studentami MISH z innych uczelni w Polsce. Zapraszamy także tych (niekoniecznie studentów MISH), którzy chcieliby realizować swoje twórcze pomysły (naukowe, społeczne, artystyczne), a wyjazd może być okazją do ich przedstawienia, rozwinięcia, dyskusji – i wzajemnej inspiracji.
W spotkaniu wezmą udział m.in. studenci MISH z Krakowa, Warszawy, Torunia, Wrocławia, Lublina, Poznania. Będziemy także gościć przedstawiciela Studiów Matematyczno-Przyrodniczych UJ.
Ze względu na ograniczoną liczbę miejsc zapraszamy wszystkich zainteresowanych do krótkiego uzasadnienia chęci wyjazdu (dosłownie kilka zdań na temat dotychczasowej działalności oraz Waszych przyszłych planów) – będzie ono potrzebne, jeśli liczba zgłoszeń przekroczy nasze możliwości. Nie jest to jednak konieczne, wystarczy przysłanie najważniejszych danych (imię, nazwisko, uczelnia).
Pokrywamy koszty noclegu oraz dwóch obiadów (w piątek i sobotę); we własnym zakresie uczestnicy będą musieli zadbać jedynie o śniadania i kolacje (w bacówce można kupować posiłki). O zwrot kosztów podróży można się starać samodzielnie na macierzystych uniwersytetach.
Na zgłoszenia czekamy do 10 lutego pod adresem: jamna2008@gmail.com (tam też można kierować wszelkie pytania). Bieżące informacje o projekcie będą zamieszczane na Ogólnopolskim Forum MISH: www.mishogolnopolski.fora.pl w dziale „Inicjatywy MISH”.
Strona internetowa bacówki: www.jamna.amu.edu.pl/ .
Do zobaczenia w Jamnej!
Stanisław Krawczyk (UAM)
Artur Wieczorek (UJ)
PS. W ubieganiu się o zwrot kosztów podróży może pomóc oficjalny opis przedsięwzięcia. Aby go otrzymać, wystarczy napisać maila na nasz adres ( jamna2008@gmail.com ). Możemy również przysłać zaproszenie oraz program w wersji doc.
Program warsztatów:
(proponujemy, by uczestnicy samodzielnie dojechali do Krakowa w czwartek 21 lutego i tamże przenocowali; część uczestników z UAM i UJ będzie już wtedy w Krakowie, zatem po wcześniejszym kontakcie możliwe jest spotkanie już w czwartek, być może również pomoc w wyszukaniu noclegu. Uczestnicy mogą także dojeżdżać do Jamnej w piątek na własną rękę; w razie potrzeby służymy pomocnymi informacjami o dojeździe do bacówki)
Piątek, 22 lutego
7:30 wyjazd z Krakowa
14:00 przyjazd i zakwaterowanie
15:00 obiad
16:00 warsztaty integracyjne
17:00 czas wolny, w tym między innymi:
- turniej szachowy
- warsztaty żonglerki
19:00 kolacja
20:00 warsztaty narracyjnych gier fabularnych (RPG)
Sobota, 23 lutego
9:00 śniadanie
10:00 prezentacje i dyskusja projektów naukowych, przedsięwzięć społecznych
i kulturalnych organizowanych przez studentów
12:00 przerwa kawowa
12:15 prelekcje
- organizowanie konferencji
- wydawanie publikacji naukowych
- pozyskiwanie funduszy
14:00 obiad
15:00 praca w międzyuczelnianych grupach – tworzenie projektów
16:30 prezentacje projektów wypracowanych w grupach
17:30 czas wolny, w tym między innymi:
- spacer po okolicy
- warsztaty teatralne
- turniej szachowy (ciąg dalszy)
20:00 ognisko; recital piosenek Jacka Kaczmarskiego
Niedziela, 24 lutego
9:00 śniadanie
10:00 wykwaterowanie
Temat: strach jako instrument zniewolenia
To co napisałeś jest mi nadzwyczaj bliskie. Czuję DOKŁADNIE TAK SAMO !
Problem pojawia się gdzie indziej. Napisałeś, że „służy Ci uczciwość względem
siebie, a co za tym idzie wyrażanie swojej prawdy (tj. swoich uczuć)”. I z tym
trudno się nie zgodzić. Ale jaki ja naprawdę jestem ? Co ja naprawdę czuję ?
Przepięknie wyraził to Jacek Kaczmarski w piosence Spowiedź (staram się
zacytować): "nieodmiennie brałem za szczęście to co zadowolenie było siebie".
Mnie się wydaje, że jestem taki czy inny (że czuję tak czy inaczej), a ludzie
wokół odbierają mnie zupełnie inaczej. Kto ma rację ? Zapewne i ja i oni
jednocześnie.
Poza tym nasza świadomość siebie zmienia się w sposób ciągły. To, jak sam
siebie widziałem rok temu jest zupełnie odmienne od tego, co widzę teraz. Więc
co oznacza 'nie oszukiwać samego siebie' albo 'być uczciwym wobec samego
siebie'. Szczególnie, że często tkwimy w różnych zaprogramowanych dla nas (np.
przez rodziców, wychowawców, nauczycieli i księży) lub zaprogramowanych przez
nas samych uwarunkowaniach (czytaj: zniewoleniach), o których w tej chwili nie
mamy pojęcia.
Ten stan niepewności nie jest w żaden sposób powodem do zanegowania całego
pięknego procesu dojrzewania (drogi ku przebudzeniu). I może wbrew wielu
powiem, że nie samo przebudzenie jest celem. Celem jest droga ku przebudzeniu
pod warunkiem, że człowiek uczciwie w stosunku do samego siebie, będzie po niej
kroczył. Pewnym jest, że wiele razy z niej zejdzie. Taką gwarancję dają nam
nasze uwarunkowania (zniewolenia). Pewne jest także, że wiele razy cholernie
będzie bolał powrót na tę drogę. Ale jeśli w perspektywie życia utrzymujemy
choćby ogólny kierunek to to dla mnie jest szczęście.
Znam wielu ludzi, którzy już odeszli. I nie znaleźli przebudzenia rozumianego
jako mistyczne doznanie RZECZYWISTOŚCI. Ale niektóre owoce, które po ich
zostały są dobre a to oznacza, że ich droga była dobra.
Specjalnie napisałem „niektóre owoce”, ponieważ każdy z nas oprócz dobra czyni
także zło. Podobnie jak ty nie ośmielam się potępić zła, choć muszę się
przyznać, że jest mi strasznie trudno wyzwolić się z czarno-białego obrazu
narzuconego mi w czasie lekcji religii i wychowania w rodzinie, gdzie zło było
jasno zdefiniowane i godne potępienia. Taki świat z jasno określonym dobrem i
złem jest bardzo atrakcyjny, bo zwalnia mnie z odpowiedzialności za własne
życie. Wystarczy tylko postępować według uznanych powszechnie recept.
Wracając do „niektórych owoców” to uważam, że czynione przez nas zło (często
nieświadomie, ale z tego punktu widzenia tego nie ma większego znaczenia) jest
częścią naszego jestestwa. I jednym z kluczowych punktów na naszej drodze ku
przebudzeniu jest jego zaakceptowania. Nie chcę powiedzieć polubienie, ale
jeśli nie zaakceptujemy zła w sobie to zawsze będziemy jego niewolnikiem.
Tak więc czynienie zła jest dla nas naturalne. Co można z tym zrobić ? Przede
wszystkim uświadomić to sobie i zawierzyć MIŁOŚCI.
Pozdrawiam
Temat: Co sie stalo z nasza klasa...
kilkakrotnie juz wypowiadalem sie na temat tzw. emigracji i mimo uplywu czasu
oraz ciaglych zmian warunkow w Kraju (politycznych, socjalnych, perspektyw
kariery zawodowej itp)- zdania nie zmieniam.
Taka decyzje mozna ubierac w najpiekniejsze ubranka szyte na miare
i dowodzic "racji" (subiektywnych) tego kroku jakie kto chce! - dla mnie bedzie
to zawsze osobista porazka.
Wcale nie twierdze tego wylacznie w odniesieniu do wlasnej, subiektywnej
sytuacji lecz moge ja poprzec (prawie) wszystkimi mnie znanymi z autopsji
przykladami losow mych Znajomych i wlasnie kolezanek i kolegow z mojej klasy
maturalnej.
Splaszczanie tego zagadnienia wylacznie do spraw i zagadnien natury
egzystencjonalnej (powodzenia materialnego) jest (odrobine) nie fair w stosunku
do pokolenia Ojca Kanoki czy (nawet) Szan. Rodzicow Wedrowca, ktorzy tylko
z racji zawodu i mozliwosci ktore dawala praca Wodnika, mieli (prawie
bezproblemowo) sposobnosc do wyemigrowania z Polski (i to nie tej dzisiejszej -
wolnej!) na stale i z cala rodzina.
Nie zrobili jednak tego - i jest to dla mnie kolejnym potwierdzeniem mej tezy
iz w zyciu liczy sie nie tylko "pelne koryto" .
Ze stale wypowiadajacych sie na tym Forum jestem chyba najstarszym
(wiekiem i stazem!) "dobrowolnym emigrantem" - co mnie (chyba) predystuje do
napisania powyzszego.
Dodatkowo, jestem przekonanym pacyfista a polskie zakrety polityczno-
martyrologiczno-historyczne np.Powstanie Warszawskie (jak i wiekszosc innych
naszych polskich patriotyczno-narodowych zrywow) oraz wynik ich rachuneku strat
i zyskow uwazam za ... przerazajacy .
Jacek Kaczmarski i jego piosenki nie mowi mnie NIC - czas Jego kariery to juz
moje zycie poza granicami Kraju.
Maturzysci mojej klasy (maturalnej) to (chyba bez wyjatku) albo ateisci jak ja
lub... (he, he - ca: 50%) "innego wyznania" - tzn. NIE-katolickiego.
Tych nie-katolikow, mniej lub bardziej dobrowolnie, przegonily z Kraju
wydarzenia i akcje roku 1968, wiekszosc reszty tez z Kraju wybyla.
Czesc z Nich nie czula sie Polakami choc nie robia z tego manifestacji - reszta
(bez wzgledu na sytuacje materialna) utrzymuje z Krajem intensywne,
nieprzerwane kontakty i mimo roznych obywatelstw pozostali Polakami -
tradycja, kultura i zwiazkami emocjonalnymi.
NIKT z Nich nie argumentowal swego wyjazdu tak jak dzisiejsze pokolenie mlodych
polskich "Europejczykow" :
serwisy.gazeta.pl/df/1,34467,2901213.html
".... Niedawno przyjechali do Londynu. Dziś odmawiają powrotu do Polski.
Aśka: - Nie wrócę, bo tu nic nie jest niemożliwe. Agnieszka: - Nie oglądają ci
dyplomu ze wszystkich stron. Tomek: - W Polsce bałem się umawiać przez
internet. Paulina i Adam: - Tu dotykasz pępka świata. Robert: - W Polsce ciągle
obiecanki, że będzie lepiej. Rafał: - Tu wszystko jest przewidywalne. ..."
Wow! - pokolenia czekaly na TAKA "argumentacje" )))
"Europejskosc czy swiatowosc" tych odkrywcow polega na tym iz umieja (lepiej-
gorzej) sklecic kilka slow w obcym jezyku i... tyle! )
200 lat temu Molier w jednej ze swych komedii "Mieszanin - szlachcicem" (chyba)
napisal: "... a jacy MADRZY ludzie ludzie tam mieszkaja! - oni WSZYSCY umieja
mowic po... ZAGRANICZNEMU! ))".
No to niech jeszcze ostatni "zamknie drzwi i zgasi swiatlo" - bedzie dopiero
EUROPA! albo (nawet) .... "Ameryka"! ))
pozdrawiam,-
pE
Temat: Czy Związek Wypędzonych uczci w Berlinie 60. ro...
a co z naszymi wschodnimi granicami?
Wszelkie rewizjonistyczne dyskusje o jakiejś "sprawiedliwosci" i
zwrocie "prawowitym " włąścicielom (niemcom) ich przedwojennych majątków musimy
rozpocząć od przypomnienia, że:
- nie my wywołaliśmy II wojnę światową;
- nie mieliśmy żadnego wpływu na ukształtowanie naszych powojennych granic -
zrobiono to bez naszej zgody w Jałcie pod jednostronne dyktando Stalina -
Churchill sprzedał nas dla pozyskania sowietów (polecam szczerze piosenkę Jacka
Kaczmarskiego "Jałta" - może młodsi zrozumieją);
- zabrano nam Kresy z takimi ośrodkami kultury o 600-700 letniej fundamentalnej
polskości jak Lwów (semper fidelis - zawsze wierny rzeczpospolitej),
Stanisławów, Krzemieniec itp... Wysiedlono kilka milionów polaków, paręset
tysięcy wymordowano, wreszcie kilka milionów pozostało na tamtych ziemiach, z
których cześć zachowała swą polskość, a część (niestety - 4 pokolenie
rusyfikacji) zasymilowała sie z ukraińszczyzną.
- posostawiliśmy za wschodnią granicą największe dziedzictwo kultury II
Rzeczypospolitej - całe zbiory Ossolineum, najwspanialsze zbiory z museów i
prywatnych kolekcji, jakich nie byo na całym terenie kraju. pozostawiliśmy
najpiękniejszą barokową archoitekturę sakralną kraju, secesję i modernizm
architektury miejskiej. pozostawiliśmy prochy Konopnickiej, Zapolskiej,
Grottgera, Smolki, Rydygiera, Krzeczunowiczów, Zachriewiczów, Dunin-
Borkowskich, Rzewuskich, Przeździeckich, Lubomirskich, Sapiehów, Radziwiłów -
te nazwiska można by mnożyć - rdzennej polskiej ludności tamtych ziem.
Wbrew temu, co sie pisze - to nie my wygrakiśmy II wojnę światową - zabrano nam
najbardziej życiodajen mentalnie i owocujące najwspanialszą kulturą ziemie
Rzeczypospolitej - dając w zamian zabrane niemcom rozwalone wojną miasta i
gospodarstwa - kulturalne pustkowie, w które wpedzono repatriantów ze wschodu -
z którą to spuścizną nie mogą dac sobei rady do dziś... Nasza ziemia, to Kresy,
ziemia niemiecka - to ziemia niemiecka - alr to nie my tworzyliśmy Jałtę -
jestesmy tylko jej ofiarą - jak możemy oddawać jeszcze coś, co otrzymaliśmy
jako marną rekompensatę za coś, co zawsze było pragnieniem Stalina, aby oderwać
od Reczypospolitej i uczynienie tam sowieckiego Eldorado?
Trudno nie rozumieć goryczy niemców, wypędzonych i widzących stan ich dawnych
ziem w chwili obecnej. Polecam niemniej podróż sentymentalną na Kresy, gdzie co
krok zagadują ludzie starsi i młodsi, szczególnei ci pierwsi z prawdziwymi
łzami wspominający dawny czas na tamtych ziemiach. Ludzie, którym kazano
zapomnieć, że są polakami, żyjacych w swiecie, gdzie wprowadzono sowietyzm
wjego najczystszej postaci (kraje "demoludów" charakteryzowały sie przy nim
prawdziwą wolnośią...). Odwiedźmy miejsca, gdzie urodził sie Jan III Sobieski
(Olesko), gdzie bronił się Jan Kazimierz w zamku Lanckorońskich (Żwaniec),
gdzie składał śluby wierności Rzeczypospolitej (Katedera Lwowska), gdzie
chodził do liceum Juliusz Słowacki (Krzemieniec), gdzie całe miasto ufundował
Stanisław Żółkiewski (Żółkiew), siedzibę rodową Radziwiłów (Ołyka), Sanguszków
(Podhorce), Sobieskich (Złoczów), odwiedźmy Zbaraż, Trembowlę, Świrz, Chocim,
Okopy Świętej Trójcy, Stanisławów, Drohobycz, Stryj, Truskawiec, Buczacz,
Czortków - dojedźmy aż do twierdzy, która kilkaset lat broniła granic
Rzeczypospolitej - Kamieńca Podolskiego. Pojedźmy jeszcze dalej - odwiedźmy
Winnicę, która poza granicami Polski jest 250 lat - a gdzie połowa mieszkańców
to polacy... Odwiedźmy Wilno, gdzie całe miasto i wszystkie jego świątynie
zostało stworzone przez polaków i gdzie do dziś nie da sie ukryć faktu, że
litwini w nim sa mniejszością...
Dlaczego niemcom mamy oddawać to, co zabrała im Jałta bez jednoczesnego zadania
pytania - a co z ziemiami, które zabrano nam?
Temat: Felieton z cyklu "Z Rosji"
Felieton z cyklu "Z Rosji"
Aleksiej Piatkowski 26-05-2004, ostatnia aktualizacja 26-05-2004 19:11
Odwiedziłem Polskę na początku maja, zaraz po jej wstąpieniu do Unii
Europejskiej, i postanowiłem porównać - czym różni się od znanej mi wcześniej
Polski "doeuropejskiej". Ponieważ byłem w waszym kraju 18 razy, to materiału
mam aż nadto
Prawie wszyscy pytani przeze mnie przyjaciele najpierw starali się obrócić w
żart, to co się zmieniło u nich po wstąpieniu do Unii. Dopiero po chwili już
zupełnie poważnie mówili o wzroście cen na niektóre artykuły i usługi oraz
spadku cen na inne towary, o powszechnym oczekiwaniu na jeszcze większe
ożywienie gospodarcze, o planowanym wprowadzeniu euro oraz jego wpływie na
dochody mieszkańców.
Początkowa żartobliwa reakcja moich rozmówców jest zrozumiała. Tak naprawdę
Polska nigdy z Europy nie wychodziła, tylko przez pewien czas była od niej
odgrodzona żelazną kurtyną. Pamiętam, że zawsze kiedy do was przyjeżdżałem,
to wszystko było zorganizowane mniej więcej zgodnie z hasłem wymyślonym w
ZSRR, ale zrealizowanym nie wiedzieć czemu na Zachodzie: "Wszystko dla
człowieka i w imię człowieka". Pewnie wielu Polaków nie zgodzi się ze mną,
ale większość Rosjan znających Polskę potwierdzi moje wrażenia. Polska zawsze
kojarzyła mi się z silnym Kościołem, który wiązał kraj z tradycją europejską,
z miłymi ludźmi, sensownie zorganizowanym i punktualnym systemem transportu,
z kierowcami ustępującymi na ulicach drogi pieszym, z czystością utrzymywaną
nie tylko dzięki wysiłkom służb komunalnych, ale też samych mieszkańców.
Ostatnio zauważyłem sporo nowych, już całkowicie "europejskich", tendencji.
To przede wszystkim wyrażanie patriotyzmu poprzez wywieszanie w oknach flag
narodowych, co jest zupełnie niespotykane w Rosji.
Podczas pobytu w Krakowie spotkałem mnóstwo turystów z Rosji, co też jest nie
bez znaczenia. Podejrzewam, że znacznie ciekawiej jest im odwiedzać Polskę -
najbliższą sąsiadkę na Zachodzie, niż Polskę - jedną z prowincji ZSRR. Nie
wspomnę już o zatrzęsieniu podjazdów dla inwalidów, a nawet widzianej na
ulicy wycieczce chorych umysłowo, co w Rosji jest wciąż zjawiskiem
niespotykanym, bo inwalidzi i niepełnosprawni są u nas poza nawiasem
społeczeństwa.
Polski dylemat ("Czekamy, kto nas kupi") sformułowany w 1980 r. przez
zmarłego Jacka Kaczmarskiego w piosence "Targ" wydaje się być rozwiązany z
sukcesem dla Polski, ze zdecydowanym wskazaniem na Zachód. Jak Rosja powinna
zachować się w tej sytuacji? Jeśli chce rzeczywiście wejść do rodziny państw
cywilizowanych, jak to deklaruje, to jest niezbędny pomost, przez który
będzie mogła to zrobić. Takim pomostem nie mogą się stać państwa bałtyckie,
choć może są nam lepiej znane i lepiej je rozumiemy. Ale dziedzictwo
imperialne nie pozwala Rosji rozmawiać ze swoimi dawnymi koloniami jak równy
z równym. Za to Polska, która już dawno odłączyła się od imperium i zaczęła
swoją drogę na Zachód, to zupełnie inna sprawa. Historycznie związana z
Rosją, zrozumiała dla niej, może rzeczywiście stać się pomostem, który pomoże
temu kolosowi wejść do rodziny krajów europejskich. Dlatego Rosja powinna
wyrzec się wrogo-zawistnego nastroju, który towarzyszył polskim dążeniom do
NATO i w mniejszym stopniu do Unii Europejskiej. Musimy zrozumieć, że głęboka
i energiczna europeizacja Rosji leży jak najbardziej w interesie nas samych.
Temat: Michnik postąpił szlachetnie i pięknie
Dokowski jesteś boski!
Trudno mi polemizować z osobą, która uważa, że jej wyrywkową wiedzę na jakiś
temat podzielają absulutnie wyszcy, ale spróbuję:
1. Skąd wiesz, że "Przyjażń Michnika z Kaczmarskim nie była przyajźnią dwóch
artystów o pokrewnej duszy, ale byłą przyjaźnią dwóch antykomunistów"? Czy
śledząc wystąpienia Adama Michnika naprawdę uważasz, że cenił on Jacka
Kaczmarskiego tylko i wyłacznie za jego postwę w czasach komuny?
Prawdopodobna odpowiedź: Ano stąd, że nic nie wiesz o Jacku Kaczmarskim ponad
to, że śpiewał "Mury" i występował w "Wolnej Europie". Rozumiem - nie każdy się
musi wszystkim interesować i na wszystkim znać. Ale niewiedza winna raczej
skłaniać do milczenia, nie zaś do tak stanowczego zabierania głosu.
2. Wspominana już ignorancja co do charakteru twórczości sprawia, że masz o
niej fałszywe pojęcie. Ludzie nie słuchaliby przez 15 lat czyiś piosenek tylko
dlatego, że dobrze kojarzy im się z opozycją. Jakoś inni bardzowie opozycji
odeszli w zapomnienie, a On trwał i dalej tworzył.
3. Słowo program w "tym dziwacznym kontekście" znaczy program - zestaw piosenek
nagranych na jednej płycie pod wspólnym tytułem, zezwyczaj mający jakąś wspólną
myśl, motyw przewodni ("Muzeum", "Sarmatia").
Kolejny przykład Twojej niewiedzy, która - jak wspominałam - sama w sonbie nie
jest żadnym grzechem aż do momentu, kiedy nie zaczynasz atakować osób tą wiedzę
posiadających.
4. To miło, że przytoczyłeś mnie przytaczającą Ciebie, ale czemu polemizujesz
ze mną tak wybiórczo? Dlaczego nie dyskutujesz ze wszech miar prawdziwym
stwierdzeniem, że Jacek Kaczmarski nie jest dla wszystkkich, jak uparcie
usiłujesz tego dowieść, tym samaym, co dla Ciebie - bardem opozycji. Przywołane
przeze mnie fakty temu bowiem przeczą:
Kilkuset ludzi zasiadło przed komputerami, żeby na różnych forach napisać, kim
był dla nich Jacek Kaczmarski. A był przede wszystkim nie bardem, ale
uniwersalnym poetą, głosem sumienia, nauczycielem, inspiracją do poszukiwań.
Wiele z nich to ludzie młodzi (hmm, jak ja), którzy komunę pamiętają jak przez
mgłę, dla których nie ma innego świata, niż demokratyczna RP (co oczywiście
zawdzięczamy opozycji).
Właśnie godzinę tamu zakończyła się w radiowej "Trójce" audycja poświęcona
Jackowi Kaczmarskiemu. Prowadził ją Jerzy Sosnowski. I wiesz co? Gros
dzwoniących i piszących to 20-25-latkowie. Najmłodszy wielbiciel talentu
Kaczmarskiego, który napisał maila, miał 15 lat!
I Ty naprawdę uważasz, że tylko i wyłącznie dlatego, że był bardem opozycji?
5. Samą legendą i wspomnieniami nie zaludnisz sal koncertowych. Ja byłam na
koncertach Kaczmarskiego tylko 2 razy: we wrocławskim Imparcie i we wspominanym
teatrze - to największe sale koncertowe w mieście. Bilety wykupione na długo
przed koncertem.
6. A skąd ten snbizm wziąłeś? Wybacz, ale nie wiedziałam, że brak krytycyzmu
równa się snobizm. To dla mnie nowość. Muszę to przemyśleć.
Szkoda natomiast, że nie odniosłeś się do moich rzeczywistych zarzutów odnośnie
braku Twojej znajmości tematu, o którym piszesz. Gdybyś bowiem coś wiedział nie
powtarzałbyś z uporem maniaka "bard opozycji", "bard opozycji".
7. Co do Niemena - nie wiem, jakiej stacji słuchasz, że jego muzykę możesz
usłyszeć wszędzie i o każdym czasie, ale: Niemen był muzykiem i to wybitnym, a
Kaczmarski przede wszystkim poetą i pieśniarzem, nie rozumiem więc, czemu ich
porównujesz i jaki wniosek ma z tego wypłynąć.
Przy całym szcunku do Niemena - zasadą jest, że im bardziej wymagająca
twórczość, tym ma mniejszy krąg odbiorców. Na przykład Krzysztof Penderecki nie
był bardzem opozycji, a też go nie można usłyszeć w radio i niewiele polskich
rodzin ma płytę z jego kompozycjami.
A to, że Ty wolisz zapamiętać Kaczmarskiego, jako legendę z czasów PRLu, to już
Twoja sprawa. Uważaj tylko, by Twoje chcenie nie prowadziło do zafałszowywania
rzeczywistości.
To trochę tak, jakbyś pamiętał, że Gustaw Holoubek grał tylko Konrada
w "Dziadach" w 1968 r. i mówił - to, co potem to już nie jest ważne - istotne,
że zagrał w przedstawieniu uznanym za antyreżimowe.
No a ta "pochwała z ust samego Michnika...", ten "dowódca" i ten "oficer" no i
ten "piosenkarz"... Bez komentarza.
a.
Temat: "Krzyk" w Teatrze Rozrywki
KRZYKnęli
No i krzyknęli… Przenikliwie, dobitnie, pięknie… Wzruszyli do łez… Pokazali
klasę i ogromne zaangażowanie w to, co robią… Dali z siebie wszystko…
Wykrzyczeli całą gorzką prawdę – smutek, ból, ogromne cierpienie, rozpacz,
gniew… Zahipnotyzowali – jedni głosem i osobowością sceniczną, inni tańcem…
Wydawać by się mogło, że to niemożliwe, by „szare”, zimne, surowe i ubogie w
dekorację – na pierwszy rzut oka – przedstawienie, wzbudziło takie emocje,
poruszyło do głębi i wywołało taką zadumę i takie uczucia w sercu widza… A
jednak stało się inaczej… Zapewne to po części zasługa samych tekstów Jacka
Kaczmarskiego, które, pomimo, że odnoszą się do czasów totalitaryzmu w chwili
obecnej brzmią równie aktualnie…a może nawet bardziej? Jednak fenomen tego
przedstawienia tkwi nie tylko w ponadczasowych tekstach. Niezwykłe aranżacje
będące zasługą Hadriana Filipa Tabęckiego powodują, że piosenki Jacka
Karczmarskiego zyskują nowy wymiar – stają się niezwykle melodyjne, pełne
uczucia, najzwyczajniej w świecie wzruszają… Dźwięki muzyki przeszywają na
wskroś – przez cały czas brzmią interesująco - spokojnie i lirycznie, by za
chwilę wybuchnąć mocnym uderzeniem gitary elektrycznej i basowej.
Zapierająca dech w piersiach choreografia Katarzyny Aleksander – Kmieć to jedna
z najmocniejszych stron tego przedstawienia. Osiem osób przez ponad dwie
godziny pręży się i wygina doskonale obrazując słowa i zmuszając widza do
uruchomienia jego wyobraźni. Każdy, nawet najmniejszy ruch jest dopracowany do
perfekcji a każdy gest fenomenalny, z wyrazem…
Przede wszystkim jednak wyrazy uznania należą się reżyserowi – Robertowi
Talarczykowi. Za pomysł, za takie a nie inne spojrzenie na twórczość Jacka
Kaczmarskiego, za niezwykłą osobowość prawdziwego Artysty. Teksty Jacka
Kaczmarskiego posłużyły Mu do stworzenia czegoś nadzwyczaj pięknego i jedynego
w swoim rodzaju… No i udało się bez wątpienia!
Robert Talarczyk po raz kolejny pokazał klasę i udowodnił, że warto mieć
marzenia, warto je realizować, warto się poświęcić, by na koniec móc cieszyć
się efektem tej ogromnej pracy będącej udziałem wielkiej grupy wspaniałych i
nieprzeciętnych ludzi.
„Krzyk” będzie wielkim hitem – tego jestem pewna!!
„To dla Was chwila, dla mnie całe życie!” – niech te słowa Jacka Karczmarskiego
będą wyrazem tego wszystkiego, co w chwili obecnej czuję i co czuć będę za
każdym razem, gdy znajome mi twarze KRZYKną… w głębi scenicznego mroku czy w
oślepiającym blasku reflektorów… Może właśnie Ich krzyk spowoduje, że mury
runą…
Temat: Piosenki Kaczmarskiego w wersji reggae
Dobry pomysł, kiepska realizacja
Stwierdzenie, że piosenki z promocyjnego miksu są lepsze niż oryginały, samo
dla siebie jest dostatecznie wymowne, by pozostawić je bez komentarza.
Jakiekolwiek wartościowanie tych dokonań w kategoriach "lepsze" czy "gorsze od
oryginału" nie ma zresztą najmniejszego sensu. Jest Jacek Kaczmarski, są
wykonawcy utworów Kaczmarskiego, są i ich interpretatorzy, są wreszcie
naśladowcy. Naturalny porządek. Każdy jest lepszy albo gorszy - w swojej
sytuacji, w swojej roli.
Czy sposób na dotarcie do młodych? Nie, Kaczmarski nie musi pozyskiwać
młodzieży, młodzi ludzie słuchają go chętnie, cenią go, dociera do nich jego
twórczość. Nie trzeba naginać tego, co zostawił po sobie poeta, by przybliżyć
jego dzieło młodym. Przekonuje chyba liczba użytkowników Forum poświęconego
autorowi "Murów", z których większość nie ukończyła dwudziestego roku życia,
przekonuje żarliwość toczonych tam przez nich dyskusji! Kaczmarski nie jest dla
młodych kimś obcym! A że znaczna część młodzieży nigdy nie sięgnie po jego
piosenki... Jest niby artystą niszowym? Na tej samej zasadzie i "słowiańskie"
reggae może uchodzić za zjawisko niszowe. W końcu nie w tym rzecz, żeby wszyscy
młodzi słuchali Kaczmarskiego.
Pewnie więcej jest fanów reggae niż Jacka. Są widać tacy, którym jedno
odpowiada i drugie, a najchętniej dwa w jednym. Ale, ale. Te zapowiedzi, które
są na próbce, to - jak dla mnie - porażka totalna i skończona. I NIE CHODZI
bynajmniej o to, że wtłaczanie Kaczmarskiego w inną muzyczną szatę niż jego
własna jest niedopuszczalne. Nie, broń Boże, pod tym względem ta próba jest ze
wszech miar godna uznania. Jeśli ktoś się zdobywa na podobne eksperymenty, to
oznacza jedno: Kaczmarski żyje! Żyje nie tylko życiem swoim, ale i wtórnym, a
to najwyższy dowód, że jego twórczość nie jest hermetyczna, że może trwać, że
musi trwać, że jest potrzeba, by trwała.
Nie w tym sensie spaprano więc tę robotę, że usiłowano mieszać rzeczy do siebie
nieprzystające. Chodzi o to, że zabrano się do SAMEJ PRACY - według mnie
oczywiście - trochę chyba na siłę. Aranżacje "Dylana" czy "Niech..."
przykładowo zupełnie mijają się z sensem, to reggae dla reggae, zupełnie bez
Kaczmarskiego, nieważne, że podparte jego tekstami. Nie widzę najmniejszego
sensu ponownego adaptowania "Murów". Tu trzeba wielkiego geniuszu, na miarę
Jacka, by z wyiterpretowanego do cna utworu wydobyć coś nowego. "Źródło" niby o
czym? Już lepiej nawet - serio! - weszła w nie Patrycja Markowska w swej
solowej refleksji.
Są, rzecz jasna, także dobre kawałki. Świetny, pachnący jakże bliskim w końcu
Jackowi Staszewskim, ale i oryginalnym Brelem "Pijak", nastrojowy "Cień" i
wreszcie wybitna, głęboka, wszechogarniająca "Modlitwa o wschodzie słońca" -
ale to już przecież nie piosenka Kaczmarskiego.
Słowem, przedsięwzięcie potrzebne, dobrze, że się narodziło, dobrze, że ze
znanymi nazwiskami (Staszczyk i Żydzi z krakowskiego Kazimierza), dobrze, że
nie dystansuje się od niego szukająca rozpaczliwie swojej szansy Patrycja
Kaczmarska. Zobaczymy, jaka będzie całość. To, co można usłyszeć w
prezentowanych fragmentach, wypada żenująco, ale miejmy nadzieję, że to jedna z
prób, że pójdą za nią następne, poważniejsze, doskonalsze.
Oby tylko nikt nie próbował przerobić na reggae "Epitafium dla Wysockiego"!
Temat: Michnik postąpił szlachetnie i pięknie
Polemizuję wybiórczo, dobrze zauważyłaś
malanna napisała:
> Dokowski jesteś boski!
Trzeba było tak od razu!
> nie zaś do tak stanowczego zabierania głosu.
Jedyne co jest stanowczego w moim głosie, to obrona Michnika przed ludźmi
niskiego formatu, którzy zamiast uszanować żałobę po Kaczmarskim, wykorzystują
ją jako pretekst do absurdalnego atakowania naszego miłego gospodarza. Reszta
stanowczości to projekcja.
> program - zestaw piosenek
> nagranych na jednej płycie pod wspólnym tytułem
To się nazywa po prostu "płyta"
> zaczynasz atakować osób tą wiedzę posiadających.
Znów projekcja. Atakuję tylko antysemitów za ich chamstwo i czerwonych za całe
ich zło.
> czemu polemizujesz ze mną tak wybiórczo?
Dlatego, bo z innymi fragmentami tego co piszesz po prostu się zgadzam. Taki
już na tym forum jest zwyczaj, że brak polemiki oznacza zgodę.
> Dlaczego nie dyskutujesz ze wszech miar prawdziwym
> stwierdzeniem, że Jacek Kaczmarski nie jest dla wszystkkich, jak uparcie
> usiłujesz tego dowieść, tym samaym, co dla Ciebie - bardem opozycji.
Bo jest to twierdzenie ze wszech miar prawdziwe i ja nawet nie próbowałem tego
dowieść. Twierdzę jedynie, że jest bardem dla większości tych, co znają nazwsko
Jacek Kaczmarski.
> Kilkuset ludzi zasiadło przed komputerami, żeby na różnych forach napisać,
> kim był dla nich Jacek Kaczmarski. A był przede wszystkim nie bardem, ale
> uniwersalnym poetą, głosem sumienia, nauczycielem,
Myślę, że nawet jest kilkaset tysięcy takich ludzi.
Ale jest jeszcze klka milionów tych, którzy wiedzą o nim tyle, że był bardem
opozycji.
> A skąd ten snbizm wziąłeś? Wybacz, ale nie wiedziałam, że brak krytycyzmu
> równa się snobizm. To dla mnie nowość. Muszę to przemyśleć.
Napisałem tylko, że snobizmem byłoby z mojej strony, gdybym zainteresował się
teraz twórczością Kaczmarskiego. Wiem że to trudne słowo, ale warto je rozumieć.
> nie powtarzałbyś z uporem maniaka "bard opozycji", "bard opozycji".
Ależ to fakt niezaprzeczalny. Wiem to z pierwszej ręki.
> 7. Co do Niemena - nie wiem, jakiej stacji słuchasz, że jego muzykę możesz
> usłyszeć wszędzie i o każdym czasie, ale: Niemen był muzykiem i to wybitnym,
> a Kaczmarski przede wszystkim poetą i pieśniarzem, nie rozumiem więc,
> czemu ich porównujesz i jaki wniosek ma z tego wypłynąć.
Niemen już jest częścią hstorii sztuki i będzie nią za 50 lat. A o Kaczmarskim
za 50 lat już nikt nie będzie pamiętał.
> Na przykład Krzysztof Penderecki nie
> był bardzem opozycji, a też go nie można usłyszeć w radio i niewiele polskich
> rodzin ma płytę z jego kompozycjami.
Co to za porównanie. Penderecki był lansowanym przez sowietów grafomanem
tworzącym w stylu industrialnego socrealizmu. Ten fabryczno-zgrzytliwy nurt w
muzyce współczesnej był atrakcją tylko dla lewicowych snobów na zachodzie.
> A to, że Ty wolisz zapamiętać Kaczmarskiego, jako legendę z czasów PRLu,
> to już Twoja sprawa. Uważaj tylko, by Twoje chcenie nie prowadziło do
> zafałszowywania rzeczywistości.
Dziękuję, będę uważał
> To trochę tak, jakbyś pamiętał, że Gustaw Holoubek grał tylko Konrada
Akurat Holoubka pamiętam przede wszystkim ze sztuki granej kiedyś w Teatrze
Małym "Miesiąc na wsi". Byłem na tym wielokrotnie, to najlepsza sztuka jaką
widziałem (ale widziałem mało bo w teatrze nie gustuję). Grał w parze z
Łapickim. Pamiętam z niej kapitalny tekst:
- co pan sądzi o naszym nowym sąsiedzie?
- nudny, gruby, głupi ... ale nic złego o nim powiedzieć nie można
To nie była sztuka Wilde'a wbrew pozorom, ale jakiegos Ruska, któremu udało się
bardzo ładnie Mistrza naśladować.
Holoubka zapamiętałem więc jako jajarza, to była jego najlepsza rola, więc
przypuszczał, że był wtedy najbliższy swojego prawdziwego ja.
Morał z tego, że każdy ma prawo odbierać sztukę po swojemu i pamiętać artystów
jak mu się podoba.
Temat: W takim razie o Jacku !
Urodził się w Warszawie 22 marca 1957 roku. W 1980 r. ukończył wydział
polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim. Zadebiutował na Studenckim Festiwalu
Piosenki w Krakowie w 1977 r. „Obławą” opartą na motywach utworu Włodzimierza
Wysockiego, zdobywając pierwszą nagrodę. Był zafascynowany osobą i twórczością
Wysockiego, któremu poświęcił wieloczęściowy utwór pt. „Epitafium dla
Włodzimierza Wysockiego”. Pod koniec lat siedemdziesiątych ukazały się dwie
płyty Kaczmarskiego, do których materiał przygotował razem z Przemysławem
Gintrowskim i Zbigniewem Łapińskim: „Mury” i „Krzyk”. Stan wojenny zastał go we
Francji. Nie wrócił do Polski, osiadł w Niemczech i rozpoczął współpracę z
Radiem Wolna Europa. Koncertował również na rzecz Solidarności m.in. w USA,
Kanadzie i Izraelu. W 1990 r. powrócił do kraju odbywając tryumfalną trasę
koncertową. Największe sale w Polsce dosłownie „pękały w szwach”. Zaczęły
wówczas ukazywać się kasety i płyty Jacka Kaczmarskiego, wydawane przez
nieznaną jeszcze firmę fonograficzną Pomaton. Programy: „Kosmopolak”, „Dzieci
Hioba”, „Głupi Jasio”, „Raj”, a zwłaszcza płyta koncertowa „Live” cieszyły się
ogromnym powodzeniem. W latach 1993 – 94 ukazały się dwa kolejne albumy: „Wojna
Postu z Karnawałem” (nagrana wraz z P. Gintrowskim i Z. Łapińskim) i „Sarmatia”
(zrealizowana wspólnie ze Z. Łapińskim). W 1995 r. wydana została powieść
autobiograficzna „Autoportret z kanalią” (Wydawnictwo Wodnika) oraz wywiad-
rzeka „Pożegnanie barda”, po czym Jacek Kaczmarski wyjechał na stałe do
Australii. Jeszcze przed wyjazdem powstał kolejny program pt. „Pochwała
łotrostwa” (Pomaton-Emi 1997). Częste pobyty Kaczmarskiego w kraju pozwoliły mu
wiosną 1998 r. nagrać kolejną płytę: „Między nami”. Jest to szczególne
wydawnictwo w jego dorobku. Po raz pierwszy bowiem w sesji nagraniowej wzięli
udział artyści jazzowi, m.in. trio Janusza Strobla. Koncert w Sali Kongresowej
wraz ze wspomnianymi muzykami transmitowany był przez Program 3. Polskiego
Radia. Jednocześnie na półki księgarskie trafiła jego nowa powieść pt. „Plaża
dla psów” (Muza SA) oraz ekskluzywne wydanie jego poezji: „A śpiewak także był
sam” (Wolumen). W 1999 r. ukazały się dwie reedycje na CD płyt: „Mury”
(Pomaton) i „Krzyk” (Polskie Nagrania) oraz nowa powieść pt. „O aniołach innym
razem” (Wolumen). Rok dwutysięczny przyniósł płytę pt. „Dwie skały” (Polskie
Radio SA), tomik poezji z serii Biblioteka Bardów (Twój Styl),
wznowienie „Autoportretu z kanalią” (Scutum). W 2001 r. ukazała się nowa
powieść "Napój Ananków" oraz płyta "Dwadzieścia (5) lat później". W 2002 r.
Polskie Radio wydało płytę "Mimochodem". W marcu 2002 r. Jacek Kaczmarski
dowiedział się, że cierpi na zaawansowane stadium raka przełyku. Aby podjąć
kosztowne leczenie zorganizowana została w środowisku piosenkarskim kampania
pomocy na rzecz Jacka. Odbywały się liczne koncerty z udziałem wielu znanych i
nieznanych artystów. Zastosowana terapia wydawała się skuteczna, gdyż nastąpiła
remisja nowotworu. Walczył z chorobą dwa lata. Zmarł w Gdańsku 10 kwietnia 2004
r.
Temat: Michnik postąpił szlachetnie i pięknie
Bardzo się cieszę, że Kaczmarskiego cenisz ...
... także jako artystę.
malanna napisała:
> Jakże inaczej potraktować wspomnienie Adama Michnika o Jacku Kaczmarskim,
> w którym jest więcej Michnika, niż Kaczmarskiego?
Jednak ta absurdala insynuacja zdradza twój irracjonalny stosunek do Michnika.
> Przecież fakt, że „Michnik toczy walkę z korupcją” ma się nijak do
> osoby Jaka Kaczmarskiego.
Ma bardzo wiele, gdyż dla większości Polaków Kaczmarski był jednak bardziej
bardem opozycji niż artystą. Przyjażń Michnika z Kaczmarskim nie była
przyajźnią dwóch artystów o pokrewnej duszy, ale byłą przyjaźnią dwóch
antykomunistów. A dzisiejsza walka Michnika jest kontynuacją jego walki z
czerwonymi, w której Kaczmarski także brał udział. Jak widać wspierał Michnika
do końca i za to mu chwała. Dobrze że Michnik o tym przypomniał.
> przy okazji śmierci takiej osoby należy pisać
> tylko o niej i o jej wpływie na innych.
Michnik dał nam do zrozumienia, że Kaczmarski do końca wspierał przyjaciół i
wpływał na nich pozytywnie. Być może duchowemu wsparciu Jacka Adam zawdzięcza
wytrwałość w nieustającej walce z otaczajacym nas złem.
> wypadałoby jeszcze znać twórczość Jaka Kaczmarskiego.
Szanuję go i bez tej znajomości. Nie gustuję w twórczości tego gatunku, chociaż
wierzę, że Kaczmarski osiągnął w niej szczyty.
A skoro już rozwijasz wątek dla mnie uboczny - jakość twórczości Kaczmarskiego -
to nasuwa mi się porównanie z Niemenem, który był wielkim artystą, ale nie był
bardem opozycji. Dlatego Niemen sławny jest jako artysta a jego muzykę można
usłyszeć wszędzie i w każdym czasie, i w każdym domu są jego płyty. Kaczmarski
był sławny jako bard opozycji antykomunistycznej, prawie nikt nie ma jego płyt
i bardzo rzadko można w dzisiejszych czasach usłyszeć jego piosenki.
> Tak, tak, twórczość... Nie tylko "Mury", ale też kilkanaście innych
> programów
Co znaczy słowo "program" w tym dziwacznym kontekście?
> Twoje uwaga, iż „Jednak jako piosenkarz czy poeta był słaby i w wolnej
> Polsce jego śpiewanie miało sens tylko jako wspomnienie jego zasług w walce
> o Polskę.
> (...) Michnik szanował go do końca, jako człowieka zaangażowanego w sprawy
> ojczyzny, ale nie musiał cenić go jako artystę.” świadczy tylko o
> głębokiej nieznajomości tematu.
Chętnie Ci wierzę, gdyż wszelkie superlatywne wypowiedzi o Kaczmarskim są
balsamem dla mych uszu, szczgólnie poprzez kontrast do chamskich i pełnych
nienawiści wypowiedzi niektórych osobników na temat Michnika.
> Czy takie reakcje może obudzić śmierć marnego zapomnianego poety?
Barda opozycji, zapomniałaś? To wystarcza do tych reakcji.
> Zastanów się, dlaczego na jego koncerty jeszcze w późnych
> latach dziewięćdziesiątych (ostatni raz na Jego koncercie byłam jesienią 1999
> r. w Teatrze Polskim we Wrocławiu – pełna sala)
Na ile osób? Zresztą nie dziwi frekwencja na koncertach legendarnego barda
opozycji.
> Na pewno nie tylko dlatego, że kojarzy im się on jedynie ze stanem
> wojennym i „Solidarnością”.
Bardzo się z tego cieszę
> Zasadniczym grzechem Twoich wypowiedzi nie jest więc bezkrytyczne uwielbienie
> dla Adama Michnika (tzn. Twój bezkrytycyzm), ale zupełny brak pogłębionych
> wiadomości o Jacku Kaczmarskim.
Próbujesz grać na moim domniemanym snobizmie? Nie jestem snobem i nie będę
nawet udawał, że żałuję, iż nie znam lepiej twórczości Kaczmarskiego. Mam tyle
jeszcze zaległości z literatury i sztuki ...
Wolę zapamiętać Kaczmarskiego jako legendę z czasów PRL
Temat: Jacek Kaczmarski, zostanie pamięć i pieśń
Kilka słów od siebie dla Jacka
Trudno pisać, gdy w oczach łzy a serce boli...
Od pierwszego spotkania z jego muzyką, a było to jesienią 1980 roku chyba w MKZ
we Wrzeszczu, chyba w sekretariacie Bożena Rybicka miała taśmę i tam po raz
pierwszy słuchałem Mury, czy może u Joanny Wojciechowskiej, a może u Wilka,
może jednak wcześniej, już na strajku w stoczni w sali BHP, ktoś puścił Mury...
Nie pamiętam kiedy po raz pierwszy go usłyszałem... Pamiętam jednak jak mnie
zaskoczyły jego pieśni. Nie zdawałem sobie wcześniej sprawy, że można tak
wspaniale śpiewać o tak ważnych sprawach, że poezja, muzyka i głos Jacka, ale i
Przemka i Zbyszka, i treść jego pieśni tak głęboko przenikała w duszę, umysł.
On pomagał mi budować moją wrażliwość na świat i słowo.
Później cały czas, gdy tworzyliśmy NZS, jego muzyka była razem z nami. Gdy
trafiła do mnie kaseta z programem "Raj" słuchałem jej bez końca, słowa
przychodziły, wracały, muzyka i słowa jakoś oplatały skojarzeniami, czarowały
swą plastyką. Jak byłem zaskoczony gdy Ania powiedziała mi, że widziała
spektakl Mundzika, do którego trio napisało muzykę a Jacek słowa, że widowisko
było tak przejmujące, że ona nie zapamiętała muzyki. Jak więc to musiało być
niesamowite ten dźwięk i obraz. "Raj" do dziś pozostał dla mnie najważniejszy z
jego licznych programów. Mam nadzieję, że spotka tam wielu dobrych ludzi,
którzy mu zawsze wszystkiego najlepszego życzyli. Mam nadzieję, że tam, jeśli
mnie tam przyjmą, będe mógł słuchać go dalej.
Po raz pierwszy widziałem Jacka na żywo podczas Przeglądu Piosenki Prawdziwej w
Hali Olivia. Wielka hala, trzy punkty światła i ich potężny śpiew. To wtedy
dało takie poczucie i wiarę, że nic nie może nas powstrzymać w dążeniu do
wolności i w walce o dobro i prawdę. Po raz drugi byłem w tej hali 9 lat
później na jego pierwszym koncercie po powrocie do kraju. Już inny klimat, już
nie takie tłumy, ale jak zaczął śpiewać widać było, że prąd przeszedł przez
ludzi. Na tym koncercie spotkało się wiele osób, które od czasu konspiracji
zdążyły się już rozjechać po Polsce. Miło było choć przez chwilę zamienić kilka
słów. Wróciły wspomnienia przy muzyce Jacka.
Liczyłem, że wygra walkę z rakiem, liczyłem, że specjaliści wyleczą go nie
tylko z raka ale że będzie mógł dalej śpiewać, choć zapewne nie tym samym
głosem. Niestety...
Czasem w stanie wojennym, gdy miało się wszystkiego dosyć, brakowało pieniędzy,
sił i na studiowanie, i na konspirację, i na dorabianie pieniędzy gdzieś na
jakiś pracach w stoczni, pomagał Jacek. Pomagała jego "Zbroja" czy "Nasza
klasa". Dałeś mi Jacku zbroję na ciężki stan wojenny. Na czas gdy tak ważna
była nadzieja. Pokazałeś mi też w "Wojnie Postu z Karnawałem" w co zamienia się
odrodzona Polska. Wiem, że nie o takiej chciałeś śpiewać pieśni...
Piszę te kilka niezdarnych zdań moich wspomnień, wiem, że nie potrafię opisać
tego co on swym śpiewem zrobił dla mnie i dla innych, dla całego pokolenia, a
więc i dla Polski. Bo słowa czasem są silniejsze od pałek, kul i krat. Mogli
nas pokonać, ale nie zdusić naszego ducha. Mieliśmy i dalej niektórzy z nas
będę mieli swego barda. Nawet jeśliby każdy z nas został sam a tłum przemykał
bokiem. Można być wiernym marzeniom bez względu na kłamstwa, gdy słucha się
jego utworów. Każdy to sam rozstrzyga w swoim sumieniu...
Jacek Kaczmarski: "Dokąd nas zaprowadzisz Panie"
[...]
Więc nas zabierz bez tych uśmiechów
Co dzień rano zostawianych na lustrze
I bez śniadań, w pośpiechu by zdążyć
Na kolejny autobus do jutra
Bo my tu tak do jutra, do zaraz
Do pierwszego i do wakacji
Rozliczając geniuszy z geniuszu
A zjadaczy chleba z kolacji
Więc już jutro zaprowadź nas, Panie
Bez bagażu i bólu głowy
I gdy nic nam na drodze nie stanie
Spróbujemy zacząć na nowo
Temat: Dzieła wszystkie (?) J. Kaczmarskiego - list
Odpowiedź Pomatonu na mój list
Szanowny Panie,
nie jest Pan pierwszą osobą, która zarzuca nam skąpstwo lub niechlujstwo, bądź
jedno i drugie jednocześnie. Już w trakcie prac nad wydawnictwem pojawiały się
głosy niezadowolenia ale jak do tej pory udawało nam się wytłumaczyć wszystkim
zainteresowanym powody naszego postępowania i poprzeć je racjonalnymi
argumentami.
Doskonale wiemy, czego brakuje w tym boxie ale nie traktujemy tego jako naszego
niedopotrzenia. Takie było założenie - w boxie znajdą się tylko te wydawnictwa,
które ukazały się na płytach - i taką formę zaakceptował sam Jacek Kaczmarski.
Antologia była Jego pomysłem i powstawała przy pełnej Jego akceptacji. Żałujemy
bardzo, że jej nie doczekał.
Jako fan, doskonale Pan sobie zdaje sprawę, że utworów, które mogłyby się
znaleźć w "dziełach zebranych " jest o wiele więcej i spokojnie starczyłoby ich
na kolejny box. I taki właśnie mamy zamiar. Planujemy wydać taką antologię,
która będzie zawierała materiał muzyczny który nie zmieścił się na wydaniach cd
oraz te wszyskie piekne piosenki Jacka, które nie ukazały się nigdzie. Nie
wiemy jeszcze kiedy, ale na pewno.....
Pozdrawiam
Magda Słupska
p.s. poniżej przestawiam Panu list jaki Tomasz Kopeć napisał do fana, który
miał podobne wątpliwości jak Pan. Być może będzie on lepszym wytłumaczeniem...
Panie Grzegorzu,
dziękuję za list, i Pana troskę o jakość tego wydawnictwa.
Podczas codziennej pracy w Pomatonie wielokrotnie spotykały mnie podobne
dylematy, gdzie z powodu pojemności płyt, trzeba było szukać kompromisów i
dokonywać wyborów ze sfery typowo artystycznej. Już pierwsze wydawnictwo
Pomatonu, czyli właśnie Jackowy Live pojawiło sie najpierw tylko na 2 kasetach.
Gdy w chwile potem pojawiła się mozliwośc wyprodukowania pierwszej płyty,
musieliśmy z Jackiem ciąć... Potem prawie przy każdej z płyt w Złotekj Kolekcji
dopychało się tych nagrań do ponad 75 minut, a i tak wiele ciekawych sie nie
mieściło.
Nie sądzę, żeby Pomaton był w stanie jeszcze bardziej powiększać i tak
najbogatsze dotychczas wydawnictwo płytowe, bo tylu płyt naraz nie mieli ani
Grechuta, ani Niemen, ani Republika. Rzeczywiście nie będzie łatwo sprzedać
nawet 500 takich kompletów, choćby ze względu na wyższą cenę za ponad 20 płyt.
I nie zmieni tego żadne kilka piosenek więcej.To Wydawnictwo jest ukłonem dla
Jacka, i jego miłosników. Obejmuje komplet wydanych wcześniej płyt, w wersjach
jakie ludzie znają. Nie zawierają bonusów, piosenek zapomnianych,
niedocenionych i zagubionych. Bo takich jest znacznie więcej ponad to, o czym
Pan wspomina. I dlatego istnieje pomysł innej antologii, zbierającej takie
właśnie utwory. Zachęcam więc Pana do pomocy przy zredagowaniu tej 3, 4 czy
może nawet 5 płytowej antologii, gdzie tacy jak Pan znawcy i miłośnicy jackowej
twórczości będą mogli znaleźć kopalnię fantastyczntch, nigdy i nigdzie nie
publikowanych piosenek i ich niecodziennych wersji. Bo paradoksalne jest to, że
od strony marketingowej (a nie da się jej całkiem pominąć) powiększenie
pierwszego zbioru o piosenki na których Panu zależy, automatycznie osłabia
potencjalna atrakcyjność tej drugiej planowanej antologii, co na pewno Pan
rozumie.
Nic więcej w tej kwestii nie mogę dla Pana zrobić. Dziękuję za zainteresowanie
Wydawnictwem.
Pozdrawiam serdecznie
Tomasz Kopeć
Temat: Lenistwo
Obłomow, Stolz i ja
Zainspirowany wypowiedzią Witka i całą twórczością Jacka Kaczmarskiego
proponuję jego piosenkę, która skłania do refleksji nad lenistwem.
OBŁOMOW, STOLZ I JA
(wg. powieści Gonczarowa)
Wokół Obłomowa od południa zamieszanie:
Stary Zachar wnosi tacę - parujący żur
l z grzybami jeszcze ciepły pieróg na śniadanie;
Gromko brzmi z wejściowych drzwi przyjaciel Stolz - bonjour!
Stolz - gorączka - zdziera z okien grube warstwy kotar,
Dzwoni obcas po posadzce, róg myśliwski gra.
Gwałtem wpada do salonu dzień w kaskadach złota:
- Hej, wach' auf, lljo lljiczu! Mais, reveille-toi!
A Obłomow na kanapie
Ni to marzy, ni to chrapie
I przed światłem łeb zastania,
I nieskory do śniadania.
Pikowaną kryje kołdrą
Gębę dobrą, gębę mądrą.
Ale jakby niepotrzebną.
Bo niezdolną trafić w sedno.
Może szkoda na to czasu?
- Zachar, mityj! Nalej kwasu!
Rzutki Stolz to człek światowy i sprężyna czynu -
Przystrzyżone bokobrody, woskowany wąs:
Zna go Paryż, Sankt-Petersburg, jeździ do Londynu,
Kowal losu, który posiadł salonowy pląs.
Zawsze w ruchu! Z miejsca w miejsce gna, co koń wyskoczy!
Świat umyka mu spod stóp, jak śnieg spod śmigłych sań.
W każdym przejrzy się zwierciadle - zręczny i uroczy -
W politurze gabinetów, w lśniących oczach pań...
A Obłomow na kanapie
Rozproszone myśli łapie,
A jak złapie - to zapłacze,
A to znaczy, że cos znaczą...
Cóż, że znaczą, skoro giną
Za rozstajem, za równiną
W blasku, co źrenice drażni...
Może by tak pójść do łaźni?
Może szkoda na to czasu?
-Zachar, mityj! Nalej kwasu!
Stolz - przyjaciel - nie rozumie, rzuca się ratować!
Utrzeć by surówkę z marchwi! Żur i pieróg precz!
Ej, zrobimy my człowieka z tego Obłomowa!
Przystrzyżemy, wystroimy, strój to główna rzecz!
Wszak nie tacy teraz robią zyski i kariery!
Sama swołocz i kryminał! Starczy tylko chcieć!
Ilja! Z ciebie człek rozumny, obywatel szczery!
Pomyśl tylko, gdzie byś mógł już być! Co mógłbyś mieć!
A Obłomow na kanapie
Nad haftkami gaci sapie
I wspomina w melancholii
Wiejski dwór, dmuchawce w polu -
Dwór dzieciństwa, jak za mgłą.
Gdzie - gdy chcą - to wszyscy śpią...
A tu dramat, trudna sprawa:
Zwinna spinka, wredny krawat.
Może szkoda na to czasu?
- Zachar, mityj! Nalej kwasu!
Śliskie podłóg arabeski, lustra, żyrandole,
Amfiladą szybkich spojrzeń echem sunie szept.
Maski, miny i grymasy, blask i zgiełk przy stole,
Bursztynowy lep na muchy! Od much czarny lep!
Stolz pod rękę llję trzyma, by nie uciekł głupiec:
Chce wyswatać go ze światem - żeń się, Ilja, żeń!
Aż wyrywa się Obłomow, trzewikami tupie:
- Żeby światem się nacieszyć, trzeba znaleźć cień...
Zaciągnięte znów kotary,
Żur i pieróg wniósł Zachary
I przymyka się powieka -
Kochać świat? Tak, lecz z daleka,
Z życzliwością i dobrocią,
Nie pytając - za co? Po co?
Kołdra grzeje jak samowar,
Wraca sen do Obłomowa...
Może szkoda na to czasu?
- Zachar, mityj! Nalej kwasu!
Taki z nim i Stolzem kram -
A ja... obu w sobie mam.
Jacek Kaczmarski
29.10.2001
Pozdrawiam
otryt
Temat: ulica J.Kaczmarskiego?
Chciał żyć pod własnym sztandarem
Jacek Kaczmarski 1957-2004
Najpierw musiał zmierzyć się z losem artysty w PRL epoki Gierka. Wybór był
następujący: pełna niezależność, której ceną było zamknięcie w opozycyjnym
getcie, albo próba gry z władzą w nadziei dotarcia ze swoim przesłaniem do
większego kręgu odbiorców.
Krzysztof Burnetko /2004-04-18
Mógł funkcjonować poza systemem, wydając swoje piosenki własnym sumptem na
kasetach nagrywanych w domowych warunkach i poza zasięgiem cenzury - tak
właśnie wtedy zaczął to robić inny pieśniarz Jan Krzysztof Kelus. Spróbował
gry: uznał że warto wykłócać się z cenzorami o swoje teksty, bądź pisać je tak,
by zmylić czujność, skoro da to szansę na występy czy to w klubach studenckich,
czy na festiwalach, dla ludzi z innych, niekoniecznie opozycyjnych środowisk. Z
czasem okazało się, że obie te postawy były ważne.
Potem musiał zmierzyć się z losem narodowego barda. “Mury” były śpiewane na
strajkach “Solidarności” i Niezależnego Zrzeszenia Studentów, a po 13 grudnia
1981 w obozach internowania i na podziemnych imprezach. Bestsellerem drugiego
obiegu stały się kasety z zapisami jego koncertów. Bolał jednak, że przesłanie
niektórych jego piosenek - teraz już pieśni - jest wypaczane. Choćby
właśnie “Mury”: choć w istocie przestrzegały przed niebezpieczeństwami, jakie
niosą wszelkie ruchy masowe, stały się paradoksalnie hymnem największego i
najważniejszego ruchu w komunistycznej Europie.
Następnie musiał zmierzyć się z losem emigranta politycznego. Też niełatwym:
wszystko, co robił i co pisał, każdy koncert i publiczna wypowiedź, były siłą
rzeczy postrzegane jako element walki z reżimem. Od kiedy zaś zaczął pracować w
Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa, mógł wprawdzie znów trafiać do rzesz
słuchaczy w kraju, ale jego audycje i piosenki - nawet te całkiem abstrahujące
od doraźnej rzeczywistości, bo dotyczące polskiej mentalności, historii czy
wręcz ponadnarodowych i ponadhistorycznych kwestii egzystencjalnych - zyskiwały
niemalże propagandowy wydźwięk. Równocześnie zdawał sobie sprawę, że wbrew
potocznemu odbiorowi nie jest właściwie ani muzykiem, ani poetą. I nie miał
takich ambicji. Mówił o sobie, że jest raczej publicystą i trzeźwo zauważał, że
nie jest to żadne posłannictwo i nie sposób pisaniem zmieniać rzeczywistości.
Od 1989 r. musiał z kolei zmierzyć się z rolą obywatela swojego już państwa.
Nie wahał się wtedy mówić niepopularnych prawd - nawet jeśli ceną była utrata
wielu dotychczasowych wielbicieli. Bycie obywatelem pojmował też jako bardziej
prozaiczny obowiązek: potrafił choćby przylatywać do Polski z Australii, gdzie
mieszkał wciąż przez część roku, byle tylko oddać głos w wyborach.
Musiał wreszcie zmierzyć się z chorobą. Najpierw z alkoholem, potem z rakiem.
Potrafił otwarcie i odważnie o tym mówić. Z pierwszą chyba po wielu próbach
wygrał, z drugą się nie udało.
W 1987 roku mówił krakowskiemu pismu drugiego
obiegu ,,Promieniści”: ,,Chciałbym, aby mnie postrzegano jako człowieka, który
pisze, śpiewa, ale reprezentuje wyłącznie siebie. Kiedy przypisuje się mnie czy
to do mojego pokolenia, czy do epoki »Solidarności«, czy do mitologii
narodowowyzwoleńczej, to fałszuje się moje piosenki. One nie są o kimś - one są
o mnie. Nie walczę z żadnym sztandarem, poza tym... uwielbiam czerpać z tego,
co daje mi świat... podróże, ludzie, alkohol... no życie po prostu”.
Temat: przechowywane "skarby"
Przypomniałaś mi, były kiedyś w okolicy studni, spotkania przedziwne.
Fragment tamtego wątku przytaczam, rozsentymentalniony trochę...
• Re: altana i nie tylko...
oldpiernik 29.01.2004 07:38 + odpowiedz
Ściągam z wątku rusha, cytowanie nie wychodzi mi dobrze, więc ściągam gotowca,
który mnie poruszył z całym kontekstem wątku... (a wątek na FOC)
"U studni"
Spotkamy się kiedyś u studni
Wkoło będzie zielono
Nasze żony będą odświętne
Nawet wódkę wypić pozwolą
Spotkamy się kiedyś u studni
Takiej zwykłej - z kołowrotem
Woda w niej będzie chłodna
W świat uwierzymy z powrotem
Spotkamy się u studni
Być może że na drugim świecie
Bóg przecież jest łaskawy
I pewnie da nam tę pociechę
Spotkamy się kiedyś u studni
Z wiecznie żywą wodą
Bellona też zaprosimy
On przecież będzie polewał
Spotkamy się u studni
I będziemy znów tacy młodzi
Nasze żony będą piękne
Nam wódka nie będzie szkodzić
słowa: Adam Ziemianin
i dalej trochę kontynuacja rusha
Przypomniałem sobie ładny tekst śpiewany przez Tomka Kamińskiego (Tomasz Żółtko
to śpiewa, rozpędziłem się z tym Kamińskim... <korekta rusha>) , ale czy to
Jego - nie wiem.... Myślę, że zatrzymać się nad nim warto, ale nie warto
nurkować....
Radości i uśmiechów wiele dla wszystkich :)
Biedni, bogaci i Ci nijacy,
Jedni jesienią, inni wiosną,
Wszyscy znikamy z powierzchni ziemi
Odlatujemy......
Czy tego chcemy, czy nie chcemy
Odlatujemy, odlatujemy....
Strzępią się na nas stare ubrania,
Maleje w oczach siła i wiara,
Podobni chwilom, które czas zmienił,
Odlatujemy....
Czasem zrobimy coś dobrego,
Być może w zgodzie z samym sobą,
Lecz to za mało, to nic nie zmieni,
Odlatujemy....
i jeszcze dalej wpis white_caps`a:
Teksty J Jacek Kaczmarski Włóczędzy
Wchodzimy z twarzami zdrowymi od mrozu,
Siadamy przy ogniu tańczącym z radości.
Ścieramy z nadgarstków odciski powrozów,
Wołamy o wino i chleb i tłustości,
Spod ścian patrzą na nas w milczeniu miejscowi
Napięci, na wszystko gotowi.
Wchłaniamy łapczywie wielkimi kęsami,
Łykamy alkohol aż warczy nam w grdykach,
Bekniemy czasami, pierdniemy czasami,
Aż z ław w ciepło wzbija się woń wędrownika
I płynie pod ściany miejscowych, jak ręka
Co mówi - przestańcie się lękać.
Śpiewamy piosenki o drodze i pracy,
O braku pieniędzy i braku miłości,
Podnoszą się ze snu miejscowi pijacy,
Słuchają oczami rozumnej przeszłości,
Ktoś wstanie, podejdzie, zapyta - kto my?
- My dzieci wolności, bezdomne my psy.
Przysiada się stawiać i pytać nieśmiało
Gdzie dobrze, gdzie lepiej, a gdzie pieniądz rośnie?
I plączą się cienie pod niską powałą
I coraz jest ciaśniej i duszniei i głośniej,
Bo oto włóczędzy z przeszłością swą mroczną
Dla ludu się stają wyrocznią.
Mówimy o wojnach w dalekich krainach,
Zmyślamy, bogactwa zdobyte, stracone,
Słuchają, jak mszy, dolewają nam wina,
I dziewki przysiada się też, ośmielone,
Do ognia dorzuci przebiegły gospodarz:
Noc długa korzyści mu doda.
Rozgrzani, snujemy niezwykłą opowieść
Zazdroszcząc im tego, że tacy ciekawi,
Choć mają, co każdy powinien mieć człowiek,
A za - byle co - już gotowi zastawić
By włóczyć się, szukać i błądzić, jak my
I żyć bez pór roku, bez nocy i dni.
Pijemy i każdy już ma coś na oku -
Ten nocleg w piekarni, ten pannę piersiastą;
Świt znajdzie nas znowu za miastem na stoku.
Gdzie nikt tak naprawdę nic nie ma na własność,
A im pozostanie piosenka i sny:
"My dzieci wolności, bezdomne my psy"...
************
Ta studnia wciąż powraca i niepokoi.
Może dlatego studnia w moim ogrodzie jest taka, jaka jest?
A może jednak ławeczkę?
Temat: Rosja nie przeprosi Ukrainy za Wielki Głód z l...
Naturalnie, że wysiedlenie z domów czeskich mieszkańców Zaolzia przez Polaków w
1938 roku jest czynem haniebnym. Należy jednak przypomnieć, że te tereny były
po I Wojnie Światowej obszarem rywalizacji zarówno Polski jak i Czechosłowacji.
W myśl wielu międzynarodowych ustaleń z ówczesnych czasów było ogromne
prawdopodobieństwo, że zostaną one w granicach Polski. Ze względu na szczególne
skupienie uwagi przez Piłsudskiego na polskiej granicy wschodniej (wojna
polsko - bolszewicka), zza której zagrożenie młodego polskiego państwa było
największe, ówczesna Polska zaprzepaściła swoje szanse w wielu miejscach na
zachodzie i południu kraju. Utraciła tam swoje prawa na rzecz Niemiec czy
Czechosłowacji. Wydarzenia z roku 1938 były logiczną kosekwencją wcześniejszych
aspiracji Polski do terenów Zaolzia. Wcześniej swą szansę wykorzystała tutaj
Czechosłowacja (szczerze mówiąc rozumiem to) potem Polska. Nic jednak nie
usprawiedliwia wysiedlania ludności czeskiej, tym bardziej, że Polska w okresie
międzywojennym była jak najbadziej krajem wielonarodowym. Innym niechlubnym
epizodem ostatniej historii był udział wojsk z Polski w tłumieniu Praskiej
Wiosny. Co prawda inicjatywa pochodziła z ZSRR ale Polacy przy boku Rosjan w
ówczesnej Czechosłowacji jednak się pojawili. Jak bardzo zwykli ludzie w Polsce
dystansowali się od tego wydarzenia, niech zaświadczy choćby jedna z
popularnych opozycyjnych piosenek, w której bodajże Jacek Kaczmarski przeprasza
Czechów za "polskie czołgi nad Wełtawą". O Zaolziu często się wspomina, dużo
rzadziej natomiast pisze się o tym, że w 1939 w napaści Niemiec na Polskę brały
udział także wojska słowackie, które między innymi zajęły Zakopane. Oczywiście
w chwili obecnej, Czechy to Czechy a Słowacja to Słowacja, tym niemniej przed
II Wojna Światową i zaraz po niej tworzyły one jeden wspólny organizm
państwowy. Rachunek krzywd można by tak na dobrą sprawę spisywać po każdej
stronie, nie służy to jednak niczemu dobremu, tym bardziej, że byłby on
mikroskopijnie mały w poprównaniu z krzywdami jakich doznano zarówno ze strony
Niemiec jak i przede wszystkim ze strony Rosjan. Polska ma także wspólna
bolesną historię z Ukrainą (Wołyń, akcja "Wisła") czy też z Litwą, gdzie trzeba
zrozumienia i wybaczenia po każdej stronie. Myślę jednak, że są to zupełnie
inne skale problemów a przy okazji mają się absolutnie nijak do Rosjan, którzy
tak jak wcześniej napisałem nawet nie zdają sobie sprawy z tego, co kiedyś sami
innym zrobili. Zasadnicza różnica jest taka, że z Niemcem, Czechem czy Litwinem
można o tych sprawach rozmawiać, każdy zna historię, potrafi zrozumieć ówczesne
zachowanie drugiej strony i szuka wzajemnego wybaczenia a nie podchodzi do
tematu tak jakby chciał udowodnić, że tylko jego punkt widzenia jest słuszny.
To są pozostałości po rosyjskim "wielkomocarstwowym" złudzeniu....
Temat: ciekawy wywiad w gazecie....
Napisałem: Kaczmarek w szpitalu. Oczywiście, miałem na myśli Jacka Kaczmarskiego.
A tu piosenka (z charakterystycznym przypisem - bez niego nie za bardo byłoby wiadomo, o co chodzi)
Oddzial chorych na raka a la polonaise A. D. 2002
Pieciu na jedna sale kladli na Banacha
(miejsca ciagle za malo, a rak cos sie pleni),
wiec pieciu nas lezalo, a kazdy mial stracha,
ze to kres jego drogi na tej ciezkiej ziemi.
Ten spod okna z godnoscia znosil swoje leki:
szlafrok, kapcie, tranzystor,oficerska mina.
Dyrygowal, jak mamy korzystac z lazienki...
a ja - nic nie mowilem. Czytalem kryminal.
Drugi, z guzem na wardze, lubil telewizje,
wiec kazda wolna chwile na kobiecym siedzial;
mowi - wie pan, w cywilu to ja jestem fryzjer,
ale teleturnieje mnie biora, ta wiedza!
Godny zgodzil sie, owszem, ze bez wiedzy nijak,
on jednak osobiscie zwykl chadzac do kina;
po czym wlaczyl tranzystor na Radio Maryja,
a ja - nic nie mowilem. Czytalem kryminal.
Trzeci wciaz sie naswietlal, mial glowe w bandazach,
skore twarzy jak sandal i dziure po uchu.
Znikal "plucka przewietrzyc i raczka podsmazac".
Nikotynka - powiadal - podtrzymuje na duchu.
Ten od teleturniejow odmawial jej zalet.
- Panie! Panski nowotwor to ta nikotyna!
Obrazal sie Palacz - Przeciez uchem nie pale!
A ja - nic nie mowilem. Czytalem kryminal.
Czwarty tez malomowny. Wwiezli go o zmierzchu
i wcisneli na sile w kat pod Krucyfiksem.
- Tak na oko - oswiadczyl - jestem zdrow! Po wierzchu!
Ale rak mnie wyzera, jak zyd krem w Bar Micwe!
Tu Godny sie ozywil slyszac temat "Zydzi".
- Zlatuja sie jak muchy, a my - jak padlina!
Nie dosc, ze takie zyje, to jeszcze z nas szydzi!
A ja? - nic nie mowilem. Czytalem kryminal.
- Polacy Adzikowi* winni sa pomniki
za to, ze tyle tego robactwa wypalil!
- Ale zydki sie w Krzyzu kryja, jak korniki!
Papiezowi jarmulke zalozyc kazali!
- Odwiedzal synagoge - tlumaczyl Telewidz,
ale go zakrzyczala rakowa rodzina.
- Niech pan tutaj nie broni zydowskiej bolszewii!
A ja - nic nie mowilem. Czytalem kryminal.
- Pan zgasi juz to swiatlo! Przeciez spac chca chorzy! -
Sklal mnie potem wsluchany w radiowe nieszpory
Ow, co godnie bol znosil, ale sie polozyl,
Bo po takiej dyskusji poczul, ze jest chory.
Z twarda kula w przelyku lazilem po ciemku
zimna woda spod kranu chlodzic suche usta,
a Bezuchy po lozku ciskal sie i stekal
- Klada tu byle kogo i nie mozna usnac!
Rano mnie wypisali zaraz po badaniach.
Teraz juz tylko dni do wyroku odliczac...
Pod oknem siedzial Godny. Wkladalem ubranie.
Nagle, ni stad, ni zowad mowie - Zdrowia zycze...
Wyrwal sie z odretwienia, jakbym byl majakiem.
- No prosze! Jednak umie pan mowic, jak widze!
A mysmy juz mysleli: z ksiazka, to snob jakis...
- Nie, prosze pana - mowie - nie snob. Jestem Zydem.
Oj, odjelo mu mowe. Bo o co tu pytac?
Wyraznie bylo widac kiedy sie przerazil,
ze pacjent - zyd juz wie, kto jest antysemita
i zgladzi go przez Spisek Zydowskich Lekarzy!
Odszedlem, bezskutecznie probujac przelykac
i w ustach mi gestniala tysiacletnia slina.
- Splun za siebie - mowilo mi cos - splun i zmykaj!
A ja obracalem w pamieci kryminal.
0sowa, 5.06.2003
*Adzik - w pewnych kregach czule zdrobnienie od Adolfa (Hitlera)
Temat: tekst Michnika
kriek napisał:
> ???
> tekst ani lepszy ani gorszy od innych michnikowych. W przeciwienstwie do
> tuzinow roznych mydlkow i kanalii ktore ochoczo teraz wlaza na polamana gitare
> zeby sobie dodac postury wspomnieniami o tym, jak "Kaczmar" dodawal im piesnia
> sil, to akurat Michnik ma niejakie prawo na sentymentalne osobiste
wspomnienia.
>
> zjedz drozdzowke, ewka i sie rozpogodz :-)
No, ja wlasciwie zgadzam sie z Kriekiem, zreszta czesciej sie zgadzam, niz to
oglaszam :-)
Wlasciwie w tym calym moim smutku ("Co robiles jak dowiedziales sie ze umarl
Kaczmarski?"- "Bylem w kuchni, a w pokoju lecial Teleekspres i nagle zaspiewano
"Mury" i zdazylem tylko
na stopklatke z Jego zdjeciem, nacisnalem na telegazete ale na glownej stronie
nie bylo,
mysle gdyby umarl to by bylo, uspokojony wychodze, ale po chwili dziecko
znalazlo na stronie 117") stwierdzilem, ze wszyscy pisali badz mowili o tym w
sposob
mnie osobiscie jakos niesatysfakcjonujacy. I te podsumowania Jego jako artysty,
i te wszystkie
ogolne okreslenia typu "bard Solidarnosci"...Moze sie w ogole nie da? Krew mi za
to
podgrzaly nekrologi od Kwasniewskiego czy wczesniej od Borowskiego (no, tu nie
tak
bardzo). Jak czytaliscie, moze zrozumiecie dlaczego. Wiekszosc ukladaczy
nekrologow
powstawiala cytaty z piosenek Jacka, i to jest wlasciwie najlepsze co mozna
zrobic. Sam zastanawialbym sie bardzo, ktory utwor wybrac. Moze taki mniej
znany,
pod tytulem Rozmowa, z programu Wojna Postu z Karnawalem:
Pan spiewal, swiat widzi ponuro
Wciaz tylko o stosach i grobach
Pan wiesza poddanych torturom
Glos Pana to wieczna zaloba
Przetrwaja, Pan za zle ma murom
A mnie sie to zycie podoba
Prosze Pani, ja zycie lubie
W jego prawdzie i jego zludzie
Ale czlowiek dazy ku zgubie
Wiedziec o tym nie chca ludzie
Wlasnie ludzie, niech Pan pomysli
Starczy im prawdziwych przepasci
A najgorsze jeszcze sie przysni
W cierpieniu wszyscy sa wlasnie
Pan mówi, ze zycie to czysciec
A oni pragneliby basni
Prosze Pani, przeciez to robie
Opowiadam basnie choc smutne
Kim by byl niepojety czlowiek
Bez braci Grimm prawdy okrutnej
Wlasnie prawda, po co Pan pyta
Obcy Panu brak watpliwosci
To Pan spiewa, co Pan przeczyta
Pan ten swiat w ksiazke uproscil
Pan gra, kiedy wszechswiat zgrzyta
Pan przeczy czlowieczej milosci
Prosze Pani, cierpiec sie staram
Prosze spytac zony i dzieci
Kocham, milosc ksiega stara
Która warto Bogu polecic
Wlasnie Bóg, Pan Boga nie lubi
Ale mówi, ze wciaz Go szuka
W Panskich trwogach mozna sie zgubic
Pojac sztuke Panska to sztuka
Pan publicznie z losem sie czubi
Jakaz z tego dla nas nauka
Prosze pani, prosze nie czekac
Na nauki, tezy i wnioski
Jestem egzemplarz czlowieka to znaczy
Diabli, Czysccowy i Boski
Strona 3 z 3 • Wyszukano 199 rezultatów • 1, 2, 3
